Στην Ελλάδα το φαινόμενο του πελατειακού κράτους ανθεί διαχρονικά. «Τζάκια» και κληρονόμοι επιβίωναν και επιβιώνουν χάρη στα πελατειακά τους δίκτυα και στις σύστοιχες πρακτικές: διορισμοί, μεταθέσεις, αναθέσεις σε φίλους, μια κατάσταση αλληλεξάρτησης η οποία έχει διαποτίσει όλα τα στρώματα της αστικής δημοκρατίας, σε βαθμό που να θεωρείται αναμενόμενη «παθογένεια» τα διαχρονικά και πάσης φύσεως σκάνδαλα.
Ο μηχανισμός του πελατειακού κράτους λειτουργεί υπέρ των λίγων και σε βάρος των πολλών, παράγει ανισότητες και συντηρείται με την εξυπηρέτηση συμφερόντων µε αντάλλαγμα την εκλογική στήριξη. Βασικό χαρακτηριστικό του σημερινού πελατειακού φαινομένου είναι η διάχυση του σε όλες τις βαθμίδες εξουσίας. Από τα υψηλόβαθμα κυβερνητικά στελέχη μέχρι τα τοπικά κομματικά κυριαρχεί η λογική της δίκαιης εκμετάλλευσης των θεσμών με στόχο την εξασφάλιση μεγαλύτερων προνομίων. Το φαινόμενο αυτό δεν αποτελεί ίδιον της σημερινής κυβέρνησης, αλλά είναι το χαρακτηριστικό και ίσως το πιο διακριτό αποτύπωμα της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας. Αυτή είναι που διάβρωσε τα κοινωνικά θεμέλια, που οδήγησε τη χώρα σε αυτό το κατάντημα, που εκμεταλλεύεται τον ελληνικό λαό αλλά τον κρατάει όμηρο γιατί κι αυτός, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, συμμετείχε στο μεγάλο φαγοπότι των τελευταίων πενήντα χρόνων.
Το μόνο κόμμα που δεν επεδίωξε πελατειακές σχέσεις με τους ψηφοφόρους ήταν η Χρυσή Αυγή που ανέκαθεν ξεκαθάριζε πως η ενασχόληση με την πολιτική δεν είναι ζήτημα υποσχέσεων για διορισμούς ή οτιδήποτε άλλο θεωρεί «φυσιολογικό» ο ψηφοφόρος και οι γυρολόγοι των κομμάτων. Γι’ αυτό και ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΕΙ συγγνώμη ούτε σε έναν Έλληνα για τα όσα τραγικά βιώνει η πατρίδα μας, γι’ αυτό και δεν μπορεί να της καταλογίσει ουδείς το παραμικρό, γιατί ήταν και παραμένει ένα Κίνημα έξω από τη λογική των ημερών και μία δύναμη πάνω από τα ταπεινά ένστικτα μιας αγέλης ψηφοφόρων, που δεκαετίες τώρα διαμαρτύρονται για τα δεινά που η ίδια προκαλεί στον εαυτό της με τις «σοφές» επιλογές της.
