Είχαμε αναλύσει στο παρελθόν τα ιστορικά, ιδεολογικά και πολιτικά παρελκόμενα της έννοιας του χρήματος, αλλά και το ουσιαστικότατο ζήτημα της αντιστοιχίας του χρήματος. Εν ολίγοις εδώ και αρκετές δεκαετίες το καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής και εργασίας, έχει στηρίξει ολόκληρη την ύπαρξη του πάνω στις «φούσκες» που δημιουργούν οι τράπεζες. Το τελευταίο αυτό είναι και ο κύριος λόγος της περίφημης…
Ο Πομπήιος, όταν οι Μαμερτίνοι (πολεμιστές της Μεσήνης) επικαλούνταν τους νόμους, τους απαντούσε εντελώς κυνικά: «Τι μου λέτε για τους νόμους, όταν κρατώ σπαθί;». Ο Πομπήιος, όμως, είχε όλη την ειλικρίνεια της ωμής βίας, η οποία δεν χρειάζεται φτηνές δικαιολογίες και ανάλογα περιτυλίγματα.
”Μονάχα εκείνος λυτρώθηκε από την κόλαση του εγώ του που νιώθει να πεινάει όταν ένα παιδί της ράτσας του δεν έχει να φάει, και να σκιρτάει πασίχαρος όταν ένας άντρας και μια γυναίκα του σογιού του φιλιούνται.
Ο περισσότερος κόσμος ακούγοντας την λέξη «ρομαντισμός» εννοεί μία κατάσταση συναισθηματικά φορτισμένη σε βαθμό υπέρμετρο έως και αρρωστημένο, την οποία και συνδέει κυρίως με προσωπικές αισθηματικές καταστάσεις. Αυτό είναι πέρα για πέρα λάθος! Ο ρομαντισμός υπήρξε ένα ρωμαλέο πνευματικό κίνημα που γεννήθηκε στα τέλη του 18ου αιώνος και στις αρχές του 19ου αιώνος σαν αντίδραση…
Ένας αγωνιστής Εθνικιστής σε καμία περίπτωση δεν ισούται μ’ έναν δουλικό ανθρωπάκο του συστήματος. Έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα: ΠΙΣΤΗ στο σκοπό, ΓΝΩΣΗ της ιστορικής νομοτέλειας. Οι αντίπαλοί μας έχουν ενστερνιστεί την αντίληψη ότι θα μας «τελειώσουν». Όταν αρχίσει ο πόλεμος οι νέοι Σπαρτιάτες θα φωνάξουν «τα βέλη σας δε μας φοβίζουν. Είμαστε ελάχιστοι και θα πολεμήσουμε στη σκιά…
Η λέξη επανάσταση ετυμολογικά είναι σύνθετη και σημαίνει: επανίσταμαι, δηλαδή ίσταμαι ξανά. Ήτοι ξανασηκώνομαι όρθιος. Που πάει να πει, ότι κάποτε ήμουν όρθιος, έπεσα και τώρα ξανασηκώνομαι.
Ο άνθρωπος στο σύστημα της φύσης (φαινόμενο του ανθρώπου, ζωώδης λογική) είναι ένα ον μικρής σημασίας και, μαζί με τα άλλα ζώα, θεωρούνται ως προϊόντα της γης, κι έτσι έχει μια συνηθισμένη αξία…. Αλλά ο άνθρωπος, ως άτομο, δηλαδή, όπως ένα υποκείμενο ενός ηθικά πρακτικού λόγου, εξυψώνεται πάνω απ ‘όλες τις αξίες. Για μια τέτοια…
«Η Ελλάδα από γενέσεως Ελληνικού Κράτους να δίνει συνεχώς τα διαπιστευτήριά της ότι «ανήκει εις την Δύσιν» και η «Δύση» να απεργάζεται την εκμηδένισή της.»
Αγανακτούν οι αστοί που έφτασε τελικά το μακρύ χέρι του ανθελληνικού κράτους μέχρι την τσέπη τους. Δεν αγανακτήσαν όμως όταν το παιδί του γείτονα πέθαινε από την πρέζα που πούλαγε το ίδιο το κράτος ακόμα και μέσα στα σχολεία.
«Φοβάμαι πως στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής, το χάσαμε το «παιγνίδι», διότι ακόμα και η αρνητική κάλυψη των δραστηριοτήτων της αναδεικνύεται σε διαφήμιση. Θα τολμήσω δε να αποδεχθώ, παρά το γεγονός ότι θα στενοχωρήσω αγαπημένους συναδέλφους, ότι η Χρυσή Αυγή μας κέρδισε μέσα στο γήπεδό μας» – Μιχάλης Ιγνατίου