Διδάγματα από την Ιστορία και το Μύθο [#48]

 Δεν ξέρω αν έχεις απομείνει πάνω σε κάποιο βουνό, κάποια νυχτιά. Αν έχεις νιώσει το Κρύο και το παγωμένο άγγιγμα της Ροδοδάκτυλης Ηούς, το παγωμένο άγγιγμα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ που ξυπνάει τις αισθήσεις και τη συνείδηση. Οι παράξενοι θόρυβοι και ήχοι που ακούγονται, ίσως από αερικά, ίσως από τα αγρίμια που με μάτια, φωτιές, παρακολουθούν αόρατα σχεδόν, το κάθε σου βήμα, ως απρόσκλητο επισκέπτη, στα λημέρια τους.

Κείνο που δεν αντέχεται εκείνες τις στιγμές είναι η μοναξιά. Όχι, γιατί στέκεις μόνος. Μονάχα οι ανόητοι και οι πονηροί μπολσεβίκοι ας το διαδίδουν αυτό. Οι Σύντροφοί σου, μπορεί να στέκουν σιμά σου, δίπλα σου.

Μονάχα, η Δράση που προσφέρεται σαν ιερό θυμίαμα στους Βωμούς τους, μέσα από τους Αγώνες της Εθνικής Μνήμης. Οι Μορφές τους που στο απαλό ή δυνατό φύσηγμα του Ανέμου που ξεσηκώνεται από το άκουσμα των Ονομάτων τους, φανερώνουν το Παρελθόν και το Μέλλον της Φυλής.

Ο Θησέας, σαν κατόρθωσε να φτάσει στη χώρα όπου βασίλευε ο θνητός πατέρας του,ο Αιγέας, πραγματοποιώντας Άθλους θαυμαστούς που φάνταζαν ακατόρθωτοι, δε θέλησε να επαναπαυτεί. Όταν εγκαταστάθηκε στο παλάτι, δε θέλησε να υποταχθεί στη Δόξα και τις Τιμές που είχε κερδίσει εξολοθρεύοντας αιμοδιψείς ληστές και τέρατα στα πλούτη του γενάρχη του. Αφού, γλύτωσε από το δηλητήριο της μάγισσας Μήδειας, ο Θησέας, έπρεπε έπειτα να υπερασπιστεί το θρόνο του πατέρα του από τους 50 γιους του Πάλλαντα που εποφθαλμιούσαν το θρόνο του Αιγέα, που μέχρι την εμφάνιση του νεαρού γιου της Αίθρας, περνούσε στα χέρια τους.

Οι Παλλαντίδες συγκέντρωσαν στρατό και πολιόρκησαν την Ακρόπολη, όπου τότε βρισκόταν το παλάτι των βασιλιάδων της πόλης των Αθηνών. Οι μισοί από τους γιους του Πάλλαντα, είχαν στρατοπεδεύσει στο Σφηττό και θα επιτίθονταν με μικρή δύναμη στο Θησέα και στη συνέχεια θα οπισθοχωρούσαν για να παρασύρουν τους στρατιώτες του Θησέα μακριά από την Ακρόπολη. Ο Θησέας, όμως, έμαθε το σχέδιο των εχθρών του, χάρις στη βοήθεια του Λέου και έτσι χτύπησε το κρυφό στρατόπεδο που είχαν φτιάξει στα νώτα του, στο Γαργηττό, ο Πάλλαντας με τους υπόλοιπους 25 γιους του που είχαν συγκεντρώσει την κύρια δύναμη του στρατού τους. Ο Θησέας, πολεμώντας γενναία τους νίκησε κατά κράτος, ενώ, οι υπόλοιποι γιοι του Πάλλαντα στο Σφηττό, το έβαλαν στα πόδια χωρίς να δώσουν μάχη.

Ο Θησέας, όμως, δεν επαναπαύτηκε ούτε τότε. Μέσα του έκαιγε, εκείνη η άσβεστη φωτιά, το ιερό Πυρ, ως καίει η φλόγα στους βωμούς των αρχαίων οικιών ή στα εικοναστάσια των σπιτιών μας μέχρι τις μέρες μας, που καίει τις ψυχές των γενναίων Ελλήνων για πράξεις και ενέργειες που θα φωτίζουν για πάντα στο διάβα των Αιώνων. Έμαθε, λοιπόν ο Θησέας, πως στο Μαραθώνα, είχε καταφύγει ο Ταύρος του Μίνωα. Ήταν ένας τεράστιος, ασυνήθιστος σε μέγεθος και δύναμη ταύρος, ο οποίος είχε σκορπίσει το θάνατο και τη δυστυχία στους κατοίκους της περιοχής αφού κατέστρεφε όχι μόνο τους άτυχους που βρίσκονταν μπρος του ή προσπαθούσαν να τον σκοτώσουν αλλά και τα σπαρτά της περιοχής και ζώα από τα κοπάδια.

Ο Ταύρος αυτός, είχε εμφανιστεί στο Μίνωα, τον ισχυρό βασιλιά της Κρήτης, όταν εκείνος προσευχόμενος στον Ποσειδώνα του υποσχέθηκε πως θε’ να θυσίαζε στο βωμό του, ότι έβγαινε από τη θάλασσα στη στεριά εκείνη τη στιγμή. Ο Ποσειδώνας, λέει ο Μύθος, του εμφάνισε τότε, τον Ταύρο αυτό, τον οποίο για το μέγεθος και την ομορφιά του, ο Μίνωας, θέλησε όχι να το θυσιάσει αλλά να τον κρατήσει για να φτιάξει καλύτερη ράτσα βοδιών. Θύμωσε ο Κοσμοσείστης και έτσι, μία σειρά δυστυχιών έπεσε στην οικογένεια του Μίνωα ως Εκδίκηση. Η γυναίκα του βασιλιά, ερωτεύθηκε τον Ταύρο. Διέταξε τον πολυμήχανο Δαίδαλο να φτιάξει ένα ομοίωμα αγελάδας ώστε να σμίξει με τον Ταύρο του Ποσειδώνα. Από την ανίερη αυτή ένωση, προήλθε και ο Μινώταυρος…

Ο Ευρυσθέας είχε διατάξει τον Ηρακλή, το γενναίο λεοντόκαρδο και τρομερά χειροδύναμο πολέμαρχο, να το φέρει στις Μυκήνες ζωντανό στις Μυκήνες, όπως και έγινε. Όμως, το θρασύδειλο ανδρείκελο, φοβήθηκε να θυσιάσει τον Ταύρο μήπως και εξοργίσει τον Ποσειδώνα και έτσι τον άφησε ελεύθερο. Ο Ταύρος βρέθηκε τελικά στο Μαραθώνα. Πολλοί ήρωες είχαν προσπαθήσει να πιάσουν ή να σκοτώσουν τον Ταύρο, όμως όλοι είχαν αποτύχει πληρώνοντας το εγχείρημα με τη ζωή τους. Ανάμεσα τους ήταν και ο γιος του Μίνωα, Ανδρόγεως, ο οποίος είχε στεφθεί πρωταθλητής, καθώς κέρδισε σε όλα τα αγωνίσματα σε κάποιους Αγώνες που διαξάγονταν στην Αττική. Ο Αιγέας, γέρος καθώς ήταν, θίχτηκε που δεν κέρδισε κανένας από το λαό του και θέλησε να δοκιμάσει το νεαρό πρωταθλητή, λέγοντάς του να αποδείξει τη δύναμη του, πιάνοντας ζωντανό τον Ταύρο του Μίνωα και τον πάει πίσω στον πατέρα του. Ο Ανδρόγεως, όμως, δεν είχε να κάνει με ένα συνηθισμένο ταύρο σαν αυτούς που έκαναν ακροβατικές επιδείξεις στα Ταυροκαθάψια μα, με ένα αδάμαστο θηρίο και έτσι βρήκε θάνατο τραγικό.

Ο θάνατος του γιου του, εξόργισε το Μίνωα και θεώρησε υπαίτιο τον Αιγέα. Τούτος ήταν και ο λόγος ή ίσως η αφορμή, που ο Μίνωας, συγκέντρωσε στρατό και στόλο και κυρίευσε την Αττική. Ως φόρο υποτελείας, ο Αιγέας πλήρωνε φόρο αίματος… Εξαναγκάστηκε να αποστέλνει νέους και νέες για να τρέφεται ο Μινώταυρος που ζούσε στο Λαβύρινθο. Ο Θησέας αγνοούσε την ύπαρξη τούτου του αιματηρού φόρου όσο και του Μινώταυρου γιατί όπως λέγει ο Μύθος, ο Αιγέας, είχε διατάξει να μην τον πληροφορήσει κανείς για τη συνθήκη αυτή. Φοβόταν ο Αιγέας πως η ηρωική αντίληψη του γιου του θα τον έκανε να ταξιδέψει στην Κρήτη και έτσι θα τον έχανε για πάντα αφού θα γινόταν βορρά για το Τέρας. Ο Θησέας λοιπόν, πριν αναμετρηθεί με το Μινώταυρο, αναγκάζεται να έρθει αντιμέτωπος με το Τέρας που έσπειρε τον κυριότερο εχθρό του. Πηγαίνοντας προς το Μαραθώνα, στους πρόποδες της Παντέλης, τον βρήκε η νύχτα. Μόνο μία γριούλα ζούσε εκεί, σε μία μικρή, τελείως φτωχική καλύβα που τρεφόταν μονάχα με άγρια χόρτα καθώς δεν είχε τίποτα άλλο για να ζει. Το όνομα της γριούλας που προσέφερε καταφύγιο και τροφή στον Ήρωα Θησέα, ήταν: Εκάλη.

Η Εκάλη προσπάθησε αρχικά να αλλάξει γνώμη στο γιο του Αιγέα. Όταν, όμως, βλέποντας τα μάτια του Θησέα να πετούν φλόγες, να λάμπουν σαν Ήλιοι και να ακτινοβολούν εκείνη τη φωτιά που έκαιγε την ψυχή του, του έδωσε την ευχή της και του υποσχέθηκε πως παρά τη φτώχεια και την ανέχεια της, θα προσέφερε στο Δία, ένα κριό εάν επέστρεφε Νικητής από την αναμέτρηση. Ο Θησέας, σαν ξημέρωσε, ξεκίνησε για να βρει τον Ταύρο. Δε δυσκολεύτηκε να τον εντοπίσει από τα βαθιά ίχνη που άφηνε το μεγαλόσωμο και βαρύ θηρίο. Και τότε ξεκίνησε η πάλη. Πάλη σκληρή. Άνθρωπος και θηρίο μαίνονταν σώμα με σώμα. Ο Θησέας, ήθελε για να μοιάσει με τον Ηρακλή, να πιάσει ζωντανό τον Ταύρο. Έτσι, έτρεξε κατ΄ευθείαν στο τέρας και άρπαξε τον Ταύρο από τα κέρατα. Τον υπέταξε τρίβοντας του τη μουσούδα συνεχώς πάνω στο χώμα…

Ο Θησέας έδεσε έπειτα τον Ταύρο. Στο δρόμο της επιστροφές, πέρασε πάλι από την καλύβα της γριούλας Εκάλης για να την κάνει να χαρεί. Δυστυχώς, τη βρήκε νεκρή. Την έθαψε με όλες τις πρέπουσες τιμές. Για να κρατήσει αιώνια τη μνήμη της, έκτισε ιερό προς τιμή του Δία, τον Εκάλειο και θέσπισε και αθλητικούς αγώνες. Έτσι μέχρι στις μέρες η περιοχή που ζούσε η φτωχή γριούλα που έδειξε τόση καλοσύνη στο νεαρό Ήρωα ονομάζεται: Εκάλη. Όσο για τον Ταύρο του Μίνωα ή πιο σωστά του Ποσειδώνα, ο Θησέας τον οδήγησε στην Ακρόπολη όπου και τον θυσίασε στην Παλλάδα, που είχε ήδη από την εποχή του Κέκροπα, καταστεί πολιούχος, δηλαδή η προστάτιδα αρχή της πόλεως.

Πολλά τα Διδάγματα τούτου του Μύθου που οι αρχετυπικές φιγούρες του, απαντώνται και στους Μύθους του Ηρακλή. Κατά τη διάρκεια του πρώτου του Άθλου, ο Ηρακλής στο ταξίδι του για να βρεθεί στη φωλιά του Λέοντα της Νεμέας, φιλοξενήθηκε από ένα φτωχό βοσκό σε μία καλύβα.

Οι φτωχοί λοιπόν σε υλικά άνθρωποι του λαού των Ελλήνων, μα πλούσιοι σε συναισθήματα, λογισμό και καλοσύνη πρέπει να είναι η κινητήρια δύναμη για εμάς τους Εθνικιστές που μέσα από τον πολιτικό Αγώνα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ αποφασίσαμε να σταματήσουμε τους απρόσωπους συνωμότες που αποφάσισαν να ξεπροβάλλουν από τα σκοτεινά παρασκήνια της Ιστορίας. Όπως στο Μύθο, η γριούλα Εκάλη που έδωσε δύναμη με τον καλό της λόγο και τις ευχές της στο Νέο- Ήρωα Θησέα. Ο Θησέας δεν κέρδισε τίποτα απολύτως από την αδύναμη γριούλα παρά μόνο έναν καλό λόγο…

Είναι ενδιαφέρον επίσης, οι Μύθοι που έχουν ως σημείο αναφοράς τον Ταύρο του Μίνωα πως περιπλέκονται και εξαπλώνονται σπειρωειδώς στο Χώρο και το Χρόνο. Η Ύβρις του Μίνωα, καταστρέφει αργά και βασανιστικά την Οικογένειά του, αλλά και προκαλεί απώλεια της ισχύος του βασιλείου του. Αρχικά, επισύρει το θάνατο του γιου του Ανδρόγεω και την απιστία- ακολασία της Πασιφάης που φέρνει με τη σειρά της τη γέννηση του Μινώταυρου. Η ύπαρξη του Μινώταυρου, επισύρει το φόρο αίματος και ακολούθως το Θησέα που ως Ήρωας καλείται να αποκαταστήσει την απάνθρωπη αδικία που βιώνει ο Λαός και η Πατρίδα του. Αφού σκοτώσει το Μινώταυρο, αρπάζει την κόρη του Μίνωα, την Αριάδνη αλλά και χρόνια πολλά έπειτα, νυμφεύεται την άλλη του κόρη τη Φαίδρα, η οποία ακόλαστη όπως η μάνα της, ερωτεύεται το γιο του Θησέα, Ιππόλυτο…

Με λίγα λόγια, ενός κακού μύρια έπονται. Συνεπώς, οι αστοχίες των κυβερνώντων, θα πέσουν και πάνω στα κεφάλια του λαού μας. Επιπλέον, όσο και αν θεωρούν οι υπάλληλοι των Τοκογλύφων πως θα γλυτώσουν επειδή κρατούν την εξουσία και μπορούν ελέγχουν το Θεσμό της Δικαιοσύνης και πως δε θα τιμωρηθούν για τις ανομίες και τις ύβρεις τους, δε θα μπορούσουν να ξεφύγουν από το βαρύ, ουράνιο πέλεκυ της Νέμεσης.

Σημαντικό στοιχείο που οι αρχαίοι ποιητές διδάσκουν με τη σκηνοθεσία του Μύθου, είναι πως ο Ήρωας Θησέας, καλείται πριν πολεμήσει την κύρια πληγή κακού που έχει πέσει πάνω στην Πατρίδα του, δηλαδή την αποστολή νέων αγοριών και κοριτσιών ως τροφή του Τέρατος, να αντιμετωπίσει την πηγή της: τον “πατέρα” του Μινώταυρου, που δεν είναι άλλος από τον Ταύρο του Μίνωα.