Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας: Μία μεταρρύθμιση με αμφίβολη έκβαση

Οικτρά αποτελέσματα θα φέρει στην υγεία των πολιτών η αντιποίηση του ιατρικού επαγγέλματος που επιχειρείται με τις μεταρρυθμίσεις το τελευταίο διάστημα στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (Π.Φ.Υ.). Το σχέδιο νόμου, που εκπονήθηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και τέθηκε σε διαβούλευση, σχεδόν σύσσωμος ο ιατρικός κόσμος το απέρριψε, ζητώντας διαπραγμάτευση από μηδενική βάση και αυτό δεν έγινε για συντεχνιακούς λόγους, αλλά για λόγους που εκπορεύονται από την κοινή λογική και την ανάγκη για καλύτερη υγεία των πολιτών.

Μία απλή προσέγγιση του νομοσχεδίου σε αντιπαραβολή με την λογική έχει να δείξει τα παρακάτω: Δημιουργούνται εντός του 2017-2018, 239 τομείς υγείας που για να λειτουργήσουν χρειάζονται, όπως αναφέρει το υπουργείο Υγείας, 80.000.000-100.000.000 ευρώ τα οποία θα βρεθούν από ΕΣΠΑ για 2 χρόνια και πιθανώς άλλα 2 χρόνια μετά. Μετά από αυτά τα 2+2 χρόνια τα λεφτά θα δοθούν από (ποιους;) Εθνικούς πόρους.

Για να λειτουργήσει πλήρως η δημόσια πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας με τους τομείς υγείας, χρειάζονται συνολικά 900-1000 μονάδες για να καλύψουν τον ενήλικα, αλλά και παιδικό πληθυσμό. Αυτό ανάγει σε συνολικό κόστος λειτουργίας σε 320.000.000 – 400.000.000 ευρώ, τα οποία θα πρέπει εξ ολοκλήρου να απορροφηθούν από εθνικούς πόρους, που φυσικά μετά από τέσσερα χρόνια, όταν στην καλύτερη περίπτωση θα λήξει το ΕΣΠΑ, δεν θα υπάρχουν. Στα παραπάνω έξοδα των τομέων υγείας δεν συμπεριλαμβάνεται το κόστος κατασκευής των μονάδων, αφού οι μονάδες αυτές, πλην των απλών επίπλων που χρειάζονται, θα πρέπει να διαθέτουν εξοπλισμό από υπολογιστές, ηλεκτροκαρδιογράφο, αιμοληπτήριο, απινιδωτές και άλλα στοιχειώδη μηχανήματα, για να λέγονται φορείς πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας.

Εφαρμόζεται ο θεσμός του οικογενειακού ιατρού, ο οποίος φυσικά είναι καλοδεχούμενος, αλλά πρέπει να είναι δικαίωμα και όχι υποχρέωση του πολίτη. Ο ρόλος του οικογενειακού γιατρού θα πρέπει να είναι σαφής ως συμβούλου υγείας του κάθε πολίτη, δίνοντας συμβουλές στους πολίτες για τους οποίους θα είναι υπεύθυνος στα πλαίσια πρόληψης νοσημάτων και περιοδικών ελέγχων. Ο ρόλος ο οποίος πάει να δοθεί στον οικογενειακό ιατρό σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, με πληθώρα ειδικών ιατρών που έχουμε πληρώσει οι φορολογούμενοι για να εκπαιδευτούν, και γίνονται ανάρπαστοι από άλλες χώρες, δεν στέκει σε λογική.

Πώς να δικαιολογήσει κάποιος την εμμονή να γυρίσουμε σε ένα παρωχημένο σύστημα που εφαρμόζεται σε ελάχιστες χώρες και που σε αυτές εγκαταλείπεται; Βάσει του σχεδίου, όπως υπογράφτηκε στο τελευταίο μνημόνιο, θα πρέπει κάθε ασθενής για οποιαδήποτε νοσηλεία σε ιδιωτικό ή δημόσιο νοσοκομείο υποχρεωτικά να περάσει από τον οικογενειακό ιατρό. Γιατί τα λεφτά αυτά να μην διατεθούν στην πρόσληψη νοσοκομειακών ιατρών σε ένα γερασμένο Ε.Σ.Υ., στο οποίο χρειάζεται να προσληφθούν τουλάχιστον 6.000 νέοι ιατροί, πριν οι υπάρχοντες καταρρεύσουν, οι οποίοι σημειωτέον δουλεύουν με αυταπάρνηση στα όρια εξουθένωσης;

Η ελεύθερη επιλογή ιατρού κατά πράξη και περίπτωση είναι δικαίωμα του ασθενή στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Με την συγκεκριμένη μεταρρύθμιση δημιουργείται ένα συγκεντρωτικό και κρατικοδίαιτο σύστημα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας χαμηλού κόστους, το οποίο εγκυμονεί κινδύνους για την δημόσια υγεία, καθώς βάζει τις βάσεις για την παράνομη άσκηση της ιατρικής από επαγγελματίες που δεν διαθέτουν το γνωστικό αντικείμενο. Καθώς μάλιστα δεν έχει διασφαλιστεί η απαραίτητη χρηματοδότηση, θα καταρρεύσει όταν εξαντληθούν τα κοινοτικά κονδύλια.

Μάριος Τσέρτος, Οδοντίατρος
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ (Α.Φ. 211)