Είθισται οι πολιτευτάδες της Νέας Δημοκρατίας (ΟΧΙ στα μεγάλα αστικά κέντρα ή ανοιχτά στα κανάλια), όταν σε προεκλογικές περιόδους αποζητούν την λεγόμενη “λαϊκή δεξιά” ψήφο ιδιαίτερα σε Πελοπόννησο και Μακεδονία, να εμφανίζονται ως οι θερμότεροι κομμουνιστοφάγοι, επικαλούμενοι τις μνήμες του αντισυμμοριακού αγώνα.
Για την αιματοχυσία αυτή που διεξήχθη από το 1944 ουσιαστικά έως και το 1949 την πολιτική αυτουργία είχε η Μεγάλη Βρετανία και το εγχώριο κομμουνιστικό κίνημα, αλλά δυστυχώς βαρύ φόρο τιμής πλήρωσαν και οι Εθνικιστές της εποχές, αγωνιζόμενοι όχι φυσικά για τον Τσαλδάρη ή τον βασιλιά Παύλο, αλλά για την αποτροπή του ακρωτηριασμού της Ελλάδος από τους εαμοβούλγαρους.
Αφού επί δεκαετίες οι κυβερνώντες προχωρούσαν σε καταβολές συντάξεων “αντιστασιακών” στους σφαγείς του Ελληνισμού και νομιμοποιούσαν το εγκληματικό και προδοτικό, κατά Γεώργιο Παπανδρέου, ΚΚΕ, φρόντιζαν όσο περνάνε τα χρόνια τα γεγονότα εκείνων των καιρών να διαστρεβλωθούν. Κύριο καθεστωτικό μέλημα υπήρξε η απόδοση ενός στεφάνου “αθωότητος” και αγνότητας κινήτρων στους αιμοσταγείς μπολσεβίκους, με την καύση βιβλίων που εξέδιδε ο στρατός, αλλά και την προπαγάνδα μέσω των σχολείων της μεταπολίτευσης να οργιάζουν.
Οι Χρυσαυγίτες επί δεκαετίες στηρίζουν όλες τις ανά την επικράτεια εκδηλώσεις Τιμής και Μνήμης των σφαγιασθέντων από τις ορδές του ΔΣΕ, ενόσω η Νέα Δημοκρατία φρόντιζε να κυματίζουν μεσίστιες οι σημαίες στα κτίρια όταν πεθαίνανε οι προδότες του Ελληνικού Έθνους.
