Μετά από 66 ημέρες απεργίας πείνας πεθαίνει στις 5 Μαΐου του 1981 στις φυλακές Maze, στην Βόρειο Ιρλανδία ένας νέος 27 ετών. Είναι ο Bobby Sands, ένα σύμβολο μαχητικότητας και αξιοπρέπειας, μέλος του IRA από τα 18 του χρόνια, ο οποίος παρέμεινε μέχρι το τέλος πιστός στον αγώνα του ιρλανδικού λαού για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη. Ο Sands, παρά τις στερήσεις και τις κακουχίες που αντιμετώπισε στις φυλακές των αποικιοκρατών, δεν λύγισε και δεν σταμάτησε την απεργία πείνας που έκανε ως πράξη αντίστασης, αφού οι βρετανικές αρχές δεν αναγνώριζαν σε αυτόν και στους υπόλοιπους συναγωνιστές του, που κρατούνταν επίσης, το ειδικό καθεστώς του πολιτικού κρατουμένου.
Η τελευταία σημείωση στο ημερολόγιο, το οποίο έγραφε σε χαρτί υγείας, στις 17 Μαρτίου του 1981 ήταν η εξής:
« Του Αγίου Πατρικίου σήμερα και όπως πάντα, τίποτε το αξιοσημείωτο. Παρακολούθησα την θεία λειτουργία, τα μαλλιά μου είναι κομμένα και ωραιότερα. Δεν ξέρω τον παπά που λειτούργησε. Οι δεσμοφύλακες δίναν φαγητό σε αυτούς που γύριζαν από την εκκλησία, προσπάθησαν να μου δώσουν και εμένα ένα πιάτο φαγητό. Μου το ‘βαλαν στο πρόσωπο, αλλά συνέχισα τον δρόμο μου, σαν να μην υπήρχε κανένας εκεί. Βρήκα λίγο χαρτί σήμερα και έτσι για αλλαγή υπήρχε και η Irish News, στο κελί. Αλλά μαθαίνω έτσι και αλλιώς τα νέα από τα παιδιά. Είδα έναν από τους ιατρούς, έναν δύστροπο, σήμερα το πρωί.
Το βάρος μου είναι 57,50 κιλά. Δεν είχα πρόβλημα. Ο διευθυντής ήρθε να με δει και μου μίλησε άσχημα. Είπε: «Βλέπω ότι διαβάζεις μικρό βιβλίο. Καλύτερα για σένα που δεν είναι μεγάλο, έτσι και αλλιώς δεν πρόκειται να το τελειώσεις».
Τέτοιοι άνθρωποι είναι αυτοί! Καταραμένοι! Δεν με νοιάζει.
Κουράστηκα.
Σήμερα σκεφτόμουν για την απεργία πείνας. Ο κόσμος λέει πολλά για το σώμα, αλλά δεν το εμπιστεύεται. Πιστεύω ότι πράγματι υπάρχει ένα είδος διαμάχης. Πρώτα το σώμα αντιδρά στην έλλειψη τροφής, υποφέρει από τον πειρασμό της τροφής και από πολλά άλλα πράγματα που συνέχεια το βασανίζουν.
Το σώμα σίγουρα αντιστέκεται, αλλά στο τέλος όλα επιστρέφουν στην πρωταρχική τους δύναμη, η οποία είναι το μυαλό.
Ο νους είναι ο πιο σημαντικός παράγοντας.
Αν δεν έχεις δυνατό μυαλό για να αντισταθείς σε όλα, τότε δεν θα αντέξεις. Δεν έχεις καμιά δύναμη για να παλέψεις.
Τότε, από που προέρχεται αυτή η πνευματική διάθεση; Ίσως από τον πόθο του ανθρώπου για ελευθερία, δεν θα μπορέσουν και να σε διαλύσουν.
Δεν θα με διαλύσουν, δεν θα υποκύψω, γιατί ο πόθος μου για ελευθερία, όπως και η ελευθερία του ιρλανδικού λαού, είναι βαθιά μες στην καρδιά μου. Θα ξημερώσει κάποια μέρα που όλος ο ιρλανδικός λαός θα φανερώσει αυτόν τον πόθο για ελευθερία.
Και τότε θα δούμε την σελήνη να ανατέλλει.»
