Η μούτζα στα μούτρα του Παπαδάκη και η “αδέσμευτη δημοσιογραφία”

Η μούτζα στα μούτρα του Παπαδάκη και η “αδέσμευτη δημοσιογραφία”

Δεν έχουν περάσει πολλές ημέρες, από την κίνηση αυτοκριτικής του μεγαλοδημοσιογράφου Γιώργου Παπαδάκη, να προχωρήσει σε “αυτοφασκέλωμα” κατά τη ζωντανή ροή της πρωινής εκπομπής που προϊσταται. Ο μεγαλοδημοσιογράφος προχώρησε σε αυτή την κίνηση αναλογιζόμενος τους εμβολιασμούς στους οποίους υποβλήθηκε και στο κατά πόσο αυτοί του εξασφάλισαν την υγεία του από τον κίνδυνο του covid-19. Παρενέβη δε και η συμπαρουσιάστρια του λέγοντας πως, “τους γιατρούς άκουγαν”. Ποιους γιατρούς όμως;; Συγκεκριμένη μερίδα γιατρών και επιδημιολόγων που οι δημοσιογράφοι έδιναν βήμα, με συγκεκριμένες απόψεις, που επί δύο και χρόνια εν είδει ψυχολογικού πολέμου κατηγορούσαν τους πολίτες ως ανεύθυνους και “ψεκασμένους”, δίνοντας παράλληλα άλλοθι στο καθεστώς να προχωρήσει σε σειρά μέτρων περιορισμού των ελευθεριών των πολιτών προς χάριν της ασφάλειας τους.
Ο ψυχολογικός πόλεμος των τελευταίων δύο ετών από τα μέσα “ενημέρωσης” είναι σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στα τόσα όσα έχουν κάνει οι “αδέσμευτοι” κατά τα άλλα δημοσιογράφοι τουλάχιστον την τελευταία 20ετία. Σκάνδαλα που έχουν “κουκουλωθεί”, μνημόνια που έχουν δικαιολογηθεί, άνθρωποι που έχουν λοιδορηθεί, βουλευτές που έχουν μπει στη φυλακή.
Ο Παπαδάκης έφτασε στο σημείο να μουτζώσει τον εαυτό του γιατί η προπαγάνδα στην οποία συμμετείχε έπληξε τον ίδιο και την υγεία του. Δεν συνέβη το ίδιο όμως όταν 10.000 Έλληνες αυτοκτόνησαν από τις συνέπειες των μνημονίων που οι δημοσιογράφοι μιλούσαν για την αναγκαιοτητα τους, δεν το έκανε για τους 1000δες Έλληνες που έπεσαν θύματα των λαθρομεταναστών όταν οι δημοσιογράφοι έκαναν λόγω για Έλληνες ρατσιστές, δεν το έκανε όταν οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής σέρνονταν παράνομα και αντισυνταγματικά σιδηροδέσμιοι από τη ΓΑΔΑ στα δικαστήρια μπροστά από τις κάμερες ως επίδειξη δύναμης και τρομοκρατίας.

Ο Παπαδάκης και οι συν αυτώ “αδέσμευτοι δημοσιογράφοι” μετονόμαζαν τα συσσίτια της Χρυσής Αυγής προς τους άπορους Έλληνες και τις αιμοδοσίες που προέβαιναν 1000δες Χρυσαυγίτες ως “συσσίτια και αιμοδοσίες μίσους”. Θεωρούσαν “τιμή τους” και επαίρονταν γιατί δεν έδιναν βήμα, όπως ο νόμος απαιτούσε, στους εκπροσώπους της Χρυσής Αυγής. Ήταν αυτοί που όχι μόνο δεν πρόβαλαν ως είχαν καθήκον τα σκάνδαλα και τα κακώς κείμενα που ανέδειξαν οι Χρυσαυγίτες βουλευτές, αλλά φρόντιζαν σε κάθε φάση να προβάλουν συγκεκριμένες σκηνές που με τον κατάλληλο δικό τους σχολιασμό, περνούσαν στους τηλεθεατές εντελώς διαστρεβλωμένη εικόνα για τα πεπραγμένα της Χρυσής Αυγής στο κοινοβούλιο. Ήταν αυτοί που πρώτοι δεν σεβάστηκαν το Τεκμήριο Αθωότητας των Χρυσαυγιτών, οι πρώτοι που έτρεμαν στην πιθανότητα αθώωσης τους, ως είχε εισηγηθεί η αρμόδια εισαγγελέας και οι πρώτοι που πανηγύρισαν κατα την ανάκρουση της καταδικαστικής απόφασης από το λαϊκό δικαστήριο της 7ης Οκτωβρίου.

Η Ελλάδα είναι στην 108η θέση παγκοσμίως και τελευταία στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως προς την ελευθερία του τύπου. Κάτι που βέβαια δεν οφείλεται στην τρομοκρατία του καθεστώτος προς τους δημοσιογράφους, αλλά στην καθ οιοδήποτε τρόπο συναλλαγή των δημοσιογράφων με την εξουσία. Αυτοί που όπως το “λειτούργημα” τους (γιατί η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα πρώτα και όχι επάγγελμα) επιτάσσει, το καθήκον τους είναι να στηλιτεύουν τις αυθαιρεσίες της εξουσίας και όχι να της συγκαλύπτουν, να στηρίζουν την δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα και όχι να τα καταπατούν και είναι υποχρεωμένοι να ενημερώνουν ΑΞΙΟΠΙΣΤΑ και ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ.

Και επειδή η γυναίκα του Καίσαρα δεν φτάνει να είναι τίμια αλλά πρέπει και φαίνεται τίμια, δεν είναι δυνατόν μεγαλοδημοσιογράφοι που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη να είναι παντρεμένοι με πολιτικούς ή να εκλέγονται με πολιτικά κόμματα.

Κοσιώνη, Κανέλλη, Σπυράκη, Λοβέρδος, Καραμέρος, Πιπιλή, και αισίως Τσαπανίδου είναι μερικές περιπτώσεις που δημιουργούν ερωτηματικά ως προς την αντικειμενικότητα με την οποία αντιμετώπιζαν ή συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν την εξουσία και ποιο γραμμάτιο ξεπλήρωσαν τα κόμματα για να τους εντάξουν στο δυναμικό τους.