Ο Μαχητής της Αυγής [#1]

ΗΡΩΩΝ ΛΑΤΡΕΙΑ – Οι πραγματικές ρίζες του Λαϊκού Εθνικισμού

Έστεκε κουρασμένος στο απόκρημνο ορεινό μονοπάτι και ατένιζε το απέραντο Αιγαίο. Η κούρασή του δεν ήταν συνέπεια σωματικής κόπωσης. Ο αέρας δρόσιζε το γεροδεμένο σώμα του,μα δεν ήταν αρκετό το αγέρι αυτό, να διώξει μακριά την αγωνία της γενναίας ψυχής του για την έκβαση της Αποστολή του. Η αγωνία ήταν υπαίτια για το αίσθημα κούρασης που τον έφτανε στα όρια της υπάντλησης.

Οι Οπλίτες του, είχαν Πίστη και δεν ένιωθαν όπως τους ψυχανεμιζόταν την ίδια κόπωση…Αυτό του έδινε δύναμη, όπως και το Πέλαγος που αντίκρυζε. Μυστική συμφωνία σαν να είχε κάνει με το Θεό της Θάλασσας πως όλα θα τελεσφερίσουν καλώς. Το θαλασσινό αγέρι, έκανε το πευκοδάσος να σαλεύει και ένιωθαν να τους καλωσορίζουν οι Νύμφες και οι Πάνες που το προστάτευαν. Θαρρείς πως ήξεραν την Ιερή τους Αποστολή και συμμετείχαν στο Δελφικό τους Όνειρο…

Ως αγνάντευε,το βλέμμα του σταμάτησε ένας Αητός! Σημάδι των Θεών! Το ήξερε καλά πως ο Αητός ήταν σημάδι του Άρχοντα του Ουρανού και της Γης. Ο Αητός τον κάρφωσε με το βλέμμα του που νόμιζε πως τον είχε χτυπήσει κεραυνός! Ο Αγγελιοφόρος του Ολύμπου, χτύπησε δυο φορές με το δεξί του πόδι και μια με το ράμφος του, τη Γη σιμά σε ένα βράχο σαν να επισφράγιζε το Σημείο. Έπειτα άνοιξε τα μεγάλα φτερά του και πέταξε στους αιθέρες.

Το παράγγελμα του Στρατηγού, ξύπνησε το Άγημα που είχε παγώσει από το υπερκόσμιο θέαμα. Με μεγαλύτερη ορμή άρχισαν να κινούνται για να προσεγγίσουν το Σημείο.

Έσκαψαν την Ιερή Γη και βρήκαν το μεγάλο Ήρωα της Φυλής του. Ένας πελώριος σκελετός και τα άρματά του ως θάβονταν οι Μυκηναίοι. Εκεί άδοξα, είχε χαθεί και θαφτεί ο ιδρυτής της πόλης των Αθηνών. Το Ιερό Λείψανο μεταφέρθηκε και ο λαός των Αθηναίων υποδέχτηκε το Νεκρό με τις κραυγές: “Ελελεύ” και “Ιού-Ιού” ως άλλοτε, όταν είχε επιστρέψει Νικητής από την Κρήτη αφού είχε σκοτώσει τον τρομερό Μινώταυρο και είχε καταστρέψει τα περισσότερα πλοία το Μινωικού Στόλου κατά τη διαφυγή του. Κραυγές που σήμαιναν χαρά για τη Νίκη του Θησέα και τη λύπη για τον άδικο χαμό του Πατέρα του που πέθανε τόσο άδικα μα το όνομά του δε θα ξεχαστεί ποτέ αφού το χάρισε στο Πέλαγος που έγινε ο Υγρός Τάφος του: Το Αιγαίον Πέλαγος!

Χαρμολύπη!

Τούτο το συναίσθημα και των Ελλήνων που νίκησαν σε μια μέρα σε μία ναυμαχία και σε μία μάχη ξηράς τους Σημιτοφοίνικες που είχαν κατακλήσει την Ιερή Ελληνική Γη της Κύπρου. Χαρά για τη Νίκη και λύπη για το Θάνατο του μεγάλου Αθηναίου στρατηγού, του Κίμωνα που αν και νεκρός δεμένος στο κατάρτι, σαν άλλος Οδυσσέας, νίκησε! Ο Κίμων που καθάρισε τα παράλια της Μικράς Ασίας, την Ιερή Ιωνία από τα στρατεύματα των Περσών με καταδρομικές ενέργειες και τσάκισε τους στόλους των σημιτών: ασιατών και βορειαφρικανών που λυμαίνονταν το Αιγαίο και το έκανε ελληνική λίμνη.

Κι αναλογιστείτε Συναγωνιστές την προδοτική στάση των “πατριωτών” και αυτών που τους έχουν ανακυρήξει “εθνάρχες” αυτούς που στις αρχές του 20ου αιώνα ξεστόμισαν πως η Κύπρος κείται μακρά ενώ για τον Κίμωνα και τους πολεμιστές του με τις κωπήλατες τριήρεις, τον 4 αιώνα προ Χριστού η Κύπρος δεν ήταν μακριά και ούτε καν διανοήθηκαν να αφήσουν στο έλεος των βαρβάρων τους Έλληνες αδερφούς τους.