Οι Διεθνείς Δυνάστες δεν αναγνωρίζουν Λαούς αλλά «πληθυσμούς», δεν αναγνωρίζουν Πατρίδες αλλά «εκμεταλλεύσιμες περιοχές», δεν αναγνωρίζουν Φυλές αλλά «κατοίκους γεωγραφικών διαμερισμάτων», δεν ενδιαφέρονται για τις ανάγκες του Ανθρώπου αλλά κόπτονται για τα κερδοφόρα «δικαιώματα των ανθρώπων», δεν αποδέχονται την ύπαρξη Εθνικών Κυβερνήσεων αλλά καλλιεργούν την διαχείριση του πλανήτη με διεθνείς «Μη Κυβερνητικούς Οργανισμούς».
Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο διεθνισμός κέρδιζε συνεχώς έδαφος, είτε ήταν ο κομμουνιστικός διεθνισμός είτε ο διεθνισμός από τον οποίον διεπόταν η εξελισσόμενη ευρωπαϊκή «ολοκλήρωση». Μετά το 1990, με την επικράτηση μιας τάσης των σχεδίων για παγκόσμια κυριαρχία, ο κομμουνιστικός διεθνισμός, σταδιακά (και σε ολοκληρωτικό βαθμό στις ημέρες μας) ενσωματώθηκε στον διεθνισμό…
Ο Αντώνιο Γκράμσι, ο Γκεόργκι Λούκατς, ο Χόρκχαϊμερ, δυτικοθρεμμένοι μαρξιστές αστικών οικογενειών διαμόρφωσαν τον δόγμα του πολιτιστικού μαρξισμού. Σύμφωνα με αυτό αφού οι ευρωπαϊκής προέλευσης λαοί αρνούνταν να αποδεχτούν τον κλασσικό ορθόδοξο μαρξισμό και της πολιτιστικές του συνιστώσες έπρεπε να χτυπηθούν οι πνευματικές ρίζες του ψυχισμού των λαών αυτών.
Κάθε συνιστώσα και ένα διαφορετικό ιδεολογικό ρεύμα: από τον σκληροπυρηνικό κομμουνισμό και τη ρεβιζιονιστική αριστερά στο ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό. Ένα παράξενο και συνάμα προβληματικό συνονθύλευμα. Άνθρωποι με διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες, διαφορετικές διαδρομές, μεθοδολογία και στόχους. Μοναδικό σημείο συνεύρεσης η επιθυμία για εξουσία. Το πλάνο συγκεχυμένο, οι επιλογές βεβιασμένες, οι εναλλακτικές ανύπαρκτες. Ασυνεννοησία, εσωτερική αντιπολίτευση, συντροφικά μαχαιρώματα. Όλα…