Η κομμουνιστική θεωρία στις πιο αυταρχικές απολήξεις του μαρξισμού – λενινισμού, πρεσβεύει την αταξική κοινωνία δια μέσω της λεγόμενης «δικτατορίας του προλεταριάτου», που θα αποτελέσει τον πρόδρομο της. Αυτό προϋποθέτει ακόμα και την ιδεολογική διάλυση της μεσαίας τάξης, της αποκαλούμενης «μπουρζουαζίας», που αποτελεί τον «μεγάλο ταξικό εχθρό». Ταυτοχρόνως, σύσσωμη η ελλαδική μαρξιστική συμμορία, έχει πάψει να προπαγανδίζει την «επανάσταση» και φυτοζωεί καθήμενη αναπαυτικά πάνω στα αγαθά του συστήματος και των κερδών που αποφέρουν οι κομματικές επιχειρήσεις που δρουν με βάση καπιταλιστικές πρακτικές. Ας υποθέσουμε, όμως, χάριν της συζητήσεως πως κάποιο μαρξιστικό απόκομμα όντως θέλει την κατάληψη της εξουσίας, δίχως να διαταραχθεί το κοινοβουλευτικό μοντέλο που υπερασπίζονται.
Σε αυτή την περίπτωση η αριστερά θα έπρεπε να επενδύσει στην σταδιακή εξάλειψη της μεσαίας τάξης και της απεπικαιροποίησης του τρόπου σκέψης της. Με αυτό τον τρόπο, θεωρητικά μιλώντας πάντα, θα επιτυγχανόταν ταυτοχρόνως και η δημοκρατική πλειοψηφία και η απαλοιφή από την κοινωνία του τρόπου σκέψης της «μπουρζουαζίας» που περιλαμβάνει πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια. Δεν είναι κρυφό, άλλωστε, πως έχουν κυκλοφορήσει στο παρελθόν πάρα πολλές μπροσούρες της αριστεράς, οι οποίες χαρακτήριζαν ως «κατάλοιπο της μπουρζουαζίας» ή «όπιο του λαού», αυτές τις τρεις σταθερές αξίες ενός Έθνους.
“Κατάργηση της οικογένειας. Ακόμα και οι πιο ριζοσπάστες αγανακτούν για αυτήν την επαίσχυντη πρόθεση των κομμουνιστών. Οι αστικές φλυαρίες για την οικογένεια και την ανατροφή, για τις προσφιλείς σχέσεις των γονιών με τα παιδιά, γίνονται τόσο πιο αηδιαστικές, όσο περισσότερο εξαιτίας της μεγάλης βιομηχανίας, σπάνε όλοι οι οικογενειακοί δεσμοί για τους προλετάριους. Ο αστικός γάμος είναι στην πραγματικότητα η κοινοκτημοσύνη των παντρεμένων γυναικών. Το πολύ-πολύ θα μπορούσαν να κατηγορήσουν τους κομμουνιστές ότι θέλουν στην θέση μίας υποκριτικά σκεπασμένης κοινοκτημοσύνης των γυναικών να βάλουν μία επίσημη, ανοιχτόκαρδη κοινοκτημοσύνη των γυναικών. Κατά τα άλλα είναι αυτονόητο πώς με την κατάργηση των σημερινών σχέσεων παραγωγής, εξαφανίζεται και η κοινοκτημοσύνη των γυναικών που απορρέει από αυτές, δηλαδή η επίσημη και η ανεπίσημη πορνεία”. (Μάρξ-Ενγκελς, Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος)
«Η υπεράσπιση της Σοβιετικής Ένωσης, η υποστήριξη της νίκης της με όλα τα μέσα είναι ύψιστο καθήκον κάθε κομμουνιστή, κάθε εργαζόμενου, κάθε ανθρώπου που θέλει τη λευτεριά της χώρας του από τον φασιστικό ζυγό. Οι κομμουνιστές ποτέ δεν ξεχνάνε, πως σε τελευταία ανάλυση η Σοβιετική Ένωση είναι ο κοινός εχθρός όλων των ιμπεριαλιστών. Όμως, οι κομμουνιστές οφείλουν να δουν, ότι στο σημερινό στάδιο της αντισοβιετικής επίθεσης, ο φασισμός είναι ο κύριος εχθρός όχι μόνο του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους, αλλά και κάθε δημοκρατικής κατάκτησης του λαού. Γι’ αυτό πρέπει να υποστηρίζουν κάθε προσπάθεια που θα τείνει στην συντριβή του φασισμού και στην υπεράσπιση της Σοβιετικής Ένωσης» – 6η Ολομέλεια ΚΚΕ
«Αν δεν νικιόμασταν στη Μ.Ασία, η Τουρκία θα ‘τανε σήμερα πεθαμένη και εμείς μεγάλη Ελλάδα. Τη “λευτεριά” μας θα την στηρίζαμε στην υποδούλωση του Τουρκικού λαού. Αυτό εμείς δεν το δεχόμαστε. Το αποκρούουμε κατηγορηματικά. Η αστικοτσιφλικάδικη Ελλάδα στη Μ.Ασία πήγε όχι σαν εθνικός απελευθερωτής μα σαν ιμπεριαλιστική δύναμη, όργανο των εγγλέζων μεγαλοκαρχαριών. Πήγαινε όχι μόνο για να διαιωνίσει την ξενική κυριαρχία πάνω στον Τουρκικό λαό μα και να κάνει την Τουρκία αντισοβιετικό ορμητήριο. Γι’ αυτό εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία μα και την επιδιώξαμε» Ριζοσπάστης, 12/07/1935
Αν τα συγκεκριμένα αποσπάσματα έρθουν στο «σήμερα» και στις απόψεις συγκεκριμένων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, το κείμενο δεν θα έχει τέλος.
Ας δούμε, όμως, τις βασικές επιταγές της παγκοσμιοποίησης και των πολιτικών του ΔΝΤ, εν Ελλάδι, αλλά και παγκοσμίως, για να δούμε μια πολύ «μυστηριώδη» σύμπτωση.
Ο νεοφιλελευθερισμός και η παγκοσμιοποίηση που πρεσβεύει το ΔΝΤ επίσης αγωνίζονται εναντίον των πατροπαράδοτων αξιών, όπως η πατρίδα, η θρησκεία και η οικογένεια. Ενώ ο μαρξιστικός διεθνισμός υποστηρίζει την άρση των συνόρων υπό μία διεθνή «δικτατορία του προλεταριάτου», όπου «πατρίδα όλων των εργατών είναι η Σοβιετική Ένωση», ο φιλελευθερισμός πρεσβεύει τα «ανθρώπινα δικαιώματα» και το «όπου γης, πατρίς». Στον μαρξισμό «οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα», ενώ στον φιλελευθερισμό «άνθρωποι, εμπορεύματα και κεφάλαια διακινούνται χωρίς περιορισμό».
Στον φιλελευθερισμό και στις πολιτικές του ΔΝΤ, η Ελληνική Οικογένεια πλήττεται βάναυσα στον ίδιο της τον πυρήνα. Έλεγε ο Τζέφρυ Παπανδρέου πως σε κάθε οικογένεια θα πρέπει να υπάρχει ένας εργαζόμενος. Τελικώς, όπως φαίνεται, ακόμα και αυτό έχει πλέον παραβιαστεί, αφού πολλές οικογένειες δεν έχουν ούτε έναν εργαζόμενο. Στις συνθήκες οικονομικής εξαθλίωσης που βιώνουμε σήμερα, η Ελληνική Οικογένεια αντιμετωπίζει μία μεγάλη πρόκληση: να θρέψει τα μέλη της. Για να μην μιλήσουμε για τον διακαή πόθο των φιλελεύθερων (πράσινων ή μπλε) και των ροζ μαρξιστών για αποποινικοποίηση των ναρκωτικών ουσιών.
Οι οικονομιστικές και εν γένει υλιστικές θεωρήσεις, όπως αυτή του μαρξισμού και του φιλελευθερισμού, του ΚΚΕ και του ΔΝΤ, έχουν κοινές συνιστώσες και πολλά κοινά στοιχεία. Στην πραγματικότητα ποια είναι η διαφορά μεταξύ των κομμουνιστών (κόκκινων ή ροζ, αδιάφορο) και του ΔΝΤ ή των τρικομματικών κυβερνήσεων που το υπηρετούν. Ιδεολογικώς, δύσκολα θα βρει κάποιος κάτι. Αμφότερες οι ιδεολογίες αυτές πρεσβεύουν τον θάνατο της μεσαίας τάξης, γεγονός που το βλέπουμε να συντελείται εμπρός στα μάτια μας. Αμφότερες οι ιδεολογίες στοχεύουν στην διάλυση των πατροπαράδοτων αξιών που περιβάλλουν το Έθνος μας, αλλά και κάθε άλλο Έθνος.
Στον φιλελευθερισμό ο εκμεταλλευτής φοράει γραβάτα, ενώ στον μαρξισμό φοράει το πηλίκιο του κόκκινου στρατού. Η διαφορά αυτή δεν αφορά, φυσικά, τον Έλληνα πολίτη που θα βρεθεί είτε ενώπιον του περιστρόφου του κομισάριου, είτε κάτω από την μπότα του δανείου του τραπεζίτη.
Για αυτό:
ΟΥΤΕ ΜΑΡΞ – ΟΥΤΕ ΡΟΚΦΕΛΕΡ!
ΜΕ ΤΗΝ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ!
ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΒΡΩΜΙΣΕΙ Ο ΤΟΠΟΣ!
Κώστας Αλεξανδράκης
