Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας “Εμπρός“, Ειρήνης Δημοπούλου – Παππά στην στήλη “Εγέρθητι”
Εάν μπορούμε να ξεχωρίσουμε μια και μόνη ποιότητα η οποία διακρίνει τους Εθνικιστές, είναι ότι προσφέρουν τον εαυτό τους για παράδειγμα στους άλλους. Και είναι οι άλλοι, εκείνοι οι χαμένοι στον ρυθμό της καθημερινότητας τον οποίον υπαγορεύουν οι σύγχρονοι καιροί, εκείνοι που παραδέρνουν ανάμεσα στην Σκύλλα του Καπιταλισμού και την Χάρυβδη του Μαρξισμού. Παράδειγμα θάρρους και γενναιότητας, ένα παράδειγμα εκφρασμένο πολιτικά μέσα από τον Λαϊκό Σύνδεσμο-Χρυσή Αυγή, αλλά και ένα παράδειγμα υπαρξιακό, ένα παράδειγμα στάσης ζωής.
Μέσα στην αυξανόμενη βιολογική και πνευματική αποσύνθεση της κοινωνίας μας, ανάμεσα σε κόμματα και θεωρίες που προσφέρουν μόνο κατατμημένες, περιστασιακές απαντήσεις, ή επιφανειακές κραυγές οι οποίες δεν μεταφράζονται σε πράξεις, οι Εθνικιστές της Χρυσής Αυγής κάνουν το Καθήκον τους απέναντι στην Πατρίδα και το Έθνος. Ζώντας σε μια εποχή που έχει αναγάγει σε θέσφατα τον κομματισμό υπό τον πέπλο της Δημοκρατίας, και την ασυδοσία των μειοψηφιών να καθορίζουν ποιοι είναι πιο ίσοι από τους άλλους, υπό το πρόσχημα του ανθρωπισμού, οι Εθνικιστές δηλώνουν σεβασμό και τιμή στην μόνη χειροπιαστή πραγματικότητα, το Αίμα του Έθνους το οποίο καθορίζει το Δίκαιο της Πατρίδος.
Οι Έλληνες Εθνικιστές μέσα στην γενική παραίτηση και τον εκχυδαϊσμό, σημειώνουν καθημερινές, μικρές αλλά σημαντικές νίκες. Σηκώνουν τα μάτια κι απλώνουν το χέρι για να λάβουν το ξίφος της Κληρονομιάς των Πατέρων τους, και να αγωνιστούν για την Πατρίδα. Εάν θα κριθούν άξιοι από την Ιστορία, μένει να το δούμε. Τώρα, βρισκόμαστε εν μέσω του Αγώνος. Αυτοί που μας κρίνουν, είναι αυτοί που δεν τόλμησαν ποτέ να αμφισβητήσουν καμία εξουσία, ούτε σε προσωπικό, ούτε σε επαγγελματικό, ούτε σε ιστορικό, πολλώ δε μάλλον σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο. Για αυτούς, το ότι οι Εθνικιστές φυλακίστηκαν, και κάποιοι παραμένουν φυλακισμένοι, και άλλοι υπόδικοι από το καθεστώς, για τις Ιδέες τους, το ότι έχουν νεκρούς, με ηθική ευθύνη αν όχι προτροπή του Συστήματος της διαπλοκής κομμάτων και ΜΜΕ, το ότι τολμούν μέσα στο Κοινοβούλιο της διαφθοράς, να τα βάλουν με τους διεφθαρμένους, δεν τους ενδιαφέρει και δεν τους αφορά. Για τον παχυδερμισμό δεν υπάρχει θεραπεία.
Όπως δεν υπάρχει και για το σύνδρομο του μεγαλείου. Γιατί υπάρχουν και οι «επαναστάτες», οι οποίοι περιμένουν ή παριστάνουν τον Σούπερμαν, ή εκείνοι που εναποθέτουν τις ελπίδες τους στον Μόσκοβο, και των δυο πλευρών του Ειρηνικού. Γραπωμένοι από φαντάσματα, αρνούνται να αντικρίσουν την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα λέει ότι υπάρχουν συσχετισμοί δυνάμεων. Ότι υπάρχει ένα καθεστώς Καπιταλιστικής φαντασίωσης και ταυτόχρονα ένας διάχυτος πνευματικός Μπολσεβικισμός. Ότι Καπιταλισμός και Μαρξισμός έχουν γράψει την Πολιτική και Κοινωνική Ιστορία στα μέτρα τους. Ότι είναι μια Μαφία που διαβρώνει κάθε ιστό της κοινωνίας και κάθε κύτταρο της Φυλής μας. Ανάμεσα στον πνευματικό και πολιτικό ορυμαγδό, στην ερώτηση «με μας ή με τους άλλους», οι Χρυσαυγίτες διάλεξαν να είναι «με τους άλλους». Τόλμησαν να πουν φωναχτά ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Και γι’ αυτό τους κατηγορούν Μπολσεβίκοι και Καπιταλιστές διεθνιστές, αλλά και «συνετοί» «πατριώτες» της Οικονομικής Δεξιάς από την οποίαν χωρίζει την Εθνική Δεξιά, άβυσσος…
Ανάμεσά μας, ανάμεσα σε μας που μαχόμαστε από την πρώτη γραμμή, και σε αυτούς που βλέπουν τους εαυτούς τους σαν σκιές λιονταριών ενώ είναι πόντικες, υπάρχει μια βαθιά και απροσπέλαστη τάφρος. Η οργή μας θα ήταν ύβρις στο πνεύμα του Αγώνα που μας διακρίνει και σπατάλη των δυνάμεών μας, όταν δεν βρίσκει εποικοδομητικές διεξόδους. Παρόλα αυτά, έχουμε αναφαίρετο δικαίωμα να προστατέψουμε τους εαυτούς μας, τους συμμαχητές μας και την Ιστορία μας, μια που είμαστε και οι ίδιοι κομμάτι της Πατρίδας που υπερασπιζόμαστε. Οφείλουμε να το κάνουμε με ψυχραιμία, νηφαλιότητα και πνεύμα αδελφοσύνης, αποφασισμένοι σε επίπεδο πρακτικό αλλά πρωτίστως μεταφυσικό, με κοινωνία πνεύματος που θα μας σηκώνει πάνω από τον άκαρπο θυμό και πάνω από τις κομπίνες της «ακροδεξιάς», σε μια επαναστατική, λαϊκή και αριστοκρατική σύλληψη του νέου Εθνικού κράτους, ενάντια στο «καλό» και το «κακό», σε μια εμπροσθοφυλακή Εθνικής ενότητας.
Για να φθάσουμε ως εκεί, οφείλουμε να σχηματίσουμε με κάθε λεπτομέρεια το πρότυπο, την μακέτα του κόσμου μας, με μέθοδο, στρατηγική, και χωρίς ψευδαισθήσεις, ώστε να μην μετατραπούμε από εναλλακτική του Συστήματος, σε πολιτική ασφάλειας ζωής και διαιώνισής του. Είναι ανάγκη να είμαστε παρόντες στις τοπικές διεργασίες, στις αυτοδιοικητικές εκλογές, και στην αυτοοργάνωση των κοινοτήτων μας. Είναι αλήθεια ότι πολλοί, περισσότεροι από όσους ψηφίζουν Χρυσή Αυγή, αντιλαμβάνονται ότι κάτι διαφορετικό συμβαίνει πίσω από την οθόνη της τηλεόρασης. Από εκεί όμως, μέχρι το να νομίζουμε ή ακόμη χειρότερα, να ελπίζουμε ότι μπορούμε να κάνουμε τις πλατιές μάζες να επαναστατήσουν, και να ανατρέψουν εκλογικά το καθεστώς, ή να εξεγερθούν σε μαζική ανυπακοή ώστε να αντιπαρατεθούν με το Σύστημα, είναι σφάλμα τακτικής και χαμένος χρόνος. Όλα, κι αν όχι όλα τα περισσότερα, εξαρτώνται από την οργάνωση αυτής της ισχυρής τρίτης πολιτικής δύναμης. Αυτήν που οι μάζες θα ακολουθήσουν γιατί οι μάζες πάντα ακολουθούν τον ισχυρότερο. Χρειάζεται γι’ αυτό ένα ποιοτικό άλμα.
Η δύναμη της εικόνας, η σάτιρα, η ειρωνεία απέναντι στο Καθεστώς, αποτελούν ισχυρά εργαλεία. Η επιλογή των προσώπων, των φορέων, και των κοινωνικών μειονοτήτων, με τις οποίες μπορεί να υπάρξει κατανόηση και συνεργασία, είναι μια άλλη σημαντική προτεραιότητα. Μέσα, και ταυτόχρονα έξω από το πολιτικό σύστημα, εκεί θα σχηματοποιηθούν οι κοινωνικοπολιτικές ηγεσίες του Αύριο, αμφισβητώντας, και κυρίως πράττοντας σε ιδεολογικό, επιστημονικό, πολιτιστικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο μιας Εθνικής συνέργιας για την αναγέννηση του Έθνους.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/anamesa-sthn-skulla-tou-kapitalismou-kai-thn-charubdh-tou-marjismou#ixzz4taKOt63e
