Ο Χαράλαμπος Μιχαήλ γεννήθηκε στο χωριό Καλοψίδας της επαρχίας Αμμοχώστου στις 12 Οκτωβρίου του 1938. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο του χωριού του και εργαζόταν ως ποδηλατάς στη Λάρνακα, βοηθώντας οικονομικά τη φτωχή του οικογένεια. Αγαπούσε πολύ την ελληνική ιστορία και διάβαζε βιβλία σχετικά με τα κατορθώματα και τη ζωή των αγωνιστών του 1821. Έχοντας παράδειγμα τους παραπάνω, εντάχθηκε από τους πρώτους στην ΕΟΚΑ, δίνοντας τον όρκο στη Λάρνακα και δρώντας στις ομάδες επιθέσεων της πόλης.
Ο πατέρας του δίκαια καμάρωνε για το παιδί του, ενώ εκείνος του έλεγε συνεχώς: «Βρήκα τον τρόπο μου να εκπληρώσω τα ιδανικά μου». Είχε πάρει μέρος πολλές φορές, εκτός των άλλων, και σε επιθέσεις εναντίον Άγγλων με σκοπό την απόσπαση οπλισμού τους για την ενίσχυση της Οργάνωσης και την ομάδα κρούσεως της Λάρνακας.
Στις 16 Μαρτίου 1956 προγραμμάτισε και συμμετείχε σε βομβιστική επίθεση στην Καλοψίδα. Περίμεναν τα στρατιωτικά αυτοκίνητα στην έξοδο του χωριού και όταν ο σηματοδότης έδωσε το σύνθημα ότι πλησίαζε στρατιωτικό αυτοκίνητο, ο Χαράλαμπος Μιχαήλ πυροδότησε τη βόμβα του. Τη στιγμή που θα την έριχνε, ένα προπορευόμενο λεωφορείο με παιδιά του σχολείου σταμάτησε και πίσω του σταμάτησε και το στρατιωτικό αυτοκίνητο μέσα στο οποίο διέκρινε και έναν ξάδελφό του.
Ήταν παναπεργία την ημέρα εκείνη και οι Άγγλοι τον μετέφεραν στη Δεκέλεια, όπου εργαζόταν. Αμέσως τράβηξε το χέρι του πίσω κρατώντας την πυροδοτημένη βόμβα, με αποτέλεσμα να εκραγεί και να τον κομματιάσει. Η μικρή του αδελφή Μαρία που ήταν μόλις δέκα χρονών, είδε τον αδελφό της κομματιασμένο με αποτέλεσμα να πάθει κλονισμό και μερικές μέρες αργότερα να πεθάνει από ανακοπή καρδίας, διπλασιάζοντας το πένθος ολόκληρου του χωριού.
Ο Χρίστος Τσιάρτας γεννήθηκε στο χωριό Πολύστυπος της επαρχίας Λευκωσίας το 1931. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο του χωριού του και εργαζόταν στη Μόρφου, όπου και εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ. Τον Ιούλιο του 1955 εγκαταστάθηκε στο χωριό του και ανέλαβε, μαζί με άλλους, την οργάνωση ομάδων κατόπιν εντολής του τομεάρχη της περιοχής. Στο σπίτι του γινόταν η ορκωμοσία των μελών και η εκπαίδευσή τους στη χρήση των όπλων. Ο ίδιος τέθηκε επικεφαλής ομάδας δολιοφθορέων.
Εργάστηκε μαζί με άλλους για την κατασκευή των λημεριών της ΕΟΚΑ στα βουνά των Σπηλιών και, ως μέλος της ανταρτικής ομάδας Αμιάντου – Πιτσιλιάς, υπήρξε σύνδεσμος της περιοχής του με τον Αρχηγό Διγενή που διέμενε σ’ αυτά. Συνεργάστηκε με τον Κυριάκο Μάτση στη μεταφορά και διανομή οπλισμού, με τον Γρηγόρη Αυξεντίου, τον Πολύκαρπο Γιωρκάτζη και άλλα ηγετικά στελέχη της ΕΟΚΑ, στην οργάνωση των κατοίκων των χωριών του τομέα του Αυξεντίου σε ολόκληρη την περιοχή Πιτσιλιάς.
Μεταξύ των σοβαρών αποστολών που του ανατέθηκαν ήταν και η κάλυψη με την ομάδα του της οδού Κακοπετριάς προς Σπήλια για στήριξη των ανταρτικών ομάδων στα υψώματα βόρεια των Σπηλιών. Στις 20 Ιανουαρίου 1956 καταζητήθηκε από τους Άγγλους, με αποτέλεσμα να καταφύγει μόνιμα στο αντάρτικο και να συνενωθεί με την ομάδα του Γρηγόρη Αυξεντίου στα κρησφύγετα της Παπούτσας στο Παλαιχώρι.
Στις 16 Μαρτίου 1956 η πολυμελής ομάδα του Αυξεντίου έστησε επιτυχή ενέδρα εναντίον των Άγγλων στο δρόμο μεταξύ Αγρού – Χανδριών με τίμημα όμως το θάνατο του ήρωα Χρίστου Τσιάρτα. Αξιοσημείωτο είναι το σθένος το οποίο επέδειξε η νεαρή σύζυγος του Ευγενία, η οποία δεν έχυσε ούτε δάκρυ μπροστά στους Άγγλους, όταν την οδήγησαν μπροστά στο νεκρό άντρα της, που τον είχαν μεταφέρει στο χωριό του. Τιμώντας τη θυσία του συνέχισε την προσφορά της μέχρι το τέλος του Αγώνα.
Στις 16 Μαρτίου του 1956 η πολυμελής ανταρτική ομάδα της Παπούτσας, με επικεφαλής τον Γρηγόρη Αυξεντίου, έστησε ενέδρα σε δυο στρατιωτικά αυτοκίνητα των Άγγλων στο δρόμο Χανδριών – Αγρού. Ο Σάββας Κουλλαπής, που πήρε μέρος στην ενέδρα, αφηγείται:
«Η τοποθεσία, εις την οποίαν εστήθη η ενέδρα, ήτο μία απότομη στροφή κυκλικά και μεγάλη. Το έδαφος ήτο πετρώδες και ξεσκέπαστο. Τα αυτοκίνητα ήσαν δύο, ένα τζιπ γεμάτο στρατιώτες κι ένα ταξί με ανακριτή, ως εξηκριβώθη βραδύτερον. Το σχέδιον ήτο να αφήσωμεν και τα δύο αυτοκίνητα να μπουν στον κύκλο της στροφής και μετά ο αρχηγός να δώση το σύνθημα επιθέσεως.
Σε λίγο έφθασε το πρώτο αυτοκίνητο στην στροφή, επειδή όμως το δεύτερον ήτο μακρυά και ήτο ενδεχόμενον να μας ξεφύγη, αν δεν το κτυπήσωμεν από το πιο πέρα σημείον, μόλις έκαμε στροφή του κύκλου, το κτυπήσαμεν με όλα τα όπλα. Παρά τας απώλειας που είχεν μας διέφυγε. Επληροφορήθημεν ότι 4 ετραυματίσθησαν, εις δε εξέπνευσε στο Νοσοκομείον Αγρού. Μόλις πλησίασε το δεύτερον αυτοκίνητον, το κτυπήσαμεν και το ακινητοποιήσαμεν βάλλοντες συνεχώς και με χειροβομβίδες. Ένας από τους επιβαίνοντας κατόρθωσε να κατέβη, να λάβη θέσιν αμύνης και να πυροβολή»
Από τους πυροβολισμούς του Άγγλου σκοτώθηκε ο Χρίστος Τσιάρτας, κατά την αποχώρηση της ομάδας του. Ο Διγενής, γνωρίζοντας τον προσωπικά, έγραψε:
«Ο Χρίστος Τσιάρτας ήτο άριστος ανιχνευτής και πολύ έμπιστον πρόσωπον. Είχε την αποθήκην του υλικού και τον ρουχισμόν των ανταρτών. Ήτο σεμνός πατριώτης, με ηθικάς αρχάς και εκ των πρώτων οι οποίοι προσέτρεξαν εις τας ανταρτικάς ομάδας της Πιτσιλιάς. Μεταξύ των σοβαρών αποστολών που του ανετέθησαν, ήτο η κάλυψις διά της ομάδος του της οδού Κακοπετριάς προς Σπήλια, των επί των υψωμάτων Β. Σπηλιών ανταρτικών ομάδων του Ρένου Κυριακίδη. Ουδέποτε εδυστρόπει, οσονδήποτε επικίνδυνος και αν ήτο η αποστολή η οποία του ανετίθετο. Η απώλειά του, άφησε δυσαναπλήρωτον κενόν στην περιοχήν της Πιτσιλιάς».
