Είναι αδιανόητο να αναφέρεται κανείς σε γεγονότα Ηρωισμού του Μεγάλου μας Έθνους κατά τον περασμένο αιώνα, δίχως να μνημονεύσει την Ιστορία της θρυλικής Ανεξαρτήτου Μεραρχίας. Σκοπός της συγκροτήσεώς της, υπήρξε η εκπλήρωση ενός εγχειρήματος που σήμερα φαντάζει απίθανο, την εποχή εκείνη όμως, υπήρξε πόθος ενός ολόκληρου Λαού: η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης! Το εγχείρημα εγκαταλείφθηκε για…
Θα μπορούσε να μιλά κανείς ώρες ατελείωτες για τους Έλληνες. Τους Έλληνες που βρέθηκαν πάντα παρόντες, στην Σαλαμίνα, στο χάνι της Γραβιάς, στην Πίνδο, στο Αργυρόκαστρο, στην Κορυτσά, αντιστεκόμενοι σε κάθε δυνάστη που
Επιβεβαιώνοντας τόσο το επίπεδο θράσους και αναίδειας που τους διακατέχει όσο και την πολιτική επικαιροποίηση της φράσης «όταν το δάχτυλο έδειχνε το φεγγάρι, ο κνίτης κοίταζε το δάχτυλο», οι εγχώριοι εναπομείναντες νοσταλγοί του μεγαλύτερου εγκληματία που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα (Στάλιν) φρόντισαν ξανά να αυτογελοιοποιηθούν και αναλόγως να εκτεθούν.