Όταν σκέφτεται κάποιος την ειδοποιό διαφορά, τι είναι αυτό που ξεχωρίζει την κοσμοθεωρία του Εθνικισμού, τον ιδιαίτερο δηλαδή τρόπο με τον οποίο ο Έλλην εθνικιστής ατενίζει την πραγματικότητα, αντιλαμβάνεται τις συνθήκες και ερμηνεύει τις πολιτικές και διεθνείς συγκυρίες, ευκόλως καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η βάση της κοσμοθέασης μας είναι καθαρά πνευματική, ιδεαλιστική και υπερβατική. Όχι, ο εθνικιστής δεν διαθέτει υλιστικό πρίσμα, δεν βασίζεται στα υλικά αγαθά, δεν επιδιώκει να κερδίσει «η τάξη του», να υπερισχύσει έναντι άλλης, όπως ακριβώς έκαναν και κάνουν μέχρι και σήμερα οι μαρξιστές. Όπως ακριβώς είχε άλλωστε δηλώσει ο «πατερούλης» του μπολσεβικισμού Λένιν, ερμηνεύοντας τη θεωρία του Κεσιλέ Μαρδοχαίου(Μάρξ): «Η φιλοσοφία του Μαρξισμού είναι ο υλισμός». Ας σταθούμε λίγο σε αυτή την ίδια την έννοια του υλισμού προκειμένου να ψηλαφίσουμε τις διαστάσεις που προσλαμβάνει.
Υλισμός είναι μια βασική φιλοσοφική θεωρία που προτείνει πως όλα τα στοιχεία που αποτελούν το Σύμπαν είναι ύλη και πως όλα τα φαινόμενα είναι δυνατόν να εννοηθούν ως υλικές αλληλεπιδράσεις. Ως θεωρία, δεν αναγνωρίζει καμία σχέση ανάμεσα στο πνεύμα, τη συνείδηση και τις ιδέες και στο Σύμπαν και στις αλληλεπιδράσεις ανάμεσα σε αυτά. Συνεπώς, καμία μεταφυσική αξία δεν υπάρχει, καμία Ιδέα, κανένα επίπεδο συνείδησης. Η σύνδεση της πραγματικότητας με τα υλικά αγαθά, εκφράστηκε πλήρως από τους πρώτους «κυβερνήτες-εργάτες», που εφήρμοσαν την υλιστική οικονομική τους θεωρία, δημιουργώντας εκατομμύρια σύγχρονους σκλάβους και οπωσδήποτε εκατομμύρια τάφους αυτών. Ωστόσο, δημιουργείται εύλογα μια διαπίστωση: η πνευματικότητα και οι Ιδέες, οι αθάνατες έννοιες που βρίσκονται στον ουρανό και σύμφωνα με τον Πλάτωνα, η ψυχή τις γνωρίζει προτού κατέλθει και μπει στο φθαρτό σώμα, για να τις ξαναθυμηθεί μέσα από την κατάλληλη εκπαίδευση, δεν διαδραματίζουν κανέναν ρόλο στο ανθρώπινο γίγνεσθαι, στη Φύση, σύμφωνα με τους μαρξιστές. Αμ έπος αμ έργο. Με αυτή την πεποίθηση σφηνωμένη στην ανεπαρκή αντίληψη τους δημιούργησαν ένα τεράστιο τέλμα στο ρωσικό λαό και κατ’επέκταση σε όλες τις χώρες επιρροής τους, οδηγώντας στον αφανισμό και την γενοκτονία όποιον δεν εξυπηρετούσε τα υλιστικά σχέδια τους. Ο υλισμός ήταν που οδήγησε τους μπολσεβίκους να καταστρέψουν οτιδήποτε πνευματικό, ιδιαιτέρως ότι σχετιζόταν με τον Χριστιανισμό, μια θρησκεία κατεξοχήν πνευματική, καθώς μπορούσαν να αντιληφθούν τη σημασία που έχει η Πίστη σε μια Ιδέα, όπως αυτή της Ορθοδοξίας. Άλλωστε έβλεπαν με τα μάτια τους την αντίσταση που προέβαλλαν όσοι αρνούνταν να ασπαστούν το μπολσεβικικό πρόγραμμά τους και να καταστήσουν εαυτούς δούλους στα κολεκτίβογιε χαζιαιστβο(κολχόζ), την αθεΐα και την κακώς εννοούμενη κοινοκτημοσύνη που επέβαλλε σε όλους εξοντωτικές συνθήκες εργασίας, κομμουνιστική επιμόρφωση και αδυναμία στη σκέψη. Ζητούμενο άλλωστε του μπολσεβικισμού είναι η έλλειψη κριτικής σκέψης και συνολικά αφαιρετικής ικανότητας, μιας και οι «ιθύνοντες νόες» επιθύμησαν τη δημιουργία άβουλων παθητικών όντων, τα οποία στερούνται την ενατένιση της πραγματικότητας. Εργατικά χέρια που δίνουν ζωή και κίνηση σε ένα κράτος που δεν έχει σκοπό την πνευματική, ηθική, πολιτισμική και πολιτική εξύψωση των πολιτών αλλά την εξαχρείωση και την τελμάτωση σε όλα τα επίπεδα, ενώ παράλληλα οι μπολσεβίκοι κυβερνώντες πλούτιζαν και συγκέντρωναν υλικά αγαθά, συνεπείς στον ιστορικό ιδεολογικό τους υλισμό. Οι Ρώσοι, λαός κατεξοχήν χριστιανικός, που θεωρούσαν εαυτούς συνεχιστές της Βυζαντινής παράδοσης και πολιτισμού, είδαν στην πράξη τι σημαίνει υλισμός. Βίωσαν την εφαρμογή του στη διακυβέρνηση, μια εφαρμογή την οποία υπέστησαν πολλά έθνη, στενάζοντας υπό τον ζυγό της σοβιετικής υλιστικής-μπολσεβικικής νοοτροπίας, που επιζητούσε την ύλη, τους πόρους, τα κεφάλαια για μια μικρή κρατική ολιγαρχία, που στη διάθεση της είχε εκατομμύρια εργάτες για να της τα εξασφαλίσουν. Δεν ήταν πνευματικό κίνημα ο μπολσεβικισμός, αλλά μια υλιστική υστερική προσπάθεια επιβολής στο Πνεύμα. Κοιτώντας σήμερα τους θλιβερούς και εμμονικούς υλιστές θιασώτες του μπολσεβικισμού, παρατηρεί αυτή την έλλειψη πνευματικής οξυδέρκειας και αφαιρετικής ικανότητας καθώς αυτοί οδηγούνται στον ξύλινο πολιτικό λόγο, την ασυνέπεια λόγων και έργων και την αντιφατικότητα στις αρχές και τις ιδέες που πρεσβεύουν μιας και αυτές είναι κενές. . πνεύματος και άρα σημασιολογικού περιεχομένου και οπωσδήποτε λαμβάνοντας υπόψιν την κοινοβουλευτική τους παρουσία επί δεκαετίες, παρατηρεί εύκολα ο οποιοσδήποτε την ακόρεστη δίψα τους για μισθούς, επιχορηγήσεις και κομματικούς στρατούς. Πλήρης επίρρωση και εφαρμογή της υλιστικής τους νοοτροπίας συνεπώς.
Στον αντίποδα του Υλισμού, βρίσκεται ο Ιδεαλισμός, το Πνεύμα, οι Ιδέες. Ο θεϊκός Πλάτων, όπως προλέχθηκε, τις ανήγαγε σε έννοιες αθάνατες και αιώνιες, κατοικούσες στα ουράνια, αναλλοίωτες και σημαντικές για τον βίο του ατόμου. Είναι δυνατόν να τις γνωρίζει κανείς αν λάβει την κατάλληλη εκπαίδευση, να τις ξαναθυμηθεί η Ψυχή του. Είναι αυτές που διαχρονικά δίνουν το έναυσμα για Αγώνες. Είναι αυτές στις οποίες ορκίστηκαν όλοι οι μεγάλοι Αγωνιστές, δίχως να περιμένουν κάποια ανταπόδοση, οικονομική ωφέλεια ή υλική απολαβή. Και για αυτό ο αγώνας τους κρίθηκε και κρίνεται σημαντικότερος διότι ενυπάρχει σε αυτή τη στάση ζωής μια αυταπάρνηση, μια αυτοθυσία, μια επιλογή ανιδιοτελής και σπουδαία. Αυτού που θυσιάζει κάτι υλικό, το σώμα του, για να πετύχει η Ιδέα στην οποία πιστεύει. Κανένας μπολσεβίκος ή φιλελεύθερος, οι κατεξοχήν υλιστές, δεν θυσιάζει κάτι πνευματικό, διότι θεωρεί πως δεν υπάρχει πνευματικότητα, για να κατακτήσει και να κορέσει τον υλισμό του. Ακόμη μια ποιοτική ένδειξη ανωτερότητας που σφραγίζει την υπεροχή του Εθνικισμού, είναι η διάθεση που διακρίνει όλους τους Εθνικιστές να θυσιάσουν τα πάντα προκειμένου να δουν την Ιδέα του Λαϊκού Εθνικισμού, να γίνεται καθημερινά πραγματικότητα, μέσα από τον πολιτικό ακτιβισμό. Οι Εθνικιστές μεταφέρουν το Πνεύμα, μεταλαμπαδεύουν την Μεγάλη Ιδέα, είναι αυτοί που ορκίζονται Πίστη και Αφοσίωση. Δακρύζουν όταν ακούν τον Εθνικό Ύμνο, διότι η Ιδέα που εμπεριέχεται σε αυτόν είναι τεράστια και αρειμάνια και δεν είναι δυνατόν να μην προκαλέσει δάκρυα σε έναν Ιδεαλιστή.
Όλοι όσοι πολέμησαν για το Πνεύμα, υπερασπίστηκαν αξίες και αρετές, ιδέες δηλαδή κατά πολύ ανώτερες από την υλιστική προσέγγιση της «επικράτησης της εργατικής τάξης», μιας ιδέας κούφιας και λειψής, πολλώ μάλλον δε αποτυχημένης, μιας και 80 συναπτά έτη εφαρμογής της οδήγησαν στη δυστυχία και τον θάνατο εκατομμύρια ανθρώπων. Αντίθετα, ούτε ένας που πολέμησε για την Ιδέα του, χωρίς να αναμένει αντάλλαγμα, δεν φαίνεται να μετάνιωσε για όσα έκανε. Μετανοούντες υλιστές-μαρξιστές είδε πολλάκις η Ιστορία. Για Ιδέες πολέμησαν οι 300 στις Θερμοπύλες, οι υπερασπιστές της Ελλάδας στις Πλαταιές, οι τελευταίοι υπέρμαχοι της Βασιλεύουσας, οι αγωνιστές του 1821, τα Ελληνόπουλα της Κύπρου που τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο και φώναζαν ΕΝΩΣΗ όταν τους περνούσαν τις αγχόνες στο λαιμό. Μια ιδέα τους έσπρωξε να γίνουν ερασιθάνατοι και αμετανόητοι υπερασπιστές αυτής. Μια ιδέα βρισκόταν μπροστά στα μάτια τους, μια πνευματική ματιά είχαν ρίξει σε αυτήν, μπόλιασμα συνείδησης είχε γίνει στις ψυχές τους και μια σκέψη περνούσε από το μυαλό όλων: μια Ιδέα, Ελλάδα.
Οι Έλληνες Εθνικιστές της Χρυσής Αυγής για μια Ιδέα πολεμούν. Για μια Ιδέα μάχονται καθημερινά σε όλους τους εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους και δεν φοβούνται ούτε φυλακίσεις, ούτε διώξεις ούτε σφαίρες. Για μια Ιδέα: τη Χρυσή Αυγή του Ελληνισμού.
Νικόλαος Λεμοντζής
Διαβάστε περισσότερα στο 14ο τεύχος του Περιοδικού “Μαίανδρος” που κυκλοφορεί
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-idealistikh-fush-tou-ethnikismou#ixzz4Vv4PzUYg
