«Εκεί που έφτυναν, τώρα γλείφουν». Το γνωστό λαϊκό γνωμικό ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση του Κουβέλη και των υπολειμμάτων της ΔΗΜΑΡ, καθώς ουσιαστικά υποτάσσονται στον ΣΥΡΙΖΑ άνευ όρων, από τον οποίο έφυγαν το 2010, επειδή τον θεωρούσαν πολύ ακραίο για τα «ανανεωτικά» γούστα τους. Σε αυτό το σημείο μπορούμε να παραθέσουμε μια μικρή «χαριτωμένη» ιστορία, με χαρακτήρα «παραβολής».
Έχεις, λοιπόν, ένα σπίτι. Μικρό μεν, αλλά ευάερο, ευήλιο και με «ωραία θέα». Διατηρείς άριστες σχέσεις με τους γείτονες, που κατοικούν στις πολυτελείς βίλες (εξού και η «ωραία θέα») της γειτονιάς, οι οποίοι σε εκτιμούν αφάνταστα και σε βοηθούν πάντοτε. Κάποια στιγμή αρχίζεις να φιλοξενείς κάποιους μακρινούς συγγενείς. Σε λίγο καιρό, όμως, αυτοί αρχίζουν να έχουν απαιτήσεις. Σου υποδεικνύουν τα πάντα: τι φαγητό θα μαγειρέψεις, σε ποιο κανάλι να ανοίξεις την τηλεόραση, τις στιγμές που πρέπει να πας στην τουαλέτα, τι μουσική πρέπει να ακούς κλπ, και το κυριότερο, όχι μόνον αυτά, αλλά σου απαγορεύουν και τις σχέσεις με τους πλούσιους γείτονες, στους οποίους τόσες υποχρεώσεις χρωστάς. Όταν δοκιμάζεις να διαμαρτυρηθείς, σου απαντούν θρασύτατα πως, άμα δεν γουστάρεις, μπορείς να μετακομίσεις στο υπόγειο της διπλανής βίλας.
Αν κάνουμε τις απαραίτητες ταυτίσεις με την πολιτική κατάσταση της Χώρας, ο «πρωταγωνιστής» της ιστορίας μας είναι οι «ανανεωτικοί» του Συνασπισμού, οι οποίοι αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν και να δημιουργήσουν την ΔΗΜΑΡ, οι «συγγενείς» είναι οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, που πήραν την κατάσταση του μορφώματος στα χέρια τους, και οι «πλούσιοι γείτονες» είναι το πάλαι ποτέ ισχυρό ΠΑΣΟΚ.
Προερχόμενοι από τους «ευρωκομμουνιστές» του αλήστου μνήμης ΚΚΕ εσωτερικού, ο Κουβέλης με την παρέα του, τον Ιούνιο του 2010, «διαβήκαν τον Ρουβίκωνα» αφήνοντας ουσιαστικά την εστία τους.
«Ζητήσαμε την απεμπλοκή του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν σας πείσαμε. Δεν θα μετάσχουμε στην ευθύνη υλοποίησης μιας απόφασης που δεν πιστεύουμε», εξήγησε ο Φώτης Κουβέλης, ανακοινώνοντας στο σώμα του Συνεδρίου την αποχώρηση. Ακολούθησαν οι ανεξαρτητοποιήσεις από την Κοινοβουλευτική Ομάδα των Ν. Τσούκαλη, Θ. Λεβέντη, Γρ. Ψαριανού και φυσικά του Φ. Κουβέλη, ενώ στις 27 του ίδιου μήνα -με τις ευλογίες του Λεωνίδα Κύρκου- η Ανανεωτική Πτέρυγα μετατρέπεται σε κόμμα, τη Δημοκρατική Αριστερά.
Στα τέλη Μαρτίου του 2011, με σύνθημα «Η Αριστερά της Ευθύνης», πραγματοποιήθηκε το πρώτο ιδρυτικό συνέδριο, εκλέγοντας τον Φώτη Κουβέλη πρόεδρο με το σταλινικό ποσοστό του 97,31%. Πρώτος γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής αναλαμβάνει ο Σπύρος Λυκούδης. Ο ούριος άνεμος που έπνεε στα πανιά της ΔΗΜΑΡ το πρώτο διάστημα της παρουσίας της καταγράφεται στις κατευθυνόμενες δημοσκοπήσεις.
Η πιο ενδεικτική είναι η μέτρηση της Public Issue τον Φεβρουάριο του 2012, στην οποία η ΔΗΜΑΡ καταλάμβανε τη δεύτερη θέση (!) με 18%.
Το πόσο αληθινό ήταν αυτό το δημοσκοπικό ποσοστό φάνηκε τρεις μόλις μήνες μετά, όταν στις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 έλαβε γύρω στο 6%. Το δημοσκοπικό «τρομπάρισμα» της ΔΗΜΑΡ γινόταν προκειμένου να υπάρχει μια, όσο το δυνατόν πιο ενισχυμένη, πολιτική δύναμη, η οποία θα συνέδραμε θετικά στην κυβέρνηση συνεργασίας που αναπόφευκτα θα προέκυπτε μετά τις εκλογές, όπως και έγινε.
Την συνέχεια λίγο-πολύ, την ξέρουμε. Για έναν ολόκληρο χρόνο η ΔΗΜΑΡ συγκυβερνούσε άνετα μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, επιλέγοντας απλώς να πει «παρών» (και όχι να καταψηφίσει) σε βαρύτατα αντεθνικούς και αντιλαϊκούς νόμους.
Η θρυαλλίδα για την αποχώρηση από την τρικομματική κυβέρνηση ήταν το αιφνίδιο λουκέτο στην ΕΡΤ. Με την απόφαση αυτή δεν συμφώνησαν όλοι στο κόμμα, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει θύελλα εσωκομματικών αντιδράσεων, που μαίνονται μέχρι σήμερα. Στο μεταξύ, το θολό στίγμα και η τακτική της εξισορρόπησης συνέβαλαν σε μια ανησυχητική δημοσκοπική καθίζηση, η οποία και επαληθεύτηκε εκλογικά.
Οι ευρωεκλογές του Ιουνίου αποτέλεσαν πραγματικό Βατερλό για την ΔΗΜΑΡ, καθώς το 1,2% έχει σαφέστατα τον χαρακτήρα της ταφόπλακας, για τα όποια μελλοντικά σχέδιά της. Το «ωραίο» είναι ότι επί χρόνια μας μοστράρουν τον Κουβέλη ως έναν «σοβαρό», «μετρημένο», «με αναμφισβήτητο πολιτικό ήθος» κλπ. Τώρα αποδεικνύεται ένας φθηνός καιροσκόπος και «παρτάκιας», που γυρνάει ουσιαστικά στο μαντρί από το οποίο τον εξανάγκασαν σε αποχώρηση.
Περίμενε να προταθεί ως υποψήφιος πρόεδρος της Δημοκρατίας, είδε ότι οι Σαμαράς και Βενιζέλος τον θεώρησαν «λίγο» για να προσελκύσει τους απαραίτητους 180 ψήφους και κάνοντας μια ολοκληρωτική στροφή 180ο μοιρών, δηλώνει ότι «η καταψήφιση εκ μέρους μας οποιασδήποτε πρότασης καταθέσουν οι εταίροι της κυβέρνησης για την προεδρική εκλογή πρέπει να θεωρείται με αυτές τις παραμέτρους δεδομένη».
Και όμως, αυτόν τον «χαμαιλέοντα» μάς τον παρουσίαζαν ως πρότυπο πολιτικής συμπεριφοράς τα συστημικά ΜΜΕ. Το 3ο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ δεν έχει την παραμικρή πολιτική σημασία, γιατί απλούστατα δεν υφίσταται ουσιαστικά πλέον ως κόμμα στον πολιτικό χάρτη. Σκοπός του Κουβέλη είναι να αποτελέσει την υποψηφιότητα του ΣΥΡΙΖΑ για την Προεδρία της Δημοκρατίας, μετά τις επερχόμενες εκλογές. Αν δεν τα καταφέρει, θα βολευτεί με μια θέση βουλευτή, δεχόμενος σιωπηρά το ειρωνικό και υποτιμητικό ύφος προς αυτόν των συριζαίων «συντρόφων» του.
Όπως και να έχει, η πολιτική αυτή μετριότητα έδειξε τα πρότυπα, τα οποία έχει στην βιτρίνα του το καθεστώς και τα παρουσιάζει ως έργα τέχνης, ενώ πρόκειται για απομιμήσεις του χειρίστου είδους.
Γιώργος Μάστορας
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/fwths-koubelhs-ena-politiko-paradeigma-pros-plhrh-apofugh#ixzz3FHbFd68l