Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας “Εμπρός”, Ειρήνης Δημοπούλου – Παππά στην στήλη “Εγέρθητι”
«Οι αυτοκρατορίες του μέλλοντος είναι οι αυτοκρατορίες του νου».
Ουίνστον Τσώρτσιλ (Ομιλία στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, 6 Σεπτεμβρίου 1943)
Με τις συμπράξεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, οι διαχωριστικές γραμμές Δεξιάς και Αριστεράς αποκαλύφθηκαν ως σαθρές και ψευδείς. Ανοίγει έτσι ο δρόμος για να ξανασκεφτούμε και να ξαναγράψουμε τους κανόνες σε μια παλιά πολιτική ιστορία. Πριν ακόμη το πολιτικό μάρκετινγκ γίνει καταναλωτικό είδος στις τηλεοπτικές οθόνες, οι νεροκουβαλητές ψηφοφόροι είχαν γίνει τα πειραματόζωα των επίδοξων σωτήρων τους. Θυμάμαι η ίδια παράγοντα της «πατριωτικής Δεξιάς» να προπαγανδίζει στους ψηφοφόρους του κόμματός του να ψηφίσουν «την πρώτη Κυριακή την μάνα, την δεύτερη την μητριά», όπου «μητριά» η Νέα Δημοκρατία.
Στην ελληνική πολιτική σκηνή, η σχέση Δεξιάς και Ακροδεξιάς ανασκαλεύεται όποτε εξυπηρετεί τα δυο «αντίπαλα» κόμματα. Με σκοπό είτε να προσελκύσουν, είτε για να αποτρέψουν την προσέλκυση, τα δύο μεγάλα κόμματα ερίζουν για την «μαγιά» του «πατριωτικού χώρου», η οποία μπορεί να μην είναι τόσο επιθυμητή όσο το πολύφερνο «Κέντρο», αλλά είναι μια εξίσου κρίσιμη μάζα.
Θυμόμαστε την «γραμμή» της Νέας Δημοκρατίας την δεκαετία του ’80 «να φύγει το ΠΑΣΟΚ, και θα τα βρούμε», όποτε γινόταν λόγος για ψήφο στην τότε ΕΠΕΝ. Με αυτό το δόλωμα και τους «ακροδεξιούς» βουλευτές οι οποίοι και οι οποίες χόρευαν με γυροβολιές το «βάστα τα κλειδιά», κράτησαν προσδεδεμένους τους πολίτες, οι οποίοι ψήφιζαν ΝΔ με την υπόσχεση της αποφυλάκισης των Απριλιανών, όταν η ΝΔ θα ερχόταν στα πράγματα. Θυμόμαστε αντιστοίχως το εθνικοπατριωτικό ΠΑΣΟΚ με πρόσωπα τα οποία αναλάμβαναν εν γνώσει τους ή καλή τη πίστη τον ρόλο του καλού χριστιανού και πατριώτη.
Σε εποχές κατά τις οποίες η Αριστερά βρίσκεται σε άνοδο, -επειδή ο λαός έχει απηυδήσει από τις παλινωδίες της ηγεσίας της Δεξιάς-, αναζωπυρώνεται ο «αντικομμουνισμός». Με πρόσχημα τον φραγμό στους «κομμουνιστάς» η συστημική Δεξιά εγκολπώνεται πρόσωπα από τις εφεδρείες του «πατριωτικού χώρου».
Ο Μανιαδάκης, επί παραδείγματι, βρέθηκε από την 4η Αυγούστου του Μεταξά, στην ΕΡΕ, ως βουλευτής της, η δυναμική Εθνική Παράταξη του 7% του 1977 «απορροφήθηκε» από την ΝΔ το 1981, αφού είχε ολοκληρωθεί η αποχουντοποίηση του στρατεύματος, με αντιστάθμισμα την δικαστική ασυλία των «καλών» χουντικών. Στις μέρες μας την ίδια πορεία ακολούθησαν οι αστέρες της «πατριωτικής δεξιάς» οι οποίοι κατέστησαν πρωτεργάτες των διώξεων των Εθνικιστών της Χρυσής Αυγής.
Στην εποχή των μνημονίων τα οποία έφερε το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ, εναγκαλίστηκε το Σύστημα με τον εκλεκτό του Πρωθυπουργό- τραπεζίτη σε συνεργασία με την Ακροδεξιά, για να παραδώσει την σκυτάλη στην ανίερη συμμαχία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και στην ακόμη παραδοξότερη ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τα στεγανά Αριστεράς-Δεξιάς έχουν καταρριφθεί. Αυτό που οι εθνικιστές αποκαλούμε «δύο όψεις του ιδίου νομίσματος» είναι πλέον εμφανές. Τα σπαθιά των συνεταίρων μπήκαν στα θηκάρια, και βγήκαν τα μαχαίρια για να απλώσουν το βούτυρο στα ζεστά ψωμάκια που ζυμώνουν με τον ιδρώτα τους οι πάροχοι του ΕΝΦΙΑ, οι συνταξιούχοι με τις περικομμένες συντάξεις, και οι λοιποί πολίτες, στην υγεία των οποίων θα έπρεπε τουλάχιστον να πίνουν οι καπηλευτές του όρου «δημοκρατία».
Έμαθαν άραγε οι χλιαροί του «πατριωτισμού», από τα λάθη τους; Έμαθαν ότι η συστημική Δεξιά χρησιμοποιεί τους πατριώτες και τους εξαφανίζει; Αντιλαμβάνονται ότι κάθε φορά που οι πατριώτες επιχειρούν να έχουν αυτόνομη παρουσία στον εκλογικό στίβο, οι μηχανισμοί της συστημικής Δεξιάς τους καταπνίγουν; Ότι για την συστημική Δεξιά, οι «συνθήκες» δεν θα είναι ποτέ «ώριμες» για να αρθρωθεί πολιτικός λόγος και να προωθηθούν οι λύσεις που πραγματικά θα βγάλουν την χώρα από το τέλμα;
Είναι ευτύχημα για την πορεία των Εθνικιστικών ιδεών ότι η κρισιμότητα των εθνικών περιστάσεων, καθιστά δύσκολη την συνύπαρξη χωρίς σαφείς «κόκκινες γραμμές». Για να φέρουμε ένα παράδειγμα, η εθνική ισχύς έχει συμπιεστεί λόγω της «κρίσεως», αλλά αυτό δεν μεταβάλλει το εθνικό μας καθήκον να προασπιζόμαστε τους σταθερούς εθνικούς στόχους, οι οποίοι παραμένουν απαράλλαχτοι και αμετάθετοι, όπως και η τουρκική θρασύτητα, καταπώς καταδεικνύουν οι δηλώσεις Τσαβούσογλου περί «επεμβατικών δικαιωμάτων» στο Κυπριακό. Αυτό που πρέπει να σκεφτούμε, επομένως, είναι νέοι τρόποι διαχειρίσεως των ζητημάτων, -πώς δηλαδή με λιγότερα μέσα θα προωθούμε τα αμετακίνητα συμφέροντα του Έθνους μας-, αλλά σε καμία περίπτωση η απεμπόληση των εθνικών μας θέσεων. Το αυτό ισχύει και για θέματα όπως το μεταναστευτικό, το δημογραφικό, την Παιδεία, αλλά και την Οικονομία.
Και με ποιο τρόπο θα επιτευχθεί αυτό; Αντλώντας από το ορυχείο γνώσεων και εμπειριών του Παρελθόντος, αξιοποιώντας το παρόν στο οποίο οι Εθνικιστές έχουν αποδοχή η οποία διευρύνεται και δημοσκοπικά και ως προς την ποιότητα και την διάδοση των θέσεών μας, και κοιτάζοντας προς ένα πολλά υποσχόμενο μέλλον. Με βούληση και αγάπη για την Πατρίδα, θα επανεφεύρουμε το όραμα της Ελλάδας, και θα δώσουμε στον λαό μας ένα μήνυμα αισιόδοξο και εξωστρεφές με προοπτικές εφαρμογής και υλοποίησης. Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς και πραγματιστές, αυτό που απασχολεί πρωτίστως τον λαό, και το αναγνώρισαν και οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι, είναι η επιτυχής έκβαση του καθημερινού μόχθου, με όποια κριτήρια θέτει το κράτος.
Πράγματι, οι αυτοκρατορίες του Αύριο θα είναι οι αυτοκρατορίες του νου. Αυτές που θα συλλάβουμε, θα σχεδιάσουμε, θα αναπτύξουμε, στο επίπεδο των ιδεών αλλά και των πράξεων. Νάνοι εμείς, έχουμε την εύνοια να στεκόμαστε σε πλάτες Γιγάντων. Ας εργαστούμε εντατικά για την Εθνική ψυχική ενότητα. Στο νέο πλαίσιο το οποίο αναπτύσσεται στην εποχή μας, οι Έλληνες Εθνικιστές έχουμε το καθήκον, αλλά και την δυνατότητα τώρα περισσότερο από ποτέ, να τοποθετηθούμε ως η μοναδική αυθεντική και αξιόπιστη εναλλακτική, και να σηκώσουμε στα χέρια μας την Ελλάδα.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-akrodejia-mana-kai-h-dejia-mhtria#ixzz4mK6nbNe3
