Άρθρο στην εφημερίδα “Χρυσή Αυγή”
Το Εθνικιστικό Κίνημα μάχεται ενάντια στις πολιτικοκοινωνικές επιλογές της παγκοσμιοποιημένης και υλιστικής νέας τάξης των Διεθνών Επικυρίαρχων. Μάχεται για την αληθινή Αυτονομία της Λαϊκής Κοινότητας του Έθνους μας, αταξικά εναρμονισμένης σε όλο το φάσμα της κοινωνικής διαστρωμάτωσης, καθώς ο Λαϊκός Εθνικισμός δεν αναγνωρίζει τάξεις αλλά επαγγέλματα. Στην εξελισσόμενη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, ο δηλητηριασμένος και νόθος «δυτικός» πολιτισμός προωθεί την παγκόσμια κυριαρχία της άρχουσας τάξης των Διεθνών Επικυριάρχων, της οποίας ο μόνος ισχυρισμός για αυτονομιμοποίησή της στηρίζεται σε συνδυασμένους αφηρημένους χειρισμούς (λογικών και συμβολικών) σημείων και αξιών του κρατούντος μεταπολεμικού συστήματος, που υπήρχαν ήδη από το 1945, αλλά εξαλλάχθηκαν επί τα χείρω μετά την κατάρρευση του ανύπαρκτου «υπαρκτού σοσιαλισμού» της κομμουνιστικής ΕΣΣΔ. Προσβλέποντας στην αδιάκοπη ανάπτυξη του κεφαλαίου και στη μόνιμη επιβολή της ταξικής και απάνθρωπης κοινωνικής μηχανικής, αυτή η νέα παγκοσμιοποιημένη τάξη των Διεθνών Επικυριάρχων παρέχει το υποτακτικό της ανθρώπινο δυναμικό στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στις μεγάλες εθνικές και πολυεθνικές επιχειρήσεις και στους διεθνείς οργανισμούς.
Αυτή η νέα διεθνής άρχουσα τάξη παράγει και αναπαράγει παντού τον ίδιο τύπο ανθρώπου: τους ψυχρότερους ειδικούς, τους αποσπασμένους ανενδοίαστα από την καθημερινή πραγματικότητα των Λαών με έναν απάνθρωπο χρησιμοθηρικό ορθολογισμό. Δημιουργεί, καλλιεργεί και επίσης προωθεί έναν αφηρημένο και χυδαίο ατομικισμό, αδίστακτες χρησιμοθηρικές πεποιθήσεις, επιφανειακό και υποκριτικό ανθρωπισμό, αδιαφορία για την ιστορία, προφανή έλλειψη ουσιώδους πολιτισμού, απαθή απομόνωση από τον πραγματικό κόσμο, θυσία του πραγματικού υπέρ του κατευθυνομένου «εικονικά πραγματικού», κλίση στη διαφθορά, στον νεποτισμό και στην εξαγορά ψήφων. Όλα αυτά συμβαδίζουν με την τακτική της διεύρυνσης των διεθνών συγχωνευμένων οργανισμών και με την κλιμακούμενη παγκοσμιοποίηση της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης. Όσο περισσότερο οι δυνάμεις που βρίσκονται στην εξουσία απομακρύνονται πολύτροπα από τον μέσο πολίτη, τόσο λιγότερο αισθάνονται την οποιασδήποτε ανάγκη να δικαιολογήσουν τις αποφάσεις τους, καθώς αντιμετωπίζουν τις ανθρώπινες συλλογικότητες σαν ανόργανα και άψυχα αριθμητικά αθροίσματα.
Η ΕΞΑΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΙΑΣ
Όσο περισσότερο μια κοινωνία προσφέρει στους πολίτες της απρόσωπα καθήκοντα, τόσο λιγότερο αυτή η κοινωνία είναι ανοικτή σε έντιμα εργαζόμενους πολίτες, με ικανότητες και πραγματικές ποιότητες. Όσο λιγότερο υπεισέρχεται το ιδιωτικό πεδίο στον ομογενοποιημένο δημόσιο τομέα, τόσο λιγότερα είναι και τα ατομικά επιτεύγματα των αρίστων, που αναγνωρίζονται και τιμώνται από το κοινό, τόσο εντονότερα εξαλείφεται η Αριστεία. Όσο περισσότερο είναι κάποιος υποχρεωμένος να εκπληρώνει μια μονοδιάστατη λειτουργία, τόσο λιγότερο μπορεί να διαδραματίσει τον ρόλο του Πολίτη.
Η νέα τάξη αποπροσωποποιεί ραγδαία την ηγεσία των ευρωπαϊκών κοινωνιών και επιπλέον εξαλείφει μεθοδικά το παραδοσιοκρατικό τους αίσθημα ευθύνης και τιμής. Μετά την λήξη του Ψυχρού Πολέμου και την κατάρρευση του Σοβιετικού Συνασπισμού, η σοβούσα Παγκοσμιοποίηση βρίσκεται αντιμέτωπη με μιαν ολόκληρη σειρά αυξομειούμενων συγκρούσεων (μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, ισότητας και ελευθερίας, δημοσίου και ιδιωτικού τομέα) τις οποίες προσεπάθησε να αποφύγει για πάνω από μισό αιώνα. Ομοίως, η αναποτελεσματικότητά της, η σπατάλη της και η αντιπαραγωγικότητά της εμφανίζονται ολοένα και πιο πρόδηλες. Το σύστημα τείνει να συσπειρώνεται και να αναδιπλώνεται σφικτά γύρω από τις συνιστώσες του, ενώ ο πολίτης αισθάνεται αδιάφορος ή θυμωμένος απέναντι σε μια «διευθυντική ελίτ» με την οποία καλά – καλά δεν μιλά καν την ίδια γλώσσα. Εν τω μεταξύ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στρέφουν αδιάκοπα την προσοχή του κοινού μακριά από τον πραγματικό κόσμο, προς έναν τεχνητό κόσμο μια εικονικής ψευδο-πραγματικότητας.
Στα υψηλότερα επίπεδα της κοινωνίας, βρίσκουμε διάχυτη μια τεχνοκρατική διπροσωπία, ανυπόστατες και θρασείες φλυαρίες και την χλιδάτη άνεση του κεφαλαιοκρατικού πλούτου. Στον πυθμένα της κοινωνικής κλίμακας, διαπιστώνουμε απλώς τα βάσανα και τους πόνους της καθημερινής ζωής, μιαν αδιάκοπη αναζήτηση νοήματος ζωής και την εναγώνια επιθυμία για κοινές αξίες. Οι μέσοι πολίτες δεν έχουν τίποτα άλλο μέσα τους παρά περιφρόνηση για την ψευτο-«ελίτ» και είναι ολότελα αδιάφοροι προς τις συνήθεις καθεστωτικές πολιτικές παρατάξεις και τις ατζέντες τους, που σήμερα έχουν κατάφορα ξεπεραστεί. Προφανώς μια ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και φιλοδοξιών θα απαιτήσει μεγαλύτερη αυτονομία στις δομές στο κατώτερο άκρο της κοινωνικής κλίμακας, δίνοντάς τους την ευκαιρία να δημιουργήσουν ή να αναδημιουργήσουν, συμμετοχικά και δραστήρια συγκεκριμένους «Νόμους».
ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΑΪΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ
Προκειμένου να δημιουργηθεί η κοινωνία της Λαϊκής Κοινότητας, πρέπει να αποφευχθεί η ανωνυμία των μαζών και η εμπορευματοποίηση των αξιών, καθώς και να επιτευχθεί η αποκατάσταση, η αναπραγμάτωση των παραδοσιακών κοινωνικών σχέσεων. Οι τοπικές κοινότητες πρέπει να λαμβάνουν αποφάσεις από μόνες τους σε όλα τα θέματα που τις αφορούν άμεσα, ενώ όλα τα μέλη τους πρέπει να συμμετέχουν σε όλα τα στάδια των συζητήσεων και της λήψης αποφάσεων. Βεβαίως το Εθνικό-Λαϊκό κράτος δεν πρέπει να αποκεντρωθεί ανεξέλεγκτα προς όφελός τους. Αντίθετα, οι ίδιες οι τοπικές κοινότητες πρέπει να επανεκχωρήσουν στην κρατική εξουσία όλες τις αναγκαίες θεσμοθετημένες δυνητικές παρεμβάσεις για τις οποίες οι ίδιες δεν είναι σε θέση να λαμβάνουν αντικειμενικές αποφάσεις. Αυτό μπορεί να το προσφέρει μόνον ο Λαϊκός Εθνικισμός με την Εθνική Αναγέννηση και Κοινωνική Ανασυγκρότηση στο Εθνικό – Λαϊκό Κράτος της Πολιτείας των Ελλήνων
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/pujida-idewn-apo-ton-mazanthrwpo-ths-neas-tajhs-ston-polith-ths-laikhs-koin#ixzz5qdDQL8pF
