Ο Τσίπρας έχει αρχίσει και θυμίζει όλο και περισσότερο το παλιό ΠΑΣΟΚ και τον ολετήρα της Ελλάδος, Ανδρέα Παπανδρέου. Είδαμε τις προηγούμενες μέρες του εσωτερικούς σπασμούς στο πολυτασικό συνονθύλευμα της Κουμουνδούρου για την επίσκεψη Τσίπρα στο Βερολίνο, προκειμένου να συναντηθεί με τον ΥΠΟΙΚ της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Για την απόσβεση αυτών των εσωτερικών κραδασμών βγήκε ως πρόφαση η επίσκεψη του Τσίπρα στον τάφο της Ρόζα Λούξεμπουργκ, όπου και απέθεσε γαρύφαλλο, αμέσως πριν από την συνάντηση με τον Σόιμπλε. Βέβαια, η εν λόγω κίνηση πέραν της απορρόφησης των εσωτερικών κραδασμών, είχε και βαθύτατο συμβολικό χαρακτήρα που θα αναφέρουμε παρακάτω.
Ακολούθως ο Τσίπρας έδωσε συνέντευξη στο Deutsche Welle στην οποία η καταγγελία του μνημονίου και όλα τα λοιπά επαναστατικά πήγαν… περίπατο, επιβεβαιώνοντας ότι οι ΣΥΡΙΖΑιοι δεν είναι τίποτε άλλο από λιγούρια της εξουσίας, οι οποίοι άλλα λένε έξω και άλλα λένε μέσα, όπως έκανε και ο προπάτορας τους Ανδρέας Παπανδρέου. Αξίζει σε αυτό το σημείο μια ιστορική αναφορά στον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος στην Ελλάδα έλεγε «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και ακολούθως πήγαινε έξω και έδινε γη και ύδωρ στους παγκόσμιους επικυρίαρχους. Έτσι και ο Τσίπρας αφότου μίλησε για «επιβεβλημένη ομαλοποίηση των σχέσεων» μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και κυβέρνησης Μέρκελ και ακολούθως έδωσε το σήμα στους διεθνείς τοκογλύφους για την πολιτική που σκέφτεται να ακολουθήσει, αντιγράφοντας ουσιαστικά τον Σαμαρά, όταν ήταν αντιπολίτευση.
«Μπορεί αύριο να είναι κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Αυτό το γνωρίζει η γερμανική πλευρά. Δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε από το μηδέν. Πρέπει να δούμε αν υπάρχει ένα πεδίο διαπραγμάτευσης κατ’ αρχάς. Άρα το τελευταίο που με ενδιαφέρει σε αυτές τις συναντήσεις είναι η εικόνα, ο επικοινωνιακός αντίκτυπος. Με ενδιαφέρει η πραγματική πολιτική ουσία, δηλαδή, να προσπαθήσω να πείσω τον συνομιλητή μου και την γερμανική κυβέρνηση ότι χρειάζεται αλλαγή πολιτικής για να διατηρηθεί η ευρωζώνη και βεβαίως η Ελλάδα εντός αυτής».
Τις παραπάνω δηλώσεις, με τα ίδια ακριβώς λόγια, αν τις έβλεπε κάποιος πριν τις εκλογές του Μαΐου, θα ήταν σίγουρος ότι είναι δηλώσεις του «αντιμνημονιακού» Αντώνη Σαμαρά. Όπως καταλαβαίνουμε λοιπόν η «καταγγελία του μνημονίου» πήγε… περίπατο και τα λιγούρια της εξουσίας ήδη έχουν πάρει θέση για να κάνουν, ως κυβέρνηση πλέον, δακρύβρεχτες δηλώσεις για εκβιασμούς από τους τροϊκανούς και αναπόφευκτα νέα μέτρα και νέα μνημόνια. Ίσως και να χύσουν ένα υποκριτικό δάκρυ όπως ο Χριστόφιας στην Κύπρο. Έτσι, επειδή αγωνίζονται υπέρ των εργαζομένων…
Υποσχεθήκαμε στην αρχή του άρθρου μια σύντομη αναφορά στην Ρόζα Λούξεμπουργκ και στον ιστορικό συμβολισμό που πηγάζει από την επίσκεψη Τσίπρα στον τάφο της, πριν αρχίσει τις παπανδρεϊκές παλινωδίες. Τον Αύγουστο του 1914 ξεκινάει ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος με την Ρόζα Λούξεμπουργκ να αποχωρεί από το SPD γιατί το κόμμα της υποστήριξε την κυβέρνηση Κάιζερ στο θέμα του πολέμου και ιδρύει το «Διεθνές» κίνημα, το οποίο αργότερα έγινε αυτό που ονομάστηκε «Σπαρτακιστές». Το συγκεκριμένο κίνημα επιχείρησε την διενέργεια μαζικών απεργιών, δημιουργώντας ένα εσωτερικό μέτωπο σε μια χώρα που βρισκόταν ήδη σε εμπόλεμη κατάσταση και μάλιστα σε έναν από τους πιο αιματηρούς πολέμους που έγιναν ποτέ. Ακολούθως και με την Γερμανία σε άθλια κατάσταση μετά την ήττα στον πόλεμο, έδωσαν το πρότυπο για αυτό που συνέβη και στην Ελλάδα μετά την αποχώρηση των Γερμανικών στρατευμάτων το 1944. Άρχισαν δηλαδή, σε μια διαλυμένη χώρα, το πλιάτσικο προκειμένου να καταλάβουν την εξουσία. Εν τέλει ηττήθηκαν και εκτελέστηκαν. Προσπάθησαν, δηλαδή, συστηματικά και επί χρόνια να υπονομεύσουν την χώρα που τους φιλοξενούσε (ο όρος «φιλοξενούσε» διότι η Ρόζα Λούξεμπουργκ δεν ήταν Γερμανικής, αλλά Εβραϊκής καταγωγής).
Προφανής, λοιπόν, ο συμβολισμός της επισκέψεως Τσίπρα στον τάφο της Ρόζας, αφού το επόμενο βήμα των λιγουριών της εξουσίας, ως κυβέρνηση πλέον, θα είναι η συνέχιση της κατοχής της Πατρίδας μας από τους διεθνείς τοκογλύφους και η συνέχιση της «επαναδιαπραγμάτευσης».
Κώστας Αλεξανδράκης
