Η ακροαριστερή τρομοκρατία στην Ευρώπη και ο ρόλος της Μοσάντ
Γράφει ο Γ. Δημητρακόπουλος, Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
Τέτοιες ημέρες του 1978, οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» στην Ιταλία πραγματοποίησαν την πιο «διάσημη» επιχείρησή τους: έστησαν ενέδρα και απήγαγαν τον πρώην πρωθυπουργό της Ιταλίας και πρόεδρο του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, Άλντο Μόρο. Κατά την επιχείρηση, οι απαγωγείς δολοφόνησαν πέντε σωματοφύλακες του Μόρο, αλλά και τον ίδιο τον Μόρο 54 μέρες αργότερα.
Με την ευκαιρία της επετείου και εις ότι αφορά το ερώτημα για το ποιοι βρίσκονταν πίσω από την αιματοβαμμένη δράση της πιο διαβόητης τρομοκρατικής οργανώσεως της άκρας αριστεράς στην Ευρώπη, αποκαλυπτική είναι η μαρτυρία του Αλμπέρτο Φραντσεσκίνι, ηγετικού στελέχους των Ερυθρών Ταξιαρχιών, στο βιβλίο που εξέδωσε μεταγενέστερα, υπό τον τίτλον «Εμείς οι τρομοκράτες».
Αναφέρει σχετικώς στην σελίδα 79 του βιβλίου του: «Ένας σύντροφος πληροφοριοδότης μας είπε ταραγμένος μια μέρα, ότι άνθρωποι των μυστικών υπηρεσιών του Τελ Αβίβ είχαν έρθει σε επαφή μαζί του, λέγοντάς του ότι είχαν μια πρόταση να κάνουν σε μας των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Ως απόδειξη εμπιστοσύνης, είχαν δώσει την διεύθυνση στο Φριβούργο, όπου κρυβόταν ο Πιζέττα μετά τις καταδόσεις του και τα ονόματα μερικών εργατών της Φίατ, οι οποίοι προσπαθούσαν να διεισδύσουν στην οργάνωσή μας για λογαριασμό των ιταλικών υπηρεσιών. Ήθελαν να μας δώσουν όπλα και πυρομαχικά σύγχρονα, χωρίς ούτε μια λιρέττα για αντάλλαγμα. Θα έπρεπε μόνο να συνεχίσουμε αυτό που κάναμε…».
Προφανώς επήλθε συμφωνία μεταξύ των ακροαριστερών τρομοκρατών και της Μοσάντ, καθώς όπως αποκαλύπτει ο Φραντσεσκίνι στην σελίδα 121 του βιβλίου, η Μοσάντ απέτρεψε την σύλληψη απ’ την ιταλική αστυνομία του Ρενάτο Κούρτσιο, ιδρυτού και αρχηγού των Ερυθρών Ταξιαρχιών: «Την Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου, ο Λεβάτι είχε δεχθεί ένα τηλεφώνημα στο σπίτι του. Μια άγνωστη φωνή του είπε να ειδοποιήσει τον Κούρτσιο, ότι την Κυριακή το πρωί θα συλλαμβανόταν. Ήμουν πάντα πεπεισμένος, ότι μόνο οι Ισραηλινοί θα μπορούσαν να έχουν κάνει το τηλεφώνημα αυτό, γιατί είχαν φαινομενικά θαυμάσιες σχέσεις με τους καραμπινιέρους και τις μυστικές υπηρεσίες και, όπως είχαν αποδείξει προσφέροντάς μας όπλα, δεν ήταν καθόλου εχθρικοί προς τις δραστηριότητες των Ερυθρών Ταξιαρχιών».
Παρεμπιπτόντως, επειδή σε περιπτώσεις αριστερών τρομοκρατικών οργανώσεων «ανθεί» η προβοκατορολογία απ’ τα κόμματα της αριστεράς, σαφής είναι η μαρτυρία του Φραντσεσκίνι και επ’ αυτού: «Το ΚΚΙ είχε ακολουθήσει απέναντί μας μια τακτική που είχε πια σταθεροποιηθεί. Στην “Ουνιτά” και στις φιλικές του εφημερίδες, μας κατήγγειλε δημοσίως ως προβοκάτορες και μας ονόμαζε “οι φανταστικές Ερυθρές Ταξιαρχίες, κόκκινες κατ’ όνομα και μαύρες στην πράξη”. Όμως, το ΚΚΙ ήξερε καλά ποιοι ήμασταν, ήξερε ότι η πλειοψηφία από μας προερχόμασταν απ’ τις τάξεις του και ότι μερικοί από μας, με την κομματική ταυτότητα στην τσέπη, συμμετείχαμε ακόμη στους κομματικούς τομείς του».
Αυτά και τα συμπεράσματα δικά σας!
