Αθανασίου πριν 12 χρόνια: Θα κατήγγειλα κάθε παρέμβαση της εκτελεστικής εξουσίας στην Δικαιοσύνη!

Ο υπουργός δικαστικής εξουσίας, Χαράλαμπος Αθανασίου, με την «κακή» συνήθεια να… μιλάει πολύ στο τηλέφωνο και να ξεχνάει να δηλώνει τεκμήρια στην φορολογική του δήλωση είχε δώσει μια εξόχως αποκαλυπτική συνέντευξη στο «Βήμα» το 2002 ως εφέτης και μέλος της διοίκησης της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων.

Την αναδημοσιεύουμε άνευ σχολίων, αφού τα ψεύδη είναι ασύστολα και η υποκρισία περιττεύει, ενδεικτικά στοιχεία ενός αδίστακτου επιόρκου.

“Η Δικαιοσύνη δεν διαθέτει μηχανισμούς άμυνας. Δεν διαθέτει μέσα μαζικής επικοινωνίας. Δεν διαθέτει γραφεία Τύπου που να λειτουργούν σε καθημερινή βάση. Δεν διαθέτει κήρυκες και προστάτες. Και δεν πρέπει να διαθέτει. Δεν πρέπει να έχει την ανάγκη τους. Δεν επιτρέπεται στη Δικαιοσύνη να απολογείται. Ετσι όμως βρίσκεται απροστάτευτη στο στόχαστρο οποιουδήποτε, ανάλογα με τα συμφέροντά του, την επικρίνει ή τη λοιδορεί, την υποβαθμίζει ή την υπονομεύει.

Και ανακύπτει το ερώτημα: Πώς θα προστατευθούν η αξιοπιστία και το κύρος της, η αξιοπρέπεια και η ανεξαρτησία των δικαστών; Και βέβαια οι δικαστικοί λειτουργοί καταξιώνονται στη συνείδηση των πολιτών από το έργο και τη ζωή τους. Και βέβαια η Δικαιοσύνη γίνεται σεβαστή από την ποιότητα των λειτουργών της. Ο χρόνος όμως τρέχει, οι συναλλαγές αναπτύσσονται ραγδαία, οι απαιτήσεις των πολιτών από τους δικαστές τους αυξάνονται και οι ανάγκες των δικαστών δεν είναι ίδιες. Το θεσμικό πλαίσιο δεν επαρκεί και οι δικαστές πρέπει να ζουν όπως τους αρμόζει, με οικονομική άνεση, με αξιοπρέπεια, με τη φροντίδα της πολιτείας.

Για τις αναγκαίες ρυθμίσεις, εκσυγχρονιστικές και με προοπτική, τον πρώτο λόγο έχει η πολιτεία, που και την εξουσία έχει και τα μέσα διαθέτει. Αν όμως η εκτελεστική εξουσία δεν προθυμοποιείται να προβεί στις αναγκαίες νομοθετικές και άλλες παρεμβάσεις, γιατί θα έχει την άμετρη διάθεση να ποδηγετεί τη Δικαιοσύνη εξυπηρετώντας τα συμφέροντά της, φιμώνοντάς την, διότι δεν επιθυμεί τον παρεμβατικό της ρόλο στις τυχόν καταχρήσεις της, τότε έχουμε χρέος οι ίδιοι οι δικαστικοί λειτουργοί, μέσα στα συνταγματικά πλαίσια, να υπερασπιστούμε την αποστολή μας και κατ’ επέκταση τα συμφέροντα των πολιτών.

Σημαντικό παράγοντα, διαφύλαξης της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, προστασίας των δικαίων των πολιτών και διαμόρφωσης του νομικού πολιτισμού της χώρας, αποτελεί ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου. Και βέβαια, και αν ακόμη υπάρχει κάποια επιφύλαξη για την εξάρτησή του από την εκτελεστική εξουσία, που ούτως ή άλλως νεφελώνει διά της επιλογής του την εικόνα της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, εν τούτοις η προσωπικότητα που πρέπει να διαθέτει, η θεσμική του θέση, το υπέρτατο συνταγματικό χρέος και η απώτερη ουσιαστική έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας, από την οποία εκπορεύεται και η εξουσία επιλογής του από την εκτελεστική εξουσία, τον καθιστούν αναγκαίο θεματοφύλακα των ανωτέρω και κατ’ επέκταση της καλής λειτουργίας του πολιτεύματος.

Ετσι, λαμβάνοντας υπόψη τις αγκυλώσεις και δυσκολίες, τις αμφισβητήσεις και δυσλειτουργίες, τις επιφυλάξεις και τις αδυναμίες, αλλά και τις υποχρεώσεις μας έναντι του λειτουργήματός μας και της σωστής λειτουργίας του πολιτεύματος, αν ήμουν πρόεδρος του Αρείου Πάγου:

Α) Θα ζητούσα από τον υπουργό Δικαιοσύνης, με συγκεκριμένες προτάσεις, να προβεί στις αναγκαίες νομοθετικές παρεμβάσεις για να βελτιωθούν οι συνθήκες απονομής της Δικαιοσύνης. Να βελτιωθούν η ποιότητα και η ταχύτητά της. Να βελτιωθεί η υποδομή της. Και αν δεν έστεργε στις προτάσεις μου αυτές, θα υπερασπιζόμουν δημοσίως τους δικαστικούς λειτουργούς, ότι δεν είναι αυτοί που ευθύνονται για την υπολειτουργία και τη βραδύτητα απονομής της.

Β) Θα ζητούσα από τον Πρωθυπουργό επίμονα και αποφασιστικά να καταστήσει προσεκτικότερα τα μέλη της κυβέρνησης στην κριτική τους για τις εκδιδόμενες δικαστικές αποφάσεις και στις επιθέσεις τους κατά των δικαστικών λειτουργών για λόγους εντυπωσιασμού και παραπληροφόρησης και μόνο και θα τόνιζα ότι η έκφραση γνώμης σε ειδικά θέματα προϋποθέτει πολύ καλή γνώση τους.

Γ) Θα κατήγγελλα δημοσίως (για την ενίσχυση του αισθήματος ασφαλείας των πολιτών και μόνο) κάθε επέμβαση της εκτελεστικής εξουσίας στο δικαιοδοτικό έργο της Δικαιοσύνης και θα ζητούσα εξηγήσεις από τον οποιονδήποτε υπουργό Δικαιοσύνης που δημοσίως θα μιλούσε για «πολύπλοκες επεμβάσεις στον χώρο της Δικαιοσύνης».

Δ) Χωρίς να παραγνώριζα την ποιοτική απόδοση των δικαστικών λειτουργών (έργο εξάλλου για το οποίο είναι επιφορτισμένη η Επιθεώρηση των Δικαστηρίων), θα φρόντιζα για τη θεσμική λειτουργία της Δικαιοσύνης ώστε αξιόπιστα και αποτελεσματικά να απονέμεται.

Ε) Θα ζητούσα από τα ικανότατα μέλη του Ανωτάτου Δικαστηρίου να μην προσεγγίζουν μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου και να μην αποδέχονται τελικά την επιλογή τους ως αντιπροέδρων αυτού (Ανωτάτου Δικαστηρίου) όταν καταξιωμένα αρχαιότερά τους μέλη, που τίμησαν με τη ζωή και το έργο τους τη Δικαιοσύνη και δεν υπολείπονται αυτών, παραλείπονται από τις θέσεις αυτές.

Στ) Θα επεδίωκα με απαγορευτική νομοθετική ρύθμιση και αν δεν τα κατάφερνα θα παρακαλούσα (δεσμεύοντάς τα με υπόσχεση τιμής) τα συνταξιοδοτούμενα μέλη του Ανωτάτου Δικαστηρίου να μην αποδέχονται θέσεις στον δημόσιο τομέα που συνεπάγονται οικονομικά οφέλη, για να περιόριζα έτσι έστω και τις ελάχιστες εξαρτήσεις που πιθανόν να επεδίωκε η εκτελεστική εξουσία φαλκιδεύοντας την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και την ποδηγέτηση των λειτουργών της.

Ζ) Θα επισκεπτόμουν τον πρωθυπουργό της χώρας και, αφού του εξηγούσα τη θεσμική θέση της Δικαιοσύνης σε μια ευνομούμενη χώρα, θα του ζητούσα αποφασιστικά και χωρίς περιστροφές ότι έχει χρέος η πολιτεία και ο ίδιος προσωπικά να επιλύσει τα ελάχιστα υπαρκτά οικονομικά αιτήματα των λειτουργών της και ειδικά το συνταξιοδοτικό, γιατί δεν είναι φρόνιμο και οι δικαστές να φθείρονται με τέτοιου είδους διεκδικήσεις και η πολιτεία να θέλει να παρουσιάζονται οι δικαστές της ως επαίτες.

Η) Θα καλούσα τους νέους δικαστές και εισαγγελείς στον Αρειο Πάγο και θα τους έλεγα ότι πρέπει να είναι υπερήφανοι για την επιλογή τους να υπηρετήσουν τη Δικαιοσύνη. Οτι δεν πρέπει να επηρεάζονται από οποιαδήποτε προσπάθεια, απ’ όπου και να προέρχεται, που στόχο έχει να μας πλήξει. Οτι έχουμε υψηλό επίπεδο ανεξαρτησίας που στηρίζεται σε ζηλευτή συνταγματική θωράκιση και ένα Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο θεματοφύλακα και εγγυητή της λειτουργικής και προσωπικής ανεξαρτησίας μας. Οτι σε μια εποχή που η κοινωνία αποσυλλογικοποιείται δεν πρέπει να επιτρέψουν την υπαλληλοποίησή τους και να ενεργούν σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους με σύνεση και θάρρος ώστε να κατακτήσουν την εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Τέλος,

Θ) Θα ζητούσα από τους δικαστές μου να διαθέτουν περισσότερο χρόνο στις οικογένειές τους και να είναι πιο τρυφεροί με τους συζύγους και τα παιδιά τους, γιατί η τρυφερότητα και η φροντίδα ευαισθητοποιούν και τις σχέσεις μας με τον δικαζόμενο πολίτη. Γιατί ο δικαστής κάθε ημέρα ωριμάζει. Κάθε ημέρα γεννά και αναγεννιέται. Γιατί ο πολίτης σε αυτόν τον δικαστή εναποθέτει τις ελπίδες του.

Μη σκέπτεστε (το αυτονόητο) τι θα έκανα αν δεν τα κατάφερνα, γιατί αυτός ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου σίγουρα θα τα κατάφερνε. Αυτός ο πρόεδρος έχει και τις εναλλακτικές λύσεις. Λύσεις που και τη συνταγματική μας θέση δικαιώνουν και την κοινωνική μας αποστολή καταξιώνουν.

Και για να μην παρεξηγηθώ: δεν αποτελεί αυτοσκοπό μου να γίνω πρόεδρος του Αρείου Πάγου. Ενας συνεχώς βελτιούμενος δικαστής θέλω να είμαι. Απλώς τον πιο πάνω πρόεδρο τον θέλω πρότυπο και στήριγμά μου”.

Τα σχόλια περιττεύουν…