Στην Αυγή του 2020

Όσο τα πραγματικά γεγονότα στριμώχνουν πρόσωπα και καταστάσεις, τόσο περισσότερο υπάρχει πίεση για κατάλληλα και χρήσιμα συμπεράσματα. Ευτυχώς, λέμε, όσο κι αν αυτό ακούγεται-φαίνεται ως οξύμωρο, αλλιώς θα συνεχιζόταν η απάθεια, η αποχαύνωση και η μοιρολατρία, απωθώντας την σκέψη μας από «το χειρότερο δυνατό σενάριο», ενώ αυτό έρχεται κατά πάνω μας με βήμα ταχύ. Η πατριδοκάπηλη κυβέρνηση της ΝΔ «έκανε γαργάρα» και ύστερα σφύριξε αδιάφορα για τα όσα έλεγε προεκλογικά, προκειμένου να πάρει την αυτοδυναμία στις 7 Ιουλίου. Τόσο οι βουλευτές της όσο και αυτοί που εκλέχτηκαν με την υποστήριξη της ΝΔ σε Δήμους και Περιφέρειες, δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της λαϊκής κατακραυγής για την έξαρση της λαθρομετανάστευσης σε ολοένα περισσότερα σημεία της Επικράτειας, με το «προσφυγικό-μεταναστευτικό» να γυρίζει σαν μπούμερανγκ στους νυν κυβερνώντες και να μετατρέπεται στο υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα για την Πατρίδα και τον Λαό.

Εάν γυρίσουμε τον χρόνο λίγο πίσω θα δούμε ότι τα Μνημόνια, παρά το εθνοκτόνο περιεχόμενό τους, στην σχεδόν δεκαετή διαδρομή τους ως καθεστώς κατοχής στην Χώρα μας, δεν κατόρθωσαν να διεμβολίσουν την παραδοσιακή δομή και συνοχή που διακρίνει τον Ελληνικό Λαό. Μπορεί να φτώχυναν και να πλήγωσαν αμέτρητους εργαζόμενους και συνταξιούχους, μπορεί να έδιωξαν στο εξωτερικό χιλιάδες νέους, μπορεί να κατέστρεψαν μεγάλο μέρος των μεσαίων στρωμάτων. Δεν κατάφεραν, όμως, να μετατρέψουν την κοινωνία σε ζούγκλα. Αν και το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης υπήρχε από νωρίτερα, ήταν η «Πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση που συνέπεσε με ένα πολύ μεγάλο κύμα λαθρομετανάστευσης, το οποίο έσπρωξε, και οδηγηθήκαμε στην κατάπτυστη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας. Μια συμφωνία, η οποία σήμαινε πως η Ελλάδα – πρώτα τα νησιά και μετά η ενδοχώρα – θα μετατρέπονταν σε ζώνη μόνιμης παραμονής παράνομα εισερχομένων στην Χώρα μας ανθρώπων. Καμιά απολύτως δέσμευση για αναλογική ποσόστωση μεταξύ των «εταίρων» στην ΕΕ, για τον χρόνο παραμονής, ούτε καν για τον τόπο προέλευσης των «προσφύγων».

Το πλάνο της ΕΕ είναι σαφές και ξεκάθαρο ως προς την συνεχιζόμενη παράνομη διέλευση ανθρώπων από την Τουρκία: Η Ελλάδα πρέπει να γεμίσει σ’ όλο της το γεωγραφικό μήκος και πλάτος με «πρόσφυγες», να γίνει μια απέραντη αποθήκη ανθρωπίνων ψυχών. Το μόνο που δύναται να διεκδικεί η Ελλάδα είναι μια οικονομική διευκόλυνση, με την μορφή της μπίζνας των ΜΚΟ ή άλλων επιτήδειων, ως… αντάλλαγμα για την μετατροπή της σε χώρο μόνιμης συγκέντρωσης «μεταναστών και προσφύγων». Μια εξέλιξη, την οποία κανένα άλλο κράτος της ΕΕ δεν επιθυμεί για τον εαυτό του, έστω και σε ελάχιστο βαθμό, αφήνοντας όλη την ευθύνη στην Ελλάδα, η οποία πρέπει να δεχτεί αδιαμαρτύρητα την ανάγκη μετατροπής της σε ένα κράτος – «δομή φιλοξενίας».

Αυτή ακριβώς η προοπτική είναι που ωθεί την συντριπτική πλειοψηφία της Ελληνικής Κοινωνίας σε ανησυχία και διαφωνία. Αυτές τις έντιμες και νόμιμες αντιρρήσεις του Ελληνικού Λαού είναι που οι «αντιρατσιστές», οι «ανθρωπιστές», οι «αλληλέγγυοι» ονομάζουν «ρατσισμό», «φασισμό», «ξενοφοβία». Με μια συντονισμένη επίθεση δουλεύουν ακατάπαυστα, με σκοπό να καλλιεργήσουν είτε την αυτοενοχή των Ελλήνων για τους «πρόσφυγες» είτε τον φόβο της ποινικοποίησης ακόμη και της απλής εκδήλωσης φρονήματος απέναντι στην συνεχιζόμενη λαθρομετανάστευση, έτσι ώστε στο τέλος να πάψει κάθε αντίσταση στο σχέδιο μετατροπής της Χώρας σε χώρο και του Ομοιογενούς Λαού της σε ετερογενή πληθυσμό.

Στα νησιά η κατάσταση έχει φτάσει, εδώ και καιρό, στο απροχώρητο. Αλλά οι εντολείς των εκάστοτε κυβερνητικών υποτελών τους στο υπηρετικό πολιτικό προσωπικό του «Συνταγματικού τόξου» είναι ανένδοτοι: Εκεί θα στηθεί ο πρώτος σταθμός υποδοχής. Στην συνέχεια κάποιοι θα μεταφέρονται στην ενδοχώρα και νέες βάρκες με «μετανάστες και πρόσφυγες» από τις ακτές της Μικράς Ασίας θα καταφτάνουν προς… αναπλήρωση όσων μεταφέρθηκαν σε όλη την υπόλοιπη Ελληνική Επικράτεια. Όποιος τολμήσει να πει ότι αλλοιώνεται η σύνθεση του πληθυσμού στα νησιά του Αιγαίου, ότι δημιουργείται τεράστιο πρόβλημα Εθνικής Κυριαρχίας και απειλής από την Τουρκία, ότι με την μεταφορά των «προσφύγων» στην ενδοχώρα το πρόβλημα απλώς μεταφέρεται και δεν λύνεται, η απάντηση είναι εκ των προτέρων γνωστή: «ρατσιστής»…

Η ενδοτικότητα και η απαγορευμένη από τους «εταίρους» της ΕΕ και τους «συμμάχους» των ΗΠΑ πολιτική του «κατευνασμού» απέναντι στην ολοένα αυξανόμενη τουρκική προκλητικότητα δεν φέρνει κανένα απολύτως θετικό αποτέλεσμα. Την ίδια ώρα, η εγχώρια «ελίτ» των μνημονιακών κομμάτων, που εναλλάσσονται στον ρόλο του εντολοδόχου των διεθνών τοκογλύφων, συνεχίζουν να κινούνται σαν μαριονέτες στους ρυθμούς της αρπαχτής, της εκποίησης του δημόσιου πλούτου της Χώρας, του ροκανίσματος κονδυλίων και δανείων. Το μεγάλο ζητούμενο για την κρατική υπόσταση του Ελληνικού Έθνους είναι να διαισθανθεί άμεσα τον μεγάλο κίνδυνο και να μην αφεθεί προς το «μοιραίο» ή το «ατύχημα». Η ιστορία αμέτρητων αιώνων του Ελληνισμού έχει τόσο Υπέροχες όσο και κάκιστες στιγμές. Ηρωισμό και Τιμή, αλλά και ραγιαδισμό και γραικυλισμό. Λεωνίδας και Εφιάλτης, Κολοκοτρώνης και Νενέκος, Μπότσαρης και Πήλιος Γούσης. Στην Αυγή του 2020 ας επιλέξουμε σε ποιο από αυτά τα αντιμαχόμενα πρότυπα θέλουμε να μοιάσουμε και να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους…

ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ