Στην Ελλάδα της συνεχιζόμενης μνημονιακής κατοχής τα πράγματα είναι ξεκάθαρα σκληρά, πέρα από τα ατελείωτα κυβερνητικά ψέματα που αφηγούνται αόριστες και κίβδηλες ελπίδες «εξόδου από τα Μνημόνια». Με τους δύο στους τρεις άνεργους να βρίσκονται σε μακροχρόνια κατάσταση ανεργίας, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι δεν υπάρχει ελπίδα η Πατρίδα και ο Λαός να βγουν σύντομα από την κρίση. Μια κρίση, όμως, η οποία δεν περιορίζεται πλέον μόνο στον οικονομικό τομέα, αλλά έχει και χαρακτήρα βαθιά αξιακό.
Επιστρέφοντας στους μακροχρόνια ανέργους, το ποσοστό τους αυξάνεται συνεχώς δραματικά, καθώς η οικονομία βρίσκεται μονίμως σε ελεύθερη πτώση. Και το χειρότερο γι’ αυτούς, ιδίως στις ηλικίες μετά τα 45 έτη, είναι ότι δεν υπάρχει καμία ευοίωνη προοπτική πλέον. Σε αντίθεση με έναν άνεργο 25 ετών, αυτοί δεν έχουν την «πολυτέλεια» να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό προς αναζήτηση καλύτερης τύχης, με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό ως ψυχολογικό φορτίο στις ηλικίες τους. Με άλλα λόγια, στην κατεχόμενη από τους διεθνείς τοκογλύφους και τους ελληνόφωνους συνεργάτες τους Ελλάδα δημιουργείται ένας «στρατός» ανθρώπων για τους οποίους δεν υπάρχει κανένα θετικό μέλλον, παρά τις ψεύτικες ως προς το περιεχόμενό τους (και ως εκ τούτου χυδαίες και πρόστυχες) υποσχέσεις που ακούγονται στην Βουλή τόσο από την κυβέρνηση όσο και από την εξίσου ξενόδουλη μνημονιακή αντιπολίτευση.
Έτσι, λοιπόν, ο άνεργος, μετά τους πρώτους 12 μήνες, όταν δηλαδή εισέλθει στο καθεστώς του μακροχρόνια ανέργου, το πρώτο που χάνει είναι η εμπιστοσύνη στον εαυτό του, κάτι το οποίο αν συνδυαστεί με όλα τα προβλήματα που ακολουθούν την ανεργία –και αποδίδεται περίφημα στην ρήση «η φτώχεια φέρνει γκρίνια»- το αποτέλεσμα είναι εξόχως απελπιστικό. Αυτοί οι άνθρωποι είναι σήμερα εγκαταλελειμμένοι στο πουθενά. Στην «καλύτερη» περίπτωση, τρέχουν στα γραφεία του ΟΑΕΔ, με ένα νούμερο στο χέρι και στημένοι στην ουρά επί ώρες, μήπως και «καταφέρουν» να συμμετάσχουν είτε σε κάποιο πρόγραμμα με μικρή χρονική διάρκεια απασχόλησης, είτε για να βρεθεί εργασία αντίστοιχη των προσόντων τους, η οποία τελικώς, όπως είναι αναμενόμενο, δεν βρίσκεται ποτέ.
Επί της ουσίας, μιλάμε για μια Χώρα υποτελή σε ξένες δυνάμεις, η οποία μετατρέπει συνειδητά σε ζωντανούς νεκρούς ένα πολύ μεγάλο τμήμα του Λαού της, καθώς τους έχει καταδικάσει να ζουν στην αναξιοπρέπεια, στην ανασφάλεια, την έσχατη φτώχεια και βεβαίως χωρίς ελπίδες για το μέλλον. Οικογένειες όπου και οι δύο γονείς είναι άνεργοι (ή έστω αμείβονται με μισθούς πείνας) είναι σίγουρο ότι δεν μπορούν να προσφέρουν καμία βοήθεια στα παιδιά τους, τα οποία ζουν με το στίγμα της αθλιότητας, κάτι που τα σημαδεύει για τα καλά στην συνέχεια της ζωής τους. Κάτι τέτοιο, όμως, ουδόλως αφορά και ενδιαφέρει τους «ανθρωπιστές», «αλληλέγγυους» και «αντιρατσιστές» που κυβερνούν αυτόν τον τόπο, οι οποίοι έχουν κρατημένη την ευαισθησία τους για άλλους, μη Έλληνες. Σ’ αυτούς, δηλαδή, που έρχονται παράνομα στην Χώρα μας με την ιδιότητα του «πρόσφυγα», αν και στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι λαθρομετανάστες.
Η «Πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση και οι άμεσα και έμμεσα συνοδοιπόροι της έχουν αποδείξει επανειλημμένως ότι διαθέτουν περίσσευμα ανθρωπισμού για όλους τους άλλους, αλλά όχι για τους Έλληνες που υποφέρουν (και) εξαιτίας τους. Η μόνη… σοβαρή αντιμετώπιση του τέρατος της ανεργίας από τον ΣΥΡΙΖΑ αφορά τον διορισμό στελεχών του στο Δημόσιο, έτσι ώστε οι διάφοροι αστράτευτοι ανθέλληνες τύπου Καρανίκα να πληρώνονται στην ώρα τους σε βάρος «των κορόιδων» που είχαν τον απαραίτητο και απαιτούμενο Ανδρισμό να φορέσουν την Τιμημένη Στολή του Έλληνα Στρατιώτη και να μην εφευρίσκουν φτηνά κόλπα τύπου «είμαι αντιρρησίας συνείδησης»…
Η εξοντωτική φορολόγηση σε φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις απ’ όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις βυθίζει ακόμη περισσότερο την οικονομία στην ύφεση, αυτό όμως ουδόλως ανησυχεί την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όπως άλλωστε δεν ανησυχούσε και τους άλλους μνημονιακούς προκατόχους της. Η… στοργή και η φροντίδα της κυβέρνησης έγκειται στην διατήρηση και την αύξηση της ανεργίας για χιλιάδες Έλληνες στον ιδιωτικό τομέα, τον οποίο κυνηγά ανηλεώς λόγω των γνωστών ιδεοληψιών της για την οποιαδήποτε εκδήλωση υγιούς επιχειρηματικότητας. Έχει αποδειχθεί, άλλωστε, ότι για τις θέσεις εργασίας και τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα οι εκάστοτε μνημονιακές κυβερνήσεις δεν ενδιαφέρονται ούτε στο ελάχιστο.
Οι επί μήνες απλήρωτοι ή αμειβόμενοι με μισθούς πείνας εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα «προετοιμάζονται» καταλλήλως από τους κατά καιρούς εντολοδόχους των διεθνών τοκογλύφων για το αυριανό μέλλον τους που είναι η ανεργία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο όποιος «αντικρατικισμός» του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζεται μόνο στην αποσύνδεση από το κράτος κάθε έννοιας η οποία έχει σύνδεση ομφάλιου λώρου με το Έθνος και την Πατριωτική Συνείδηση που αυτό δημιουργεί. Στρατός και Εκκλησία π.χ. είναι σε μόνιμη βάση στο στόχαστρο των εθνομηδενιστών του ΣΥΡΙΖΑ και των «φιλελέφτ» συνοδοιπόρων τους, οι οποίοι ζητούν τον πλήρη διαχωρισμό τους (ιδίως στην δεύτερη περίπτωση) από τον κρατικό μηχανισμό.
Σε θέματα, όμως που αφορούν αργόμισθους και λοιπούς «κηφήνες», το κράτος πρέπει να τους ταΐζει εφ’ όρου ζωής, χωρίς αυτοί να αποδίδουν τίποτα το πραγματικά παραγωγικό και ωφέλιμο για το κοινωνικό σύνολο. Είναι ο κομματικός στρατός, ο οποίος πρέπει να σιτίζεται δια παντός προκειμένου να συμβάλλει στην διαιώνιση των στενών συντηρητικών συμφερόντων της αντεθνικής και αντιλαϊκής εξουσίας που ρημάζει με την παρασιτική δράση της την Πατρίδα και τον Λαό. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/sitizontas-ton-kommatiko-mhchanismo#ixzz5NZJ6g02s