Κάποιες σκέψεις πάνω σε συνέντευξη του κορυφαίου Ρώσου γεωπολιτικού Αλεξάντρ Ντούγκιν
Πολλές φορές έχει ανακύψει το ερώτημα αν οι πολιτικάντηδες μας είναι ανίκανοι ή εξαιρετικά ικανοί για την καταστροφή. Προσωπική άποψη του γράφοντος είναι ότι ισχύει αποκλειστικά και μόνο το δεύτερο. Οι εξελίξεις του διεθνούς πολιτικού σκηνικού τον τελευταίο καιρό είναι ραγδαίες, με το γεωπολιτικό παιχνίδι να παίζεται πλέον και στα επίπεδα του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Κοινώς, πλέον, αποδεικνύεται ότι οι φιλελεύθεροι δημοκράτες στα χρηματιστήρια κυοφορούσαν τις μεταμοντέρνες «πυρηνικές βόμβες», ώστε να διεξάγουν τις πολεμικές επιχειρήσεις τους. Ίσως, μάλιστα, αν ζούσε σήμερα ο Κλαούσεβιτς να άλλαζε τρόπον τινά το ρητό του ότι «ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα» και θα προσέθετε ότι «η οικονομία είναι μια άλλη εκδοχή του πολέμου με άλλα μέσα».
Στο περιοδικό «Επίκαιρα» που κυκλοφορεί, περιλαμβάνεται μία εξόχως ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Αλεξάντρ Ντούγκιν, ενός εκ των κορυφαίων γεωπολιτικών της Ρωσίας, και σύμβουλο επί αυτών των θεμάτων του Πούτιν. Στην συγκεκριμένη συνέντευξη ο Ντούγκιν πέραν του ότι προβλέπει, λίγες μέρες πριν συμβούν οι εξελίξεις στην Κύπρο, ότι θα επιχειρηθεί αποκλεισμός της Ρωσίας από την περιοχή, προβλέπει και τον «αρραβώνα» Τουρκίας – Ισραήλ, λέγοντας: «Το μέλλον των σχέσεων των δύο χωρών (σ.σ. αναφέρεται στην Τουρκία και το Ισραήλ) προκαθορίζεται πλήρως από την στάση τους προς την τρίτη δύναμη, τις ΗΠΑ. Δεν είναι αρκετά κυρίαρχες για να δράσουν για λογαριασμό τους.».
Σε εμάς, βέβαια, το ότι θα συμβεί αυτό είχε γίνει προφανές από τις πρώτες μέρες της ψευδεπίγραφης τουρκοϊσραηλινής κρίσης. Ας δούμε τι είχε γράψει στις 21 Σεπτεμβρίου του 2011 η εφημερίδα «Χρυσή Αυγή»:
«Τώρα τελευταία ζούμε το παραμύθι ότι δήθεν η Τουρκία βρίσκεται στα πρόθυρα πολέμου με το Ισραήλ. Προς χάριν μάλιστα της Κύπρου και ότι δήθεν οι ΗΠΑ είναι έτοιμες να κτυπήσουν στρατιωτικά την Τουρκία. Το παραμύθι αυτό αναπαράγουν στην Πατρίδα μας γνωστά παπαγαλάκια των αμερικανοσιωνιστών, αλλά και καλοί πατριώτες, οι οποίοι πιστεύουν ότι με αφορμή αυτήν την κρίση (ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!) το Ισραήλ θα κτυπήσει την Τουρκία και θα σταματήσει έτσι η τουρκική απειλή για την Ελλάδα!»
Βέβαια, αυτό που δεν έχει συνυπολογίσει για να έχει σωστή αντίληψη των πραγμάτων ο Ντούγκιν, είναι ότι στην πραγματικότητα η δύναμη που ελέγχει τις μαριονέτες, τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, είναι το Ισραήλ, με το ισχυρό του λόμπι, τους λεγόμενους και «εβραίους της διασποράς». Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως από την Goldman Sachs μέχρι το ΔΝΤ η απόσταση είναι μικρότερη από ότι ανάμεσα σε Τελ Αβίβ και Ιερουσαλήμ. Από τον Τζορτζ Σόρος και τον Goldman μέχρι τους Rothchild και την AIPAC, η Αμερική καθίσταται έρμαιο προς έλεγχο και εκμετάλλευση.
Εκφραζόμενος με βάση τα αξιώματα της γεωπολιτικής, ο Ντούγκιν, βλέπει το πώς είναι στημένο το «παιχνίδι». Βλέπει της δυνάμεις της θάλασσας, την Αγγλία και τις ΗΠΑ, ελεγχόμενες και οι δύο από την παγκόσμια ολιγαρχία που προαναφέραμε, έρχεται σε σαφή ρήξη με τις χερσαίες δυνάμεις. Η Ελλάδα βρίσκεται σε αυτή την ιστορική συγκυρία στην λάθος πλευρά, αφού είναι επιβεβλημένο από μία ναυτική δύναμη μικρομεσαίας εμβέλειας, να είναι συνασπισμένη με μία χερσαία δύναμη ή υπερδύναμη. Οι πολιτικάντηδες, όμως, μονίμως μας συνασπίζουν ή προσπαθούν να μας συνασπίσουν με τους ανταγωνιστές και τους εχθρούς μας, εξυπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που οι περισσότεροι από αυτούς είναι αμερικανοθρεμμένοι και αμερικανοσπουδαγμένοι. Από τον Σαμαρά και τον Βορίδη, μέχρι την κόρη της Παπαρήγα.
Η γεωγραφική θέση της Πατρίδος μας είναι βαρύνουσας σημασίας για το παγκόσμιο εμπόριο. Αποτελεί την κομβική θέση ανάμεσα σε τρεις ηπείρους και ως εκ τούτου αποτελεί το κέντρο διακίνησης όλων των προϊόντων. Αποτελεί, όμως, και στρατηγικότατης σημασίας σημείο. Έτσι μοιραία, οι ΗΠΑ και η Αγγλία, ακόμα και αν δεν ήταν ελεγχόμενες μαριονέτες του διεθνούς σιωνισμού θα ήθελαν στην περιοχή αδύναμες και ελεγχόμενες χώρες, ώστε να μπορούν να είναι οι πραγματικοί κύριοι της περιοχής. Ιδιαιτέρως τώρα που το Ιράν αποτελεί τον στόχο ενός μακρόπνοου σχεδίου που ξεκινά από την «αραβική άνοιξη» και φτάνει μέχρι τις μάχες στις πόλεις της Συρίας. Είναι σαφές, οπότε, ότι δεν συμφέρει τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και την Τουρκία, μία Ελλάδα μεγάλη σε αγαστή συνεργασία με την Κύπρο που συν τοις άλλοις θα έχει και αφθονία ενεργειακών κοιτασμάτων.
Οπότε δεν προκαλεί καμία έκπληξη η είδηση που ήρθε από τις ΗΠΑ ότι στην θέση του Υπουργού Αμύνης τοποθετήθηκε ο Τσακ Χάγκελ, ο οποίος έκανε διθυραμβικές δηλώσεις φιλοτουρκισμού και φιλοκεμαλισμού. Αυτό με την σειρά του ως γεγονός προφανώς σηματοδοτεί την απαρχή μιας πολύ σκληρής περιόδου για τα εθνικά θέματα και ιδιαιτέρως για τα θέματα που άπτονται της Κύπρου, της ΑΟΖ και των ενεργειακών κοιτασμάτων μας. Αν δει κανείς δε αυτή την τοποθέτηση με φόντο τις προκλητικές δηλώσεις Νταβούτογλου, μπορεί να φανταστεί προς τα πού θα κινηθεί η όλη κατάσταση και ποιοι είναι οι σκοποί των διεθνών επικυρίαρχων.
Επίσης, δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη ή απογοήτευση σε κανέναν από αυτούς που στο «ξανθό γένος» είδαν τον νέο «Μεσσία», η εν τέλει στάση της Ρωσίας. Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Ντούγκιν στην συνέντευξη του: «ο Πούτιν ως ρεαλιστής, ποτέ δεν επιμένει σε περιπτώσεις που είναι σίγουρο ότι θα χάσει». Με αυτή την φράση του ο Ντούγκιν μας δείχνει την πεμπτουσία της ιδεολογικής και πολιτικής προδοσίας των κυβερνώντων μας.
Είναι ιστορικά, αλλά και «μαθηματικά» βέβαιο, ότι η «συμμαχία» με τις ΗΠΑ είναι ένα αδιέξοδο, που καταλήγει εν τέλει σε γκρεμό για την Ελλάδα. Αυτό βεβαιώνεται και από την επιστήμη της γεωπολιτικής, αλλά και από την συνειδητοποίηση της πρόσφατης Ελληνικής Ιστορίας. Από την άλλη όλες οι παράμετροι μας δείχνουν ότι μια γεωπολιτική και γεωστρατηγική συμμαχία με την Ρωσία θα ήταν προς το όφελος της Ελλάδος, για πολλούς και διάφορους λόγους, εκ των οποίων η ομοδοξία είναι από τους πλέον ελάσσονες και ανεδαφικούς.
Από την άλλη, όπως λέει ο Ντούγκιν, και βεβαιώνει σε παλαιότερα επιστημονικά γραπτά του ο αείμνηστος καθηγητής Κονδύλης, λέγοντας: «Καμία προστασία και καμία συμμαχία δεν κατασφαλίζει τελειωτικά όποιον βρίσκεται μαζί της σε σχέση μονομερούς εξάρτησης. Η αξία μιας συμμαχίας για μιαν ορισμένη πλευρά καθορίζεται από το ειδικό βάρος της πλευράς αυτής μέσα στο πλαίσιο της συμμαχίας. Ισχυροί σύμμαχοι είναι άχρηστοι σ’ όποιον δεν διαθέτει ο ίδιος σεβαστό ειδικό βάρος, εφ’ όσον ανάλογα με τούτο εδώ αυξομειώνεται το ενδιαφέρον των ισχυρών.». Αν η Ελλάς θέλει να ξεφύγει από την μέγγενη του αμερικανισμού, θα πρέπει να προσφέρει στην Ρωσία μια ισχυρή σύμμαχο. Θα πρέπει να μπορεί να την κοιτάξει στα μάτια, να προσφέρει στον εκάστοτε «Πούτιν» μια περίπτωση για την οποία θα αξίζει να ρισκάρει, μια περίπτωση που δεν θα είναι σίγουρο ότι θα χάσει.
Εκτός και αν νομίζει κανείς ότι σε επίπεδο γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής υπάρχουν συναισθηματισμοί και λοιπές «ανθρωπιστικές» ανησυχίες. Όχι, θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι οι διεθνείς σχέσεις διέπονται από την ίδια κυνικότητα και την ίδια ωμότητα που διέπονταν πάντα. Από την απαρχή του ανθρωπίνου γένους, μέχρι σήμερα, τα πράγματα μένουν ίδια και απαράλλακτα, αν και τελευταίως έχουμε γίνει ακόμη πιο ανάλγητοι. Το ζητούμενο για έκαστο Έθνος είναι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων του και θα πράξει τα δέοντα προς αυτή την κατεύθυνση.
Για αυτό σε εμάς δεν ταιριάζει η «Μέκκα» του καραμανλισμού και σύσσωμου του πολιτικού κατεστημένου, της «μικράς και εντίμου Ελλάδος», της Ψωροκώσταινας, της κακομοίρας των νοτίων Βαλκανίων που καταντά κλωτσοσκούφι των λοιπών «συμμαχικών» δυνάμεων. Ευαγγελιζόμαστε μια Ελλάδα δυνατή και ισχυρή που θα είναι σεβαστή από τους συμμάχους της και θα αποτελεί φόβητρο για τους εχθρούς της. Όχι γιατί διακατεχόμαστε από μεγαλομανία ή αρχομανία, αλλά διότι μόνο αυτή η Ελλάδα μπορεί να διεκδικήσει τα δίκαια και τα συμφέροντα των Ελλήνων. Γιατί μόνο αυτή η Ελλάδα μπορεί να ανήκει πραγματικά στους Έλληνες!
Κώστας Αλεξανδράκης
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/h-abastachth-sklhrothta-twn-diethnwn-schesewn-kai-h-ellada-pou-theloume#.UVxRl5OePRM#ixzz2PPt8rVvf
