Άρθρο του Ευάγγελου Καρακώστα στην εφημερίδα «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ«
Την ευθεία ρήξη με το διεθνές τοκογλυφικό σύστημα έχει επιλέξει η Ισλανδία φροντίζοντας μέσω της αποφασιστικότητας της πολιτικής ηγεσίας της χώρας και σε απόλυτη σύμπλευση με τον Λαό, να θέσει σαφή όρια στην ασύδοτη και πολλές φορές παράνομη δραστηριότητα των τραπεζιτών.
Η ανησυχία μάλιστα για το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι τέτοια, ώστε η πολιτική της Ισλανδίας να τύχει της μνείας των Financial Times. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, από επίσημη έκθεση που είδε το φως της δημοσιότητας, η ισλανδική κυβέρνηση προλειαίνει το έδαφος προκειμένου να απαγορευτεί η έμμεση δημιουργία χρήματος από τις τράπεζες, το οποίο επί της ουσίας δεν υπάρχει!
«Λείψανο του παρελθόντος θα αποτελέσει το χρήμα που δημιουργείται από «αέρα κοπανιστό» – αυτό το διαβολικό μυστικό που βρίσκεται στην καρδιά της έμμεσης έκδοσης τραπεζικού χρήματος», αναφέρουν χαρακτηριστικά οι Financial Times, δίνοντας έμφαση στην βούληση της ισλανδικής κυβέρνησης να επαναποκτήσει τον έλεγχο της οικονομίας της χώρας από την κλίκα των τραπεζιτών και των κερδοσκόπων.
Αν μη τι άλλο, η Ισλανδία, πολιτική ηγεσία και λαός δηλαδή, δείχνουν πως το πάθημα του έτους 2008 έχει γίνει μάθημα προς όλους και δεν υπάρχει διάθεση να επαναληφθεί. Υπενθυμίζεται ότι το 2008 τρεις τράπεζες της Ισλανδίας με κύκλο εργασιών στο εξωτερικό τριπλάσιο του ΑΕΠ της χώρας κατέρρευσαν, με δραματικές συνέπειες για την ισλανδική οικονομία. Αντί όμως να συγκαλυφθούν οι πολιτικές και οικονομικές ευθύνες της κατάρρευσης ώστε να διασωθεί μια κάστα διεφθαρμένων πολιτικών και οικονομικών παραγόντων εις βάρος της ευημερίας του ισλανδικού λαού, ελήφθησαν σκληρά μεν, αναγκαία δε μέτρα κατά της τοκογλυφικής κερδοσκοπίας η οποία αποτέλεσε και την αιτία της οικονομικής καταστροφής.
Όπως συνέβη λίγο αργότερα και στην περίπτωση της Ελλάδος, η μεθόδευση της οικονομικής καταστροφής σήμανε το έναυσμα προς τα κοράκια της διεθνούς κερδοσκοπίας ώστε να ασελγήσουν στο πτώμα της ισλανδικής οικονομίας. ΔΝΤ και Ε.Ε. έσπευσαν να προσφέρουν τις «σωτήριες» υπηρεσίες τους, οι οποίες γνωρίζει πλέον ο Ελληνικός Λαός, πως συνοψίζονται στην λαφυραγώγηση του εθνικού πλούτου, στην υπεξαίρεση -τρόπο τινά- της εθνικής κυριαρχίας και στην σκόπιμη εξαθλίωση του βιοτικού επιπέδου, αφού προηγουμένως έχουν ξεπουληθεί οι παραγωγικές δομές της χώρας.
Η Ισλανδία εντούτοις, επέλεξε τον δρόμο της ανασυγκρότησης και της οχύρωσης των εθνικών δομών, αντί του ξεπουλήματος που της πρότειναν. Απέφυγε τόσο το ΔΝΤ όσο και την «χείρα βοηθείας» της Ε.Ε., τιμώρησε τους πολιτικούς και τραπεζικούς παράγοντες που πρωταγωνίστησαν στη φούσκα του 2008 και στήριξε την ανάπτυξή της στην εργατικότητα του ισλανδικού λαού και κυρίως, στη βούληση της πολιτικής ηγεσίας της χώρας να τερματίσει την αυθαίρετη δράση του τραπεζικού κυκλώματος των απατεώνων.
Όλα τα ανωτέρω, καταδεικνύουν πως όταν η πολιτική ηγεσία ενός Κράτους δρα με γνώμονα το συμφέρον της Πατρίδος και του Λαού, κανείς δεν δύναται να το εκβιάσει, ούτε και να το εξαναγκάσει σε πολιτικές ενέργειες θανάσιμα επικίνδυνες για το μέλλον του. Η Ισλανδία εν αντιθέσει προς την Ελλάδα, επέλεξε αποφασιστικά την αποτίναξη του ζυγού της δουλείας των τόκων και σήμερα γνωρίζει μια ανάπτυξη θεμελιωμένη στον ιδρώτα του λαού της. Στην Ελλάδα, οι πολιτικές ηγεσίες του αντισυνταγματικού τόξου επέλεξαν τον δρόμο της συνέργειας με τους τοκογλύφους προκειμένου να συγκαλυφθούν οι δικές τους εγκληματικές ευθύνες στο δράμα που βιώνει επί σειρά ετών ο Λαός μας. Η σύγκριση των πολιτικών ηγεσιών Ισλανδίας και Ελλάδος καθώς και οι ενέργειες αυτών, δύναται να οδηγήσει σε ασφαλή συμπεράσματα επί του προσδιορισμού της έννοιας του πατριωτικού καθήκοντος και της προάσπισης των εθνικών συμφερόντων.
