Ο προφυλακισθείς βουλευτής της Χρυσής Αυγής Ηλίας Κασιδιάρης. |
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 12ης Ιουλίου 2014 της εφημερίδας «Εμπρός».
του Χρήστου ΧαρίτουΑυτά τα οποία συμβαίνουν με την Χρυσή Αυγή δεν έχουν προηγούμενο στα κοινοβουλευτικά μας χρονικά. Φυλακίσεις, δολοφονίες μελών, κατ’ οίκον περιορισμοί, απαγορεύσεις συναθροίσεων και δικαιώματος λόγου σε εκλεγμένους βουλευτές, παύση της κρατικής χρηματοδοτήσεως, διάχυτο κλίμα ιδεολογικής τρομοκρατίας.
Ελάχιστοι εκ των «δημοκρατών» μας διαμαρτύρονται για την καταπάτηση κάθε στοιχειώδους δικαιώματος σε ένα κράτος-δικαίου. Τι και αν 550.000 Έλληνες ψήφισαν Χρυσή Αυγή και έδωσαν την πολιτική επιδοκιμασία τους στον Νίκο Μιχαλολιάκο. Οι δεσμεύσεις του κ. Σαμαρά σε εγχώριους και διεθνείς εντολοδότες υπερβαίνουν κάθε δημοκρατική νομιμότητα.
Οι διαπλεκόμενοι δημοσιογράφοι, οι φιλελεύθεροι και μαρξιστές διανοούμενοι, οι «ακέραιοι» δικαστές, προσποιούνται ότι δεν βλέπουν το τι γίνεται. Ένα αδιαπέραστο πέπλο σιωπής, μία συνομωσία αποσιώπησης της πραγματικότητος. Προσπαθούν να εκφοβίσουν τους πάντες, να μην αντιδράσουν σε αυτές τις ανίερες μεθοδεύσεις. Να κοιτάμε «την δουλειά μας» και τα του οίκου μας. Ας αφήσουμε τον Νίκο Μιχαλολιάκο, τον Παππά, τους βουλευτές, τα στελέχη, μέσα στην φυλακή χωρίς στοιχεία, για να μην έχουμε και εμείς ανάλογα προβλήματα.
Είχα γράψει την επομένη της συλλήψεως του Μιχαλολιάκου και των άλλων βουλευτών ότι «και εκείνος και εκείνος που σωπαίνει θα χαθεί, θα χαθεί», το γνωστό τραγούδι του Μαρκόπουλου. Οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής ποινικοποιήθηκαν επειδή χάλασαν το μαγαζί της Μεταπολιτεύσεως, επειδή ανέτρεψαν τις κυβερνητικές ισορροπίες ενός παρηκμασμένου πολιτικού κατεστημένου.
Αν ο Μιχαλολιάκος πήγαινε στην «γιορτή της δημοκρατίας» τον Ιούλιο, αν έδινε χείρα βοηθείας στα βλαστάρια του εγχώριου κατεστημένου, αν ψήφιζε τα νομοσχέδια της κυβερνήσεως, αν έδειχνε σημάδια ενσωματώσεως στα μεταπολιτευτικά θέσφατα, δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Κανείς από το σύστημα δεν θα ασχολιόταν με τα άρθρα του πριν 30 χρόνια, κανείς δεν θα ενδιαφερόταν για την κάβα κρασιών του Χρήστου Παππά, κανείς δεν θα ανέλυε τα τραγούδια του κ. Ματθαιόπουλου. Όλα θα κυλούσαν κανονικά, business as usual για τον κοινοβουλευτισμό μας.
Τρανό παράδειγμα ο Gianfranco Fini, κανείς στα διεθνή φόρα και στις συναγωγές που έτρεχε, δεν «θυμόταν» ότι ήταν αρχηγός ενός κόμματος (MSI) που καταγόταν από την Republica Social Italiana. Όταν «έσκυψε» και προσκύνησε το παρελθόν του ξεχάσθηκε, από αυτούς που ζητούν την κεφαλή επί πίνακι της Χρυσής Αυγής.
Τώρα όμως, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία εξοντώσεως της Χρυσής Αυγής. Για να επανέλθει η ηρεμία στα βοθρολύματα της Μεταπολιτεύσεως, για να συνεχίσουν τα νταλαβέρια στους διαδρόμους της εξουσίας, για να μπορέσει το πολιτικό σύστημα να ενδυθεί νέους ρόλους, αν και «η γριά μαϊμού δεν ξέρει να κάνει καινούρια κόλπα».
Απέναντι σε αυτό το σύστημα οφείλουμε να μείνουμε όρθιοι. Να υπερασπισθούμε το έθνος, την δημοκρατία, την ελευθερία και το κράτος-δικαίου. Μόνοι ή μετά πολλών, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει «να πιστεύεις ότι κάνεις και να κάνεις ότι πιστεύεις». Αυτό είχε γράψει στο ημερολόγιό του ο Ίων Δραγούμης για τον Περικλή Γιαννόπουλο, όταν έμαθε τον θάνατό του. Και αυτό είναι Νίκη.
