Η αντικομμουνιστική ένοπλη αντίσταση στην Ρουμανία ήταν μια από τις μακροβιότερες της Ανατολικής Ευρώπης, αλλά και από τις πιο αποσιωπημένες από το σάπιο “διανοητικό” και ακαδημαϊκό κατεστημένο απελευθερωτικές κινήσεις, στην ιστορία του ψυχροπολεμικού βίου. Ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του ’40 και διήρκεσε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’50, ενώ μεμονωμένοι πυρήνες συνέχισαν να μάχονται ακόμα και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’60.
Οι αντιστασιακοί μαχητές έμειναν γνωστοί ως «χάιντουτ», που μεταφράζεται ως «παράνομος» ή «μαχητής της ελευθερίας». Μόνο μετά την πτώση του δικτάτορα Τσαουσέσκου έγιναν γνωστές οι λεπτομέρειες για το ρουμάνικο αντιστασιακό κίνημα. Βέβαια, ποτέ στην χώρα μας τις λεπτομέρειες αυτές δεν επέτρεψε το πολιτικό καθεστώς της μεταπολίτευσης να γίνουν γνωστές, ούτε έχουν γραφτεί ή εκδοθεί σχετικά δοκίμια ή μονογραφίες. Η αντίσταση των Ρουμάνων ξεκίνησε με την εισβολή των Σοβιετικών στρατευμάτων στην Ρουμανία τον Μάρτιο του 1944. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους υπογράφεται η σοβιετο-ρουμάνικη εκεχειρία, αλλά ήδη μικρές ομάδες άρχισαν να οργανώνονται με την προοπτική δολιοφθορών εν όψει ενός επικείμενου, όπως πίστευαν, πολέμου μεταξύ Δύσης και ΕΣΣΔ.
Μετά την κομουνιστική νοθεία στις εκλογές του 1946, έγιναν κάποιες προσπάθειες ένωσης της ρουμανικής αντιπολίτευσης. Το 1948 όμως το κομμουνιστικό κόμμα προχώρησε σε μαζικές συλλήψεις αντιπολιτευόμενων. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν το 1949 να υπάρξει μια μαζική φυγή αγροτικών και μικροαστικών στρωμάτων προς τα Καρπάθια όρη. Πιο ενεργές αποδείχθηκαν οι αντιστασιακές οργανώσεις των πρώην μελών του κινήματος της Σιδηράς Φρουράς. Ο αγωνιστής Ion Gavrila Ogoranu διοικούσε μια αντάρτικη δύναμη διακοσίων ανδρών στα όρη Fagaras από το 1948 μέχρι το 1956, ενώ ο ίδιος δρούσε ελεύθερα μέχρι το 1976. Επίσης, στην περιοχή Apuseni των Καρπαθίων, η πιο ενεργή ομάδα ήταν αυτή ενός άλλου μεγάλου αγωνιστή, του Leon Susman, επίσης προερχόμενου από την Σιδηρά Φρουρά.