Το πολύνεκρο, τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, αποτελεί μονάχα την κορυφή του παγόβουνου των αέναων πολιτικών παθογενειών που ταλανίζουν την κοινωνία μας. Ο πρόστυχος παχυδερμισμός των εκπροσώπων του μνημονιακού τόξου, ήτοι η πολιτική σπέκουλα πάνω στα πτώματα των θυμάτων εγκληματικής αμέλειας, τις στάχτες και τα αποκαΐδια του δυστυχήματος, εξοργίζουν ακόμη περισσότερο τον Ελληνικό λαό που σοκαρισμένος και απαθής παρακολουθεί τις κοκορομαχίες των χρεοκοπημένων κομμάτων της κλεπτοκρατίας, τα οποία επιρρίπτουν ευθύνες στον «ανθρώπινο παράγοντα» και αναίσχυντα επικαλούνται την «κακή στιγμή».
Πέρα από το τεχνικό κομμάτι της υπόθεσης το οποίο εννοείται έχει την σημασία του, εδώ εγείρονται μείζονα ζητήματα διαχείρισης των στοιχειωδών συγκοινωνιακών υποδομών, κάτι που αναπόφευκτα εισάγει την κοινή γνώμη στην συζήτηση για την ευρύτερη πολιτική διάσταση του θέματος. Τα κόμματα-εγκληματικές συμμορίες που λυμαίνονται το κράτος, ανάλογα με τις κάλπικες ιδεοληψίες από τις οποίες διακατέχονται, αποπροσανατολίζουν τους Έλληνεςαποκρύπτοντας βασικές πτυχές της τραγωδίας στα Τέμπη, εν είδει μιας δήθεν ηθικής καταδίκης η οποία αποσκοπεί πάντοτε σε άσκηση μικροπολιτικής αυτοδιαφήμισης. Οι μεν φιλελεύθεροι κυβερνώντες και τα παπαγαλάκια τους εστιάζουν μονάχα στο ανίκανο και διεφθαρμένο κράτος που οι ίδιοι δόμησαν και διοικούν, αφήνοντας στο απυρόβλητο την ιταλική κοινοπραξία στην οποία ξεπούλησαν τον ΟΣΕ. Επιχειρούν επίσης μια πρόστυχη επίδοση ευθύνης σε έναν μεμονωμένο υπάλληλο (τον σταθμάρχη εν προκειμένω), που προφανώς δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Όμως, η συγκεκριμένη επίθεση στο από δεκαετίες, σκόπιμα υπονομευμένο, άνευ αξιόλογων ικανοτήτων πολλές φορές προσωπικό των δημόσιων φορέων το οποίο διορίζεται διαχρονικά με ψηφοθηρικά κριτήρια, αποτελεί ένα βολικό άλλοθι για την Νέα Δημοκρατία, η οποία διαποτισμένη από το ιδεολογικό έμεσμα του φιλελευθερισμού, αναζητεί “δικαίωση” για τις αποτυχημένες πολιτικές της.
Οι δε αριστεροί παλιάτσοι του ΣΥΡΙΖΑ, που ως αντιπολίτευση “αγωνίζονταν” δήθεν ενάντια στο ξεπούλημα των συγκεκριμένων συγκοινωνιών, αλλά ως κυβέρνηση υπέγραψαν το ξεπούλημά τους, σίγουρα δεν δικαιούνται να ομιλούν περισσότερο από τους δεξιούς ομόσταυλούς τους, αφού και οι δύο παρατάξεις είναι απόλυτα συνυπεύθυνες, μαζί με το ΠΑΣΟΚ, για την εγκατάλειψη του ΟΣΕ και των δικτύων του στην μοίρα τους. Ο παλαιοκομματικός τρόπος δράσης των κομμάτων εξουσίας τα οποία διαβρώσανε και εν τέλει αλώσανε το συνδικαλιστικό κίνημα, παρεμπόδισαν την ποιοτική και τεχνολογική θωράκιση του ΟΣΕ και κρύβανε στον γραφειοκρατικό λαβύρινθο τις βαρύτατες ευθύνες τους, αποτελούσε σε ολόκληρη την μεταπολίτευση την ντροπιαστική καθημερινότητα που λίγο πολύ ακόμα διαβιοί στις μέρες μας εις ότι αφορά τους κρατικούς φορείς. Το χάιδεμα της αριστεράς επίσης σε συντεχνιακές ομαδώσεις που διαχρονικά σαμποτάρουν τον εκσυγχρονισμό των σιδηροδρομικών δικτύων για τα δικά τους στενά οικονομικά συμφέροντα, την καθιστά επίσης συνένοχη στο έγκλημα. Η απόκρυψη των ευθυνών των κρατικών λειτουργών και η μονομερής καταγγελία του κομπραδόρικου κεφαλαίου στο οποίο ξεπουλήθηκαν οι υποδομές, είναι εξίσου ύπουλη και κατακριτέα μεθόδευση με την ανάποδη περίσταση.
Πέρα από αυτές τις διαπιστώσεις, τι να πρωτοκαταγράψει κανείς; Τις πρόσφατες κινητοποιήσεις των εργαζομένων του κλάδου, που γραπτώς και επισήμως προειδοποιούσαν την κυβέρνηση και άλλους φορείς για την κάκιστη κατάσταση των δικτύων, της ελλείψεως συντήρησης, σήμανσης αλλά και την αποψίλωση εργατικού δυναμικού που υφίσταται; Η απίστευτου βαθμού διαφθορά είχε φτάσει τον οργανισμό στο σημείο να συσσωρεύσει χρέη δεκάδες δις(!) ευρώ, στην πεπατημένη της συνταγής της μεταπολίτευσης και των κομμάτων της διαπλοκής, δηλαδή στην στοχευμένη υποβάθμιση των κρατικών επιχειρήσεων, ως προθάλαμο για την δικαιολόγηση της ιδιωτικοποίησης-ξεπουλήματος που επέρχεται κατόπιν. Έχουν μάλιστα το θράσος μερικοί να ξεπλένουν τον καπιταλισμό αναφέροντας πως η κοινοπραξία της Ferrovie στην οποία κατ’ ουσίαν χαρίστηκαν οι εν λόγω συγκοινωνίες, αποτελεί κρατική εταιρεία του ιταλικού δημοσίου, “ξεχνώντας” να αναφέρουν την σύνθεση των μετόχων της, αλλά κυρίως τα όσα οι ίδιοι έλεγαν τόσα χρόνια για την λειτουργία με τα περίφημα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, σε μια αφήγηση χωρίς καμία λογική. Όποτε συμφέρει τους ιεροκήρυκες της ελεύθερης οικονομίας, τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια λειτουργίας μιας δημόσιας υπηρεσίας ενός ξένου κράτους είναι το αίτιο της “επιτυχίας” και της όποιας ποιότητας (δεν) παρέχουν αυτές. Επίσης όποτε τους συμφέρει, τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια “εξαφανίζονται” από την ατζέντα της προπαγάνδας τους, και ξάφνου το μονοπώλιο (όταν και αν φτάσουν να το κριτικάρουν), αποτελεί δημόσιο φορέα, άρα ο αγαπημένος τους φιλελευθερισμός δεν αποτυγχάνει ποτέ.
Δεν μένει όμως εκεί η χυδαία “επιχειρηματολογία” των θιασωτών του καπιταλισμού, που εμμένουν στο ότι η διαχείριση των δικτυών παραμένει υπό κρατικό έλεγχο προσπαθώντας να αθωώσουν την ιταλικών συμφερόντων κοινοπραξία από τις ευθύνες της. Η πρώτη παραδοχή της αθλιότητας των σερβιτόρων της ολιγαρχίας, βρίσκεται στην αναγνώριση της ευθύνης τους, καθώς ως γνωστόν το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών επέβαλλε σημαντική περικοπή πόρων επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη για την συντήρηση των δικτύων. Παραλείπουν όμως επίσης οι φιλελεύθεροι “ευρωπαϊστές” να εξηγήσουν τους λόγους για τους οποίους επιμένει η συγκεκριμένη εταιρία να πραγματοποιεί δρομολόγια πάνω σε αυτές τις κακοσυντηρημένες γραμμές. Που έγκειται άραγε η “εταιρική ευθύνη”, ο “σεβασμός στον πελάτη” και τα λοιπά φληναφήματα-καραμέλες στα στόματα των οπαδών της ελεύθερης αγοράς, όταν το μονοπώλιο δεν δίνει δεκάρα για την ασφάλεια των επιβατών, μειώνει συνεχώς τα λειτουργικά έξοδα δίκην “οικονομίας” και αύξησης των κερδών της, παραμελεί να εκσυγχρονίσει τις υποδομές της κ.α.; Αξίζει να αναφερθεί πως η συγκεκριμένη επιχείρηση επιδοτείται ετησίως από τους φόρους του λαού με 50 εκατομμύρια ευρώ από πάνω, με βάση την σκανδαλώδη, αποικιοκρατικού τύπου σύμβαση 15ετούς ισχύος που συνάφθηκε με το ελληνικό δημόσιο, με πρόφαση την πραγματοποίηση δρομολογίων προς τις λεγόμενες άγονες γραμμές. Όσο για τα δυσβάσταχτα χρέη που άφησε το αμαρτωλό παρελθόν του κομματικού κράτους της μεταπολίτευσης που διέφθειρε τον ΟΣΕ, αυτά φορτώθηκαν στις πλάτες των Ελλήνων και στα δημόσια ταμεία, καθώς οι πολιτικές ελίτ της χώρας ακολουθούν δουλικά το δόγμα της ιδιωτικοποίησης των κερδών, αλλά και της κρατικοποίησης των χρεών προς όφελος των πλουτοκρατών αλλά πάντοτε εις βάρος της Πατρίδος μας.
Τα καμπανάκια που χτυπούσαν πριν το τραγικό συμβάν των Τεμπών ήταν πάρα πολλά. Βαγόνια που το ελβετικό κράτος απέρριψε από το δικό του σιδηροδρομικό σύστημα και για τα οποία προειδοποιούσε για τα τεχνικά τους ελαττώματα καθώς και για την επικινδυνότητά τους (π.χ. έλλειψη εξοπλισμού πυρασφάλειας, περιστατικά αναφλέξεων εν κινήσει, ακινητοποιήσεων σε χιονόπτωση κ.α.), χρησιμοποιούνταν σαν να μη συμβαίνει τίποτα για τον προφανή λόγο ότι αποτελούσαν μια χαμηλού κόστους επιλογή για τους ανεύθυνους διαχειριστές. Τα βαγόνια αυτά μάλιστα αναπτύσσουν ταχύτητα σχεδόν διπλάσια από αυτήν την οποία οι προδιαγραφές του υπάρχοντος δικτύου επιτρέπουν, κάτι που αντανακλάται και στα πολλά περιστατικά εκτροχιασμού που καταγράφονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα και διαλάθουν της προσοχής μας και της επικαιρότητας. Συστήματα πλοήγησης και φωτοσήμανσης που αγοράστηκαν πριν περισσότερο από δύο δεκαετίες δεν εγκαταστάθηκαν ποτέ, η υπολειτουργία συστημάτων ασφαλείας και φωτισμού αλλά και το κλείσιμο σταθμών στην επαρχία ελέω υποστελέχωσης είναι μερικά μόνο από τα προβλήματα που παραμένουν άλυτα εξαιτίας της κακοδιαχείρισης από το κομματικό κράτος και το ληστρικό κεφάλαιο. Ενδεικτικό της σαπίλας είναι και το γεγονός πως ενώ είχε τεθεί αρχικώς σε λειτουργία σύστημα τηλεδιοίκησης πριν σχεδόν 20 χρόνια, ο κατακερματισμός ανά ελάχιστα χιλιόμετρα της κεντρικής γραμμής των αναθέσεων σε εργολάβους οι οποίοι δεν περάτωναν ποτέ το εκάστοτε έργο (ή όποια ελάχιστα τμήματα περατώνονταν, παρουσίαζαν τεχνική ασυμβατότητα με τα υπόλοιπα), παρέλυσε και τον συγκεκριμένο μηχανισμό. Η “ατομική ευθύνη” με την οποία θέλουν να πασπαλίσουν οι βδελυροί κυβερνώντες το θανατηφόρο περιστατικό δεν δύναται να παραπλανήσει την κοινή γνώμη ως μια λογικοφανής εξήγηση και να αποκρύψει τις δεκάδες σκανδαλώδεις παθογένειες που προσφάτως ήρθαν με τον χειρότερο τρόπο στην επιφάνεια.
Είναι πολλές οι σκηνές του δράματος. Οι γελοίες φιέστες των πολιτικών που επαίρονται για τις τριτοκοσμικές υποδομές της χώρας διαφημίζοντας κάποιο ανύπαρκτο “έργο” τους, τα κροκοδείλια δάκρυα υπουργών και πολιτικάντηδων που τρέξανε εκ των υστέρων να ποζάρουν στις φωτογραφικές κάμερεςψαρεύοντας ψήφους πάνω στα συντρίμμια της τραγωδίας, η ανικανότητα των κρατικών αρχών και της εταιρίας Hellenic Train να καταγράψουν επακριβώς τους αγνοούμενους, τους νεκρούς, τους επιζώντες και το σύνολο των επιβατών, η γλοιώδης προσπάθεια καθεστωτικών δημοσιογράφων να απαλλάξουν τους “άριστους εθνικόφρονες” της Νέας Δημοκρατίας από κάθε ευθύνη αναζητώντας αποδιοπομπαίους τράγους, συνθέτουν ένα αποκρουστικό, αποπνικτικό σκηνικό, αντίστοιχο της δυστοπίας στην οποία καλείται να επιβιώσει το υποδουλωμένο Έθνος μας. Το ότι έχουν αφεθεί τα πάντα στην τύχη και τον “αυτόματο”, σίγουρα δεν συμβαδίζει με την εικόνα που φιλοτεχνούν τα Μ.Μ.Εξαπάτησης-κοινώς πετσοκάναλα, η τέταρτη εξουσία του τόπου για την “Ελλάδα της ανάπτυξης και του εκσυγχρονισμού”.
Η Χρυσή Αυγή εναντιώνεται ενεργά στην ξενοκρατία και το μνημονιακό μπλοκ που ευθύνεται βαρύτατα για ακόμα ένα έγκλημα εις βάρος του λαού μας. Οι αυτουργοί του εγκλήματος έχουν ονοματεπώνυμα και αφεντικά, καθώς και κοινό σημείο την διακομματική πολιτική της “απελευθέρωσης” των συγκοινωνιών. Οι πάγιες θέσεις του Κινήματός μας για εθνικοποίηση των μονοπωλίων και κάθαρση του κρατικού μηχανισμού, για την καταγγελία και κατάργηση των μνημονίων, για την την αποδέσμευσή μας από την μέγγενη της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία επιτρέπει την ασυδοσία των πολυεθνικών και του διεφθαρμένου πολιτικού κόσμου, είναι τα επίκαιρα πολιτικά προτάγματα που πρέπει να ενστερνιστούν πλατιά τμήματα του Έθνους για να αποφευχθούν στο μέλλον παρόμοιες τραγωδίες, αλλά και για την ολική ανασυγκρότηση και αναβάθμιση των συγκοινωνιακών υποδομών της Πατρίδος μας. Αυτός είναι ο δρόμος της σύγκρουσης με το σάπιο κοινοβουλευτικό κράτος και το δυσώδες παρακράτος του, με τους διεθνείς τοκογλύφους και με τους λακέδες του καπιταλισμού.
Ομάδες δράσης του Μετώπου Νεολαίας σε Θεσσαλονίκη, Γύθειο και Σκάλα Λακωνίας προέβησαν σε αναγραφές συνθημάτων και ανάρτηση πανό έμπροσθεν της εισόδου του Ν. Σ. Σταθμού Θεσσαλονίκης, ως μια συμβολική κίνηση καταγγελίας των διαχρονικά τραγικών πολιτικών εγκλημάτων και παραλείψεων που οδηγούν σε τραγωδίες. Το αίμα των θυμάτων βρίσκεται πρώτιστα στα χέρια της πολιτικής ηγεσίας του τόπου που έχει αφήσει τον Λαό μας έρμαιο μιας σειράς δυστυχημάτων, είτε πρόκειται για πλημμύρες και για πυρκαγιές όπως αυτές που συνέβησαν τα πολύ πρόσφατα έτη στην Μάνδρα και στο Μάτι, είτε πρόκειται για επακόλουθα αντιλαϊκών πολιτικών που συνειδητά εφαρμόζονται στις υλικοτεχνικές υποδομές της χώρας μας, όπως στην περίπτωση του συμβάντος στα Τέμπη.
Μέτωπο Νεολαίας
You must be logged in to post a comment.