Μπορεί η ΝΔ (κυρίως) και τα υπόλοιπα αντιπολιτευτικά κόμματα του “συνταγματικού τόξου” να παριστάνουν ότι βρίσκονται σφόδρα απέναντι στην κυβέρνηση και την πολιτική της, αλλά η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική.
Η όποια αντιπαράθεση είναι σκληρή μόνο στα λόγια, καθώς στην πράξη υπάρχει διαφορετικό αποτέλεσμα. Μπορεί η αντιπολίτευση του “ευρωπαϊκού δρόμου” να κατηγορεί συνεχώς την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ότι οι “κόκκινες γραμμές” ξεθώριασαν και εξαφανίστηκαν, ότι κορόιδεψε ασύστολα τους πολίτες και ότι ξεπέρασε σε μνημονιακή εθελοδουλεία τις προηγούμενες κυβερνήσεις, όταν όμως έρχεται η ώρα της ψηφοφορίας, τότε τα πράγματα αλλάζουν.
Όσο παράδοξο κι αν μοιάζει για κάποιους, εν τούτοις τα στοιχεία που προκύπτουν από το νομοθετικό έργο περισσότερο σε… οικουμενική κυβέρνηση παραπέμπουν, θυμίζοντας το περσινό καλοκαίρι όταν η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είχε την αμέριστη συμπαράσταση και στήριξη της αντιπολίτευσης στην ψήφιση και επικύρωση του τρίτου Μνημονίου. Ποιος δεν θυμάται ότι το περσινό “αντάρτικο” ορισμένων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ στις μνημονιακές επιταγές υποχρέωσε την ευρωπαϊκή αντιπολίτευση να στηρίξει την κυβέρνηση “για να σωθεί η χώρα”, όπως χαρακτηριστικά υποστήριζε τότε;
Έκτοτε, το Μαξίμου έχει βρει συμμάχους για την ψήφιση νομοσχεδίων ουκ ολίγες φορές. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν οι ΑΝΕΛ ορισμένες φορές “αποσκίρτησαν” σε κάποια νομοσχέδια για να δημιουργήσουν ψευδαισθήσεις άρνησης (τζαμί στην Αθήνα, σύμφωνο συμβίωσης, Μέγαρο Μουσικής κ.α.), η ευρωπαϊκή (διαβάζεται και ως μνημονιακή) αντιπολίτευση έδωσε την απαραίτητη χείρα βοηθείας προκειμένου να σχηματιστεί η απαιτούμενη πλειοψηφία και τα νομοσχέδια να γίνουν νόμοι. Οι αριθμοί είναι ενδεικτικοί ως προς την φανέρωση της αλήθειας.
Από τα 32 σχέδια νόμου (εξαιρούνται οι ενσωματώσεις κοινοτικών οδηγιών στο εθνικό δίκαιο), που πέρασαν από την Βουλή από τις εκλογές του περσινού Σεπτεμβρίου μέχρι και σήμερα, η κυβέρνηση βρήκε θετική ψήφο από την μνημονιακή αντιπολίτευση σε 13 νομοσχέδια και ρυθμίσεις. Μάλιστα, η πρώτη θετική ψήφος της μνημονιακής αντιπολίτευσης δεν άργησε και ήρθε μόλις στο τρίτο νομοσχέδιο που κατατέθηκε μετά τις εκλογές του περσινού Σεπτεμβρίου, το οποίο αφορούσε στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Εκείνο το σχέδιο νόμου ψηφίστηκε από 6 κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, Δημοκρατική Συμπαράταξη, Ποτάμι, ΑΝΕΛ και Ένωση Κεντρώων), με ένα άθροισμα βουλευτών, το οποίο ξεπερνούσε τους 250, επιβεβαιώνοντας έτσι το νέο τοπίο.
Η συνοδοιπορία και η θετική ψήφος των 6 αυτών κομμάτων επαναλήφθηκε και σε άλλες ψηφοφορίες. Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα οι αποκρατικοποιήσεις, καθώς τα προαναφερθέντα κόμματα υπερψήφισαν την κύρωση της σύμβασης παραχώρησης του Ελληνικού, την σύμβαση παραχώρησης του ΟΛΠ στην Cosco, αλλά και την αποκρατικοποίηση του ΟΔΙΕ. Θα μπορούσαν κάποιοι να υποθέσουν ότι όλες αυτές οι θετικές ψήφοι δόθηκαν στο πλαίσιο της ιδεολογικής συμφωνίας της ευρωπαϊκής αντιπολίτευσης με τις αποκρατικοποιήσεις ή με τα μνημονιακά προαπαιτούμενα, αλλά τα πράγματα δεν περιορίζονται εκεί, καθώς η αντιπολίτευση “έβαλε πλάτη” και σε άλλα δύσκολα σχέδια νόμου, τα οποία δεν είχαν σχέση με τα Μνημόνια, βγάζοντας με αυτόν τον τρόπο πολλές φορές την κυβέρνηση από την δύσκολη θέση.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων, τα νομοσχέδια για το τζαμί στην Αθήνα και το σύμφωνο συμβίωσης, στα οποία στην ψήφο των προαναφερθέντων κομμάτων (πλην των ΑΝΕΛ) προστέθηκε κι αυτή του ΚΚΕ. Εκτός, λοιπόν, από την κοινή προσήλωση στις μνημονιακές επιταγές όλα τα κόμματα του “συνταγματικού τόξου” βαδίζουν από κοινού και σε νομοσχέδια που αποσκοπούν στον εθνομηδενισμό και την διάλυση του κοινωνικού ιστού της Πατρίδας μας.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/apo-koinou-ola-ta-kommata-tou-suntagmatikou-tojou-pshfizoun-toso-ta-mnhmoni#ixzz4MFMQ7me6
