Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας “Εμπρός”, Ειρήνης Δημοπούλου – Παππά στην στήλη “Εγέρθητι”
Όταν το βράδυ της 1ης Νοεμβρίου 2013 δύο Ελληνες Εθνικιστές της Χρυσής Αυγής έπεφταν νεκροί από τις σφαίρες ασύλληπτων και ατιμώρητων ακόμη «αγνώστων», κάποιοι πίστευαν ότι θα ξεκινούσε ένας νέος εμφύλιος. Ότι οι φίλοι και τα μέλη της Χρυσής Αυγής θα γύρευαν «εδώ και τώρα» εκδίκηση. Πως ο Μανιάτης αρχηγός της και οι βουλευτές του θα επεδίωκαν να «πάρουν το αίμα τους πίσω». Η χώρα θα διολίσθαινε στο χάος, η Χρυσή Αυγή θα έπαιρνε αυτόχρημα τον ορισμό της «εγκληματικής οργάνωσης» και το Σύστημα θα έτριβε τα χέρια του για την διαγραφή του Εθνικιστικού κινήματος από τον πολιτικό χάρτη.
Τα σενάρια διάσπασης του Ελληνικού Λαού δεν πέρασαν χάρις στην ψυχραιμία του Νίκου Μιχαλολιάκου. Δεν πέρασαν χάρις στην ιδεολογία της Χρυσής Αυγής. Χάρις στην στάση της «πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς». Χάρις στην πάγια θέση της «τα κόμματα διχάζουν, η Πατρίδα ενώνει».Αυτήν την πολιτική, σύμπας ο πολιτικός κόσμος καταδικάζει γιατί δεν εξυπηρετεί τα διχαστικά κομματικά του συμφέροντα. Σήμερα, δυο χρόνια μετά, μπορώ να πω ότι και η γράφουσα, εκείνες τις ώρες, εμπρός στην εμμονή και το μίσος των ΜΜΕ εναντίον ενός νόμιμου κόμματος που στηρίζω με την γραφίδα μου εδώ και δεκαετίες, υπό την πίεση των συλλήψεων που είχαν προηγηθεί λίγες μέρες πριν, και προ των άνανδρων δολοφονιών στο Νέο Ηράκλειο, θα είχε καλοδεχθεί την έκρηξη θυμού, την εκτόνωση της πίεσης που η παράγκα του Σαμαρά, του Αθανασίου, του Βορίδη και κάποιων συνεργατών τους στην Δικαιοσύνη, έριξαν στους ώμους μας.
Και όμως. Αυτά τα δυο χρόνια της τρομοκρατίας, της θλίψης, της προσπάθειας να αντιληφθούμε και να τοποθετήσουμε στις πραγματικές τους διαστάσεις τον παραλογισμό της πολιτικής δίωξης που υπέστη και υφίσταται η Χρυσή Αυγή, δικαίωσαν και την Χρυσή Αυγή, και τις επιλογές του αρχηγού της στις κρίσιμες στιγμές, και την αυτοσυγκράτηση όλων μας. Αυτά τα δύο χρόνια της τρικυμίας, πήγαν προς τα εμπρός και το Κίνημα και τον Λαό μας.
Τα δύο νέα παιδιά, που σκοτώθηκαν, δεν γυρίζουν στις οικογένειές τους. Είναι όμως αδέλφια και παιδιά μισού εκατομμυρίου Ελλήνων και ακόμη περισσότερων Ευρωπαίων όπου γης, που εμπνέονται και γονατίζουν εμπρός στην γενναιότητά τους να αψηφήσουν την κρατική, μηντιακή και παρακρατική τρομοκρατία. Αυτό μπορεί να προσφέρει λίγη παρηγοριά στις οικογένειές τους. Δίνει όμως θάρρος σε χιλιάδες ανθρώπους που κοιτούν προς την Χρυσή Αυγή ως το παράδειγμα του Αγώνα για την Ελευθερία. Λίγες μέρες μετά την πορεία μνήμης στο Νέο Ηράκλειο, την πρώτη στην οποία παρέστη φανερά συγκινημένος ο Αρχηγός της Χρυσής Αυγής και οι άλλοι δύο βουλευτές που φυλακίστηκαν μαζί του τον Σεπτέμβριο του 13, ευρωπαίοι εθνικιστές που έκαναν το προσκύνημα στον τόπο της δολοφονίας του Γιώργου και του Μάνου, και του βαρύτατου τραυματισμού του Αλέξανδρου, ζήτησαν να συναντηθούν με τον Αρχηγό της Χρυσής Αυγής.
Κάποιοι άνω των πενήντα, κάποιοι εξήντα, του εκδήλωσαν τον θαυμασμό και την εκτίμησή τους για τον αγώνα του και την στήριξή τους στην Χρυσή Αυγή. Θα μεταφέρω εδώ τις σκέψεις ενός από αυτούς. Είπε πως εδώ και δεκαετίες ακολουθούσε τον δρόμο του, πιστός στις ιδέες του, αλλά απομακρυσμένος από την πολιτική δράση. Όταν έμαθε για τις συλλήψεις και τις δολοφονίες εναντίον της Χρυσής Αυγής και την ανυποχώρητη στάση της, αποφάσισε να δραστηριοποιηθεί ξανά. Και πράγματι κάνει εξαιρετική ιδεολογική και οργανωτική δουλειά. «Όταν έμαθα για σας», είπε στον Αρχηγό της Χρυσής Αυγής, «αποφάσισα ότι είστε κάτι διαφορετικό, κάτι στο οποίο μπορούμε να ελπίζουμε». Το ηθικό βάρος της ελπίδας αυτής είναι θαρρώ ακόμη βαρύτερο από αυτό των διώξεων. Γιατί είναι το κλειδί για την πηγή της θέλησης του λαού μας και των άλλων λαών που ζητούν να πιστέψουν, να ελπίσουν, να προχωρήσουν. Ναι, οι άνθρωποι απογοητευόμαστε. Γιατί τα πράγματα δεν γίνονται όσο γρήγορα κι όσο τέλεια και όπως ακριβώς τα βάλαμε στον νου μας.
Ας σταθούμε όμως για μια στιγμή κι ας κοιτάξουμε πίσω μας. Πόσα αλλάξαμε. Πόσο προχωρήσαμε. Στα τρία χρόνια παρουσίας της Χρυσής Αυγής στην κεντρική πολιτική σκηνή δώσαμε στους Ελληνες να καταλάβουν πως τίποτε δεν έχει χαθεί και πως όλα είναι δυνατά. Ισως όχι όπως ακριβώς θα τα θέλαμε ή όπως τα φανταστήκαμε –αν και τίποτε και κανείς δεν το αποκλείει στο μέλλον, αλλά πάντως ένα ξεχωρίζω ως το πιο σημαντικό. Κάναμε πολύ περισσότερους Ελληνες να πιστέψουν στην δύναμή τους. Αυτοί που τις προηγούμενες μέρες αντέδρασαν στις δηλώσεις του Φίλη της Αριστεράς, είναι πολύ περισσότεροι και πολύ πιο αποφασισμένοι από εκείνους που αντέδρασαν στα βιβλία της Ρεπούση και της Γιαννάκου της Δεξιάς. Αν υπάρχει ένα δίδαγμα από την πορεία αυτών των ετών είναι πως εμείς οι Εθνικιστές είμαστε μέρος της Ιστορίας εν τη γενέσει της. Με νου, καρδιά και ψυχή, συνεχίζουμε τον αγώνα μας. Ο Θεός και η Ελλάδα μαζί μας.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/thn-istoria-thn-grafoun-oi-ethnikistes#ixzz3qt8mnmAy
