Ο αισχυλικός μύθος του Προμηθέα αποτελεί πηγή πολλαπλών και πιθανώς αντικρουόμενων προβληματισμών για τον σύγχρονο μαζάνθρωπο της μεγαλουπόλεως, ο οποίος ακόμα δύναται το εσωτερικό του πρόβλημα και την εξωτερίκευσή του στην κοινωνία, στην οποία διαβιεί. Βρίσκεται, δηλαδή, προ του σημείου, στο οποίο η διαδικασία του εκφυλισμού είναι μη αναστρέψιμη, μπορεί να δρα και να σκέπτεται ενίοτε βαθέως, ακόμα και αν δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να προσεγγίσει το μεγαλείο των προγόνων του.
Προφανώς και πρόκειται για έναν διδακτικό μύθο, που απηχεί στις ψυχές των σημερινών ελεύθερων πολιορκημένων Ελλήνων, οι οποίοι στενάζουν κάτω από τον ζυγό μίας αντεθνικής και αντιλαϊκής εξουσίας. Ο Προμηθέας στην κορινθιακή – δωρική πόλη – κράτος της Σικυώνας, παραδίδει στους ανθρώπους τη γνώση της φωτιάς, την οποία και πήρε από το εργαστήρι του Ηφαίστου. Στη συνέχεια συνεχίζει να προκαλεί την θεϊκή εξουσία του Διός με αποκορύφωμα την προειδοποίηση προς τον Δευκαλίωνα, που οδήγησε στην απαρχή του Γένους των Ηρώων μετά τον κατακλυσμό.
Ο Προμηθέας επαναστατεί πολλάκις επαναστατεί εναντίον της θεϊκής εξουσίας του Διός και η απαρχή του δράματός του ξεκινάει με το Κράτος και την Βία να τον «σταυρώνουν» στον σκυθικό βράχο του Καύκασου, όπου θα υποφέρει το μαρτύριο της βρώσης του, συνεχώς αναγεννώμενου, ήπατός του από έναν αετό, έως ότου έλθει η ώρα της απελευθέρωσής του από τον ημίθεο Ηρακλή.
Κοιτώντας κατοπτρικά τον Προμηθέα θα βρούμε τον σχετιζόμενο μύθο της Πανδώρας, η οποία ανοίγοντας από περιέργεια, δηλαδή από αθέμιτη θέληση για γνώση, το γνωστό σε όλους πιθάρι (και όχι κουτί όπως έχει επικρατήσει), απελευθέρωσε στον κόσμο όλα τα δεινά και τις ασθένειες (ή αντιστοίχως κοιτώντας τον Αίσωπο, στέρησε από τον άνθρωπο όλα τα καλά), αφήνοντας μόνο την Ελπίδα στο πιθάρι ως τελευταίο καταφύγιο του ανθρώπου.
Και στις δύο περιπτώσεις βλέπουμε την γνώση και την αναζήτησή της ως μία επανάσταση εναντίον της θείας εξουσίας. Το γεγονός ότι η περίπτωση της Πανδώρας αφήνει πίσω της μίας δυσάρεστη «γεύση» της απώλειας της επίγειας «Εδέμ», ενώ η περίπτωση του Προμηθέα είναι ενδεδυμένη με τον ηρωικό μανδύα της αυτοθυσίας εμπρός στην προσφορά προς το ανθρώπινο είδος, εδράζεται στην πατριαρχική δομή της αρχαιοελληνικής κοινωνίας, η οποία διαδέχτηκε μία πρότερη μητριαρχική δομή, που προφανώς έπρεπε να αποκαθηλωθεί με κάθε τρόπο, όπως γίνεται σε κάθε μορφής διάδοχων καθεστώτων, ανά τον κόσμο και ανά εποχή.
Η αναμφισβήτητη αλήθεια που ελοχεύει πίσω από αμφότερους τους μύθους, της οποίας την αναψηλάφηση θα επιχειρούσε με το παρόν, είναι ότι η εξουσία είναι φύσει συντηρητική, ενώ αντιστοίχως η αντιπολίτευση είναι φύσει επαναστατική, οποτεδήποτε τουλάχιστον δεν είναι υποκριτική και τυπική. Στην αναζήτησή μας θα κονταροχτυπηθεί η γνώση ως «δύναμη» και η γνώση ως ύβρις, ενώ εν τέλει θα αμφιταλαντευούμε ανάμεσα στην σωκράτεια υπακοή στους νόμους και στο δραγούμειο «ζήτω το Έθνος, κάτω το Κράτος».
Την προαναφερθείσα φαινομενική αντίφαση μπορούμε να την αναγνωρίσουμε έκδηλα στα γραφόμενα του αιώνιου αμφισβητία Φρειδερίκου Νίτσε, ο οποίος εν μέσω των κραυγών του για «επαναξιολόγηση όλων των αξιών», άξαφνα στον Ζαρατούστρα του δηλώνει ότι: «Το ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να διαβάζει, αυτό ‘ναι κάτι που καταστρέφει γρήγορα, όχι μόνο το γράψιμο, παρά και τη σκέψη. Έναν άλλο καιρό, το πνεύμα ήταν Θεός, ύστερα έγινε άνθρωπος και τώρα κατάντησε πέρα για πέρα όχλος», λαμβάνοντας μία θέση που υπονοεί ελιτισμό, η οποία προσομοιάζει στο «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι», που συνήθιζε να καυτηριάζει τόσο έντονα.
Στην πραγματικότητα, βεβαίως, τόσο στο μύθο του Προμηθέα, όσο και σε αυτόν την Πανδώρας, αλλά και στο νιτσεϊκό λόγο, δεν υφίσταται καμία πραγματική αντίφαση, παρά μόνο μία και μόνη αλήθεια, ιδωμένη μέσα από διαφορετικά κάτοπτρα. Αν μεταφερθούμε στην σημερινή παγκόσμια επικυριαρχία θα δούμε ότι το παρών καθεστώς έχει καθιερώσει κάποια συγκεκριμένα δεδομένα – θεσμούς – ήθη, τα οποία υπερασπίζεται με μανία, παρότι στην πραγματικότητα είναι κενά περιεχομένου.
Έχει πραγματικά μεγάλη αξία για τους αμερικανούς να πείθουν ότι «μάχονται ενάντια στην τρομοκρατία και υπέρ της δημοκρατίας», την ίδια ώρα που χρηματοδοτούν και εξοπλίζουν το Ισλαμικό Χαλιφάτο, προκειμένου να χτυπήσουν διά αντιπροσώπου το μαχητικό αντισιωνιστικό Ισλάμ. Αντίστοιχη αξία είχε για τον Δία το μονοπώλιο της γνώσης της φωτιάς ή για τους βασιλείς η εκ των άνω νομιμοποίηση της εξουσίας τους, όπου ακόμα και οι δικαστές ορκίζονταν ενώπιον του Θεού και του Βασιλέα. Αυτό είχε πει εν είδει αποστάγματος πολιτικής σοφίας και ο Μακιαβέλι: «Ο καθένας βλέπει αυτό που φαίνεσαι. Λίγοι καταλαβαίνουν αυτό που είσαι».
Κοιτώντας τα πράγματα από την μεριά του, εν προκειμένοις, αμερικανοσιωνιστικού καθεστώτος, του οποίου οι ταγοί ειλικρινώς επιθυμούν την παγκόσμια σιωνιστική – καπιταλιστική διακυβέρνηση, η γνώση είναι ύβρις και πρέπει να παταχθεί παντοιουτοτρόπως. Δεν μπορεί να γίνει ανεκτή μία «Χρυσή Αυγή» που εμπράκτως αποδεικνύει την φαιδρότητα των καθεστωτικών επιχειρημάτων και νομίμως υποσκάπτει τα διανοητικά – πλην σαθρά – θεμέλια ενός καθεστώτος, την μακροημέρευση του οποίου προσδοκούν οι πλουτοκράτες ολόκληρου το κόσμου, σαν μία νέα Pax Judaica, η οποία θα απλωθεί σε ολόκληρη την υφήλιο.Δια τούτο και διατάχθηκε από «αμερικανοεβραϊκές οργανώσεις», όπως άδολα παραδέχτηκε ο πρώην Υπουργός Δικαιοσύνης, Αντώνης Ρουπακιώτης, τον Οκτώβριο του 2013.
Η γνώση των υπηκόων της σαθρότητας των θεμελίων του εκάστοτε καθεστώτος είναι προφανώς ύβρις, που επισείει την εσχάτη των ποινών. Έτσι και ο Δίας διέταξε την αιώνια τιμωρία του Προμηθέα επί του σκυθικού όρους, έτσι και το σημερινό καθεστώς διέταξε την πολιτική δίωξη εναντίον της Χρυσής Αυγής. Επρόκειτο για την απόπειρα να πνιγεί μία επανάσταση εν τη γενέσει της. Παρομοίως μπορούμε να δούμε την λύσσα με την οποία αντιμετωπίζει το καθεστώς την αποκάλυψη των αντεθνικών ψευδών του, όπως η επιχειρούμενη, από σκοτεινά κέντρα, ΜΚΟ και χρηματοδοτούμενα ιδρύματα, αλλοίωση της Εθνικής Ιστορίας, προς άμβλυνση των εθνικών παθών και παραγραφή του σαφέστατα φυλετικού υποβάθρου της. Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε πως παρά την επιστημονική συντριβή της, η θεωρία του Φαλμεράγιερ διαρκώς επανέρχεται από αντεθνικά κέντρα τόσο στο εξωτερικό, όσο και στο εσωτερικό. Ανάλογη ήταν, κατά τους παρελθόντες χρόνους, η πολεμική που επεφύλασσαν οι κορυφογραμμές της Ελληνικής Διανόησης, όπως ο Παπαρρηγόπουλος, ο Παλαμάς, ο Σικελιανός, ο Δραγούμης, ο Γιαννόπουλος και άλλοι: σε οποιαδήποτε απόπειρα εμφάνισης των αντεθνικών – διαλυτικών ιδεών που εκφράζουν σήμερα η «νέα αριστερά» και η παγκοσμιοποιητική «δεξιά».
«Αγάπα το κελί σου, τρώγε το φαΐ σου και διάβαζε πολύ», συνήθιζε να λέει σαν μία διδακτική ειρωνεία που εξακοντίζεται μέσα στο χρόνο, ο πρώην γραμματέας του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης. Το γεγονός ότι η ρήση αυτή κατέληξε να ταιριάζει απολύτως στην διωκόμενη Χρυσή Αυγή, ενώ προέρχεται από τον, ερχόμενο στην Ελλάδα με πτήση της RAF, Ζαχαριάδη, αποδεικνύει την κομμουνιστική πλάνη, τόσο στο παρελθόν, όσο και στο παρόν, και παράλληλα το αδιέξοδο του πολυμέτωπου αγώνα του καθεστώτος εναντίον της Χρυσής Αυγής, αφού η κατακαίουσα τις ψυχές των Ελλήνων ιδέα της Ελευθερίας δεν δύναται να σβήσει.
Η γνώση είναι δύναμη για οποιονδήποτε φιλοδοξεί να συνταράξει και εν τέλει να αλλάξει ένα κατεστημένο, που θεωρεί στρεβλό και σαθρό. Ο δε ενδεικνυόμενος τρόπος της εγκαθίδρυσης μίας διάδοχης καθεστηκυίας τάξεως παραμένει σταθερός από αμνημονεύτων χρόνων, όντας η πεπατημένη της κατά Spengler διαδοχής των ανθρωπίνων πολιτισμών. Εν αρχή ην η διαστρέβλωση και η σταδιακή αποδόμηση του παρελθόντος αξιακού συστήματος και ακολουθεί η δημιουργίας μίας νέας αφηγήσεως του κόσμου και όλων των εκφάνσεών του. Ο στόχος περιγράφεται γλαφυρά και πάλι στον νιτσεϊκό Ζαρατούστρα, όπου ο «άρχων των τρελών» κραυγάζει «σπάστε όλες τις πλάκες!». Απομακρυνόμενοι από την νιτσεϊκή αλληγορία και εκφράζοντας τις βαθύτατες αυτές έννοιες κυριολεκτώντας, θα παραθέταμε την γιαννοπούλεια ερμηνεία της λέξεως επανάσταση:
“Και η διέξοδος αυτή η μία και μοναδική είναι: Βαθύτατη Πνευματική Επανάστασις Συνεπάγουσα και: Βαθύτατην Ηθικήν Επανάστασιν ήτοι: Επανάστασις Ατομική. Επανάστασις Κοινωνική. Επανάστασις Πολιτική. Επανάστασις Ιδεολογική. Επανάστασις Φιλολογική. Επανάστασις Καλλιτεχνική. Ναι. Βαθύτατη Πνευματική Επανάστασις, γεννώσα ΦΩΣ. Καταρρακνώσουσα με φώς τα Σκοτάδια και τα ψεύματα. Πνευματική Επανάστασις, εξεγείρουσα όλας τας Ηθικάς, Πνευματικάς και Υλικάς Δυνάμεις ολοκλήρου της Φυλής, ενούσα αυτάς και οδηγούσα αποφασιστικώς ίνα δημιουργηθή, διαπλασθή και υπάρξη τέλος: 1ον Νέον Εθνικόν Πνεύμα 2ον Νέον Εθνικόν Ιδανικόν 3ον Νέα Εθνική Πίστις,“
Μία άλλη παράμετρος την οποία πρέπει να σκεφτεί, ψηλαφώντας την διπλή αυτή ιδιότητα της γνώσεως, μας φέρνει κατά νου την σκέψη του Spengler για την αυγή και την δύση των πολιτισμών, οι οποίοι γεννιούνται μέσα στον ανορθολογισμό και τον μυστικισμό, γνωρίζουν την αποθέωσή τους στην λογική, την επιστήμη και τον ορθολογισμό, για να καταστραφούν από αυτά. Η φωτιά δύναται να ζεστάνει τον άνθρωπο, αλλά και να τον κάψει, για να επιστρέψουμε την σκέψη μας στο προμηθεϊκό μύθο. Ανάλογα παραδείγματα μπορούμε να βρούμε σχεδόν για κάθε εφεύρεση, για κάθε ανθρώπινη ιδέα, για κάθε τι που μας έρθει κατά νου. Αυτό καταρχάς δείχνει την πλήρη αναντιστοιχία του μανιχαϊστικού μοντέλου με την πραγματικότητα, αλλά από την άλλη μας πληροφορεί για την διττή φύση της γνώσεως και της αναζήτησης.
Ανακεφαλαιώνοντας και επικαιροποιώντας τα παραπάνω, η γνώση είναι ταυτοχρόνως ύβρη και δύναμη, αναλόγως της πλευράς από την οποία θωρεί τα τεκταινόμενα κάποιος. Χρησιμοποιώντας την θολή, διαταραγμένη ματιά των λακέδων του καθεστώτος, είτε αυτοί εδράζονται σε θώκους, είτε σε έδρανα, είτε ενδύνονται τιάρες, κορώνες, περούκες ή γραβάτες, μπορούμε να δούμε την γνώση ως ύβρη, που θέτει εν αμφιβόλω την εξουσία τους. Αντιστρόφως, η γνώση είναι δύναμη για όποιον φιλοδοξεί να ανατρέξει την καθεστηκυία τάξη και να επαναξιολογήσει των πίνακα των αξιών της.
Όλα εν τέλει, εφόσον θελήσουμε να τα αποστάξουμε σε ένα μίγμα που θα εξυπηρετήσει την δική μας επανάσταση αξιών, καταλήγουν στο ποιός είχε δίκιο; Ο Σωκράτης της άνευ όρων υπακοής στους νόμους του κράτους, ο οποίος ήπιε αδιαμαρτύρητα το κώνειο, παρότι προφανώς αισθανόταν αδικημένος, προκειμένου να μην αμφισβητήσει την θεϊκότητα των νόμων, ή ο Δραγούμης, ο οποίος στο έργο του τοποθετείται λέγοντας ότι “Αν το κράτος είναι ενάντια στο έθνος, πρέπει αναγκαστικά ή να αλλάξει μορφή ή να χαθή. Το κράτος, που εμποδίζει τη φυσιολογία του έθνους, είναι περιττό και βλαβερό.”;
Οι εθνικές κοινωνίες διέπονται από νόμους που απολαμβάνουν της άνωθεν νομιμοποίησης, η οποία δεν τίθεται σε αμφισβήτηση από τους υπηκόους τους. Σε μία τέτοια κοινωνία ζούσε ο Σωκράτης όταν προέβη στην εθελούσια αυτοκτονία του, προκειμένου να σεβαστεί την ετυμηγορία του δικαστηρίου, που τον καταδίκασε. Σε μη θεολογικό επίπεδο, ο Σωκράτης ζούσε σε μία κοινωνία, η οποία λειτουργούσε αρκούντως καλά, όντας σαφέστατα ακμάζουσα και υπό τους όρους της δραγούμειας σκέψης όχι μόνο δεν εμπόδιζε την φυσιολογία του έθνους, αλλά και την ευνοούσε. Ουσιαστικά η καταδίκη του Σωκράτη ήταν μία εκ των πρώτων ενδείξεων σχετικά με το τι θα επακολουθούσε στην μετέπειτα παρηκμασμένη και διαλυμένη αθηναϊκή κοινωνία. Το σέβας απέναντι στο νόμο ήταν, ουσιαστικά, ο λόγος για τον οποίο η αναπόφευκτη παρακμή δεν επιταχύνθηκε.
Ερχόμενοι στο σήμερα, ζούμε σε μία κοινωνία της οποίας η κυβέρνηση φροντίζει ώστε να καθίσταται νόμος του κράτους η ίδια η αποδόμησή του. Σε όρους επικαιρότητας βρισκόμαστε, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, λίγες μέρες πριν την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, ενώ παράλληλα ετοιμάζεται να ψηφιστεί στη Βουλή νόμος, ο οποίος θα δίνει αφειδώς και ακρίτως την ελληνική ιθαγένεια σε αλλοδαπούς. Και το χειρότερο δεν είναι αυτό, αλλά το γεγονός πως ο ίδιος ο Λαός, σε πολύ μεγάλο ποσοστό, ουδόλως ενδιαφέρεται για τα μείζονα εθνικά και κοινωνικά ζητήματα, εστιάζοντας την προσοχή του αποκλειστικά και μόνο στο αν και κατά πόσο θα μπορεί να συνεχίσει την καταναλωτική του ενασχόληση.
Ζούμε στον καιρό της εχθρότητας απέναντι στο όμορφο. Μίας ακαλαίσθητης εποχής, ζοφερού σκότους και πνευματικής συγχύσεως. Ζούμε στον καιρό που επαληθεύεται η σκοτεινή νιτσεϊκή προφητεία, όπου το πνεύμα έχει γίνει όχλος, πλήθος άμορφο και απρόσωπο, που αναμασά μηρυκάζοντας ψέμματα και μισές αλήθειες, θεωρώντας τα θέσφατα και αναμφίβολες νόρμες καθορισμού του κοινωνικού του βίου. Ζούμε σε ένα κράτος που όχι μόνο εμποδίζει την φυσιολογία του Έθνους, αλλά και την καταστρέφει συνειδητά. Ζούμε σε μία εποχή, όπου όχι ο Δραγούμης, αλλά ο Σωκράτης υπερήφανα θα έφτυνε κατάμουτρα τους ταγούς και τους ουραγούς αυτής της παρακμής και τα άθλια κατασκευάσματα, που αυτοί θα θεωρούσαν νόμους. Ζούμε σε μία εποχή που η επανάσταση δεν αποτελεί πλέον δικαίωμα των πολιτών, αλλά καθήκον. Ζούμε στην εποχή που ο Προμηθέας επιστρέφει! Φέρνοντας και πάλι την Φλόγα της Γνώσεως, την Πυρά της Επαναστάσεως, που κατακαίει στις ψυχές των Λαών, οι οποίοι ακόμα και στην πιο μαύρη παρακμή τους διψάνε για Πατρίδα και Ελευθερία. Ζούμε στην εποχή της Αιώνιας Επιστροφής από τον σκυθικό βράχο του Καυκάσου, στην εποχή που οι πλάκες θα σπάσουν και ο Απόλλωνας θα χαράξει και πάλι τον δρόμο του Ελληνικού Έθνους προς το μεγαλείο.
Κώστας Αλεξανδράκης
Διαβάστε περισσότερα στο ενδέκατο τεύχος του περιοδικού “Μαίανδρος”
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/promhtheus-desmwths-epanastash-gnwsh-kai-ubris#ixzz5hlH3H3cC
