13 Δεκεμβρίου 1803: Η θυσία στο Κούγκι – Το μεγαλείο της αδούλωτης ελληνικής ψυχής
Εσήκωσε τα μάτια του ο Σαμουήλ στον κρότο – και στάζ’ απ’τή λαβίδα του επάνω στο βαρέλι μια φλογερή σταλαματιά απ’ του Θεού το γαίμα…
Εσήκωσε τα μάτια του ο Σαμουήλ στον κρότο – και στάζ’ απ’τή λαβίδα του επάνω στο βαρέλι μια φλογερή σταλαματιά απ’ του Θεού το γαίμα…
Εσήκωσε τα μάτια του ο Σαμουήλ στον κρότο – και στάζ’ απ’τή λαβίδα του επάνω στο βαρέλι μια φλογερή σταλαματιά απ’ του Θεού το γαίμα…
Εσήκωσε τα μάτια του ο Σαμουήλ στον κρότο – και στάζ’ απ’τή λαβίδα του επάνω στο βαρέλι μια φλογερή σταλαματιά απ’ του Θεού το γαίμα…
Εσήκωσε τα μάτια του ο Σαμουήλ στον κρότο – και στάζ’ απ’τή λαβίδα του επάνω στο βαρέλι μια φλογερή σταλαματιά απ’ του Θεού το γαίμα…
Από τις λίγες ιστορικές γνώσεις που ο καθένας μπορεί να αποκομίσει ακόμη και από τα σχολικά εγχειρίδια (τουλάχιστον τα παλαιότερα), είναι γνωστό ότι ο ιερομόναχος Σαμουήλ και οι τελευταίοι συναγωνιστές του στο θρυλικό Κούγκι δεν υπέκυψαν, αλλά πέθαναν ηρωικά και ελληνικά. Γιατί έτσι έγραφαν την ιστορία τους κάποτε οι Έλληνες.
Εσήκωσε τα μάτια του ο Σαμουήλ στον κρότο – και στάζ’ απ’τή λαβίδα του επάνω στο βαρέλι μια φλογερή σταλαματιά απ’ του Θεού το γαίμα…