Ο καπιταλισμός έρχεται σε πλήρη σύγκρουση ως προς την θεωρία και τις αξίες του εθνικισμού, καθιστώντας ανακόλουθο οποιονδήποτε δηλώνει εθνικιστής και ταυτόχρονα καπιταλιστής. Ο καπιταλισμός αναπόφευκτα θέτει φραγμούς στην εθνική ανάπτυξη, ανάλογα με την οικονομική ευρωστία του κάθε μεμονωμένου κοσμοπολίτη ή γενικώς άεθνου παράγοντα. Οι υφιστάμενες κοινωνικοοικονομικές τάξεις βιώνουν μια ανισομέρεια στην νομή του παραγόμενου πλούτου. Στο σύστημα της κεφαλαιοκρατίας, η καταγωγή και ο τρόπος ζωής δεν έχουν απολύτως καμία αξία. Το μόνο σημείο αναφοράς είναι το κέρδος των λίγων, εις βάρος της ευζωίας του λαού.
Τα άτομα καταλήγουν να μην έχουν κοινή αφετηρία εντός του εθνικού συνόλου, με αποτέλεσμα να μην διαπρέπουν οι άριστοι και οι ικανοί, καθώς αντί της αληθινής αριστείας βασιλεύει η κάλπικη «αριστεία» των φιλελεύθερων ολετήρων. Ο κόσμος λοιπόν έχει μάθει να υποκλίνεται σε αμφιβόλου ποιότητας, αξίας και ικανοτήτων άτομα, παρεκκλίνοντας από τις πραγματικές αξίες της ζωής. Η κυριαρχία της εκμεταλλεύτριας τάξης σε κάθε επίπεδο της οικονομίας επί των κατωτέρων τάξεων είναι η αδυσώπητη πραγματικότητα στον καπιταλισμό.
Ένα κοινό λάθος που κάνουν οι εθνικιστές στην πολιτική τους ανάλυση, είναι η πολιτιστική κριτική στον καπιταλισμό, ενώ στο πρώτο πλάνο θα έπρεπε να ήταν η δομική, η οικονομική κριτική εναντίον του. Και ένα ακόμα μεγαλύτερο λάθος, είναι η «αποδοχή» των ακροδεξιών προς τον υποτιθέμενα «καλό», μη–φιλελεύθερο καπιταλισμό, ωσάν να είναι το μοναδικό πρόβλημα μονάχα τα ατομικά δικαιώματα των πλουτοκρατών και οι πολύχρωμες σημαίες στις διαφημίσεις, και όχι η ίδια η εξουσιαστική πρακτική του κεφαλαίου, το οποίο φτωχοποιεί μαζικά έθνη και λαούς στον βωμό της υπερσυσσώρευσης πλούτου με τον πλέον παρασιτικό τρόπο.
Ελεύθερη αγορά και εταιρειοκρατία
Φυσικά τέκνα του καπιταλισμού αποτελούν οι δύο παραπάνω έννοιες. Στην φιλελεύθερη οικονομία η εθνική παραγωγή παραλύει και σιγά σιγά σβήνει. Η εισβολή των πολυεθνικών εταιρειών, ελέω παγκοσμιοποίησης, απορροφάει εύκολα την προκύπτουσα ζήτηση για αγαθά και υπηρεσίες εντός συνόρων. Η κατάργηση δασμολογικών κανονιστικών μέτρων, η εγγενής ασυδοσία του κεφαλαίου, η κατάργηση των ελεγκτικών μηχανισμών, πετούν εκτός ανταγωνισμού τον ντόπιο παραγωγό και διαμορφώνουν ένα ζοφερό τοπίο στον κοινωνικό και οικονομικό ιστό μιας εθνικής αγοράς. Πρόκειται για μια εισβολή με οικονομικό χαρακτήρα η οποία χτυπά την πρωτογενή παραγωγή, και επομένως την ίδια την εθνική κυριαρχία.
Συστατικό στοιχείο ενός υγιούς έθνους είναι ενότητα κάτω από τις κοινές μας αξίες. Κανένας άλλος παράγοντας δεν πρέπει να μας αποσπά από τον κοινό αγώνα. Ο διαχωρισμός των μελών του έθνους με βάση την οικονομική κατάσταση του κάθε ατόμου είναι καταστροφικός για την ομοψυχία ενός λαού. Κάθε ενέργειά πρέπει αποβλέπει στην ευημερία του κοινού συνόλου και όχι στον άκρατο ατομικισμό, που αποτελεί το «ιδεολογικό» θεμέλιο του καπιταλισμού και της ελεύθερης αγοράς.
Όχι λοιπόν, δεν ανεχόμαστε να είμαστε μια τριτογενής «μπανανία»–χώρα παροχής υπηρεσιών επειδή αυτό επιτάσσουν οι καπιταλιστικές τάσεις. Η δική μας κοσμοθεωρία επιτάσσει την εκβιομηχάνιση της Ελλάδος, καθώς η πραγματική οικονομία ίσταται υπεράνω των τοκογλυφικών υποχρεώσεων και της εκάστοτε άυλης χρηματιστηριακής φούσκας στην οποία μας υποβάλλουν οι «πιστωτές» και οι ταγοί του βρωμερού καπιταλιστικού καθεστώτος. Ο έλεγχος των μείζονων μέσων παραγωγής ανήκει δικαιωματικά στο Εθνικό Κράτος. Η ωφέλεια του Λαού, του ζώντος Έθνους, επιτάσσει την ουσιώδη συμμετοχή των εργαζομένων στα έσοδα και στον εν γένει παραγόμενο πλούτο των εταιρειών, η οποία θα εξασφαλίζει μισθούς πολύ υψηλότερους του κόστους διαβίωσης. Και μόνο εκ των βασικών αυτών αρχών καλείται κανείς να διαλέξει ανάμεσα στον εθνικισμό και τον καπιταλισμό. Δεν δικαιούται να δηλώνει και δεν μπορεί να είναι και τα δύο!