Στο παρελθόν είχα γράψει στην εφημερίδα “ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ” ένα άρθρο με τίτλο “Ο ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ ΜΗΝΑΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ”, άρθρο το οποίο ανεφέρετο στην Ιστορία του Έθνους μας στον 20ο αιώνα και στις δύο μεγάλες εθνικές καταστροφές, εκείνην του 1922 και εκείνην του 1974, με τον Αττίλα 2 και την προέλαση των τουρκικών στρατευμάτων στην Ελληνική μεγαλόνησο Κύπρο, που ακόμη παραμένει κατά μεγάλο μέρος υπόδουλη στον Αττίλα.
Με αφορμή το δημοσίευμα σε Κυριακάτικη εφημερίδα ενός πληρωμένου κονδυλοφόρου του ΣΥΡΙΖΑ και φανατικού μπολσεβίκου, το οποίο αναφερότανε στον Ιούλιο του 1978 θυμήθηκα εκείνες τις ημέρες.
Όλοι μας έχουμε μία Ιστορία, ο καθένας την δική του. Των περισσοτέρων είναι σελίδες λευκές, αλλά κάποιων σίγουρα περιέχουν πολλά…
24 Ιουλίου του 1978, τέταρτη επέτειος της μεταπολιτεύσεως και εκρήξεις συγκλονίζουν την Αθήνα.
Στις 28 Ιουλίου συλλαμβάνομαι στην Μυτιλήνη, όπου υπηρετούσα ως Δόκιμος Έφεδρος Αξιωματικός στο 22ο Σύνταγμα Πεζικού. Συλλαμβάνομαι και μεταφέρομαι με συνοδεία Αξιωματικών αεροπορικώς στην Αθήνα, όπου με αναμένει μία “vip” υποδοχή στο Ελληνικό και με παραλαμβάνει αυτοκίνητο με ένοπλη συνοδεία από τον αεροδιάδρομο.
Από εκεί παράνομα και αντισυνταγματικά με εντολή του “εθνάρχη” Καραμανλή και του τότε υπουργού Εθνικής Αμύνης Ευαγγέλου Αβέρωφ, μεταφέρομαι για ανάκριση στην Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών, η οποία ευρίσκετο τότε σε ένα παμπάλαιο κτίριο στην οδό Μεσογείων.
Σαν Αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού ήταν ξεκάθαρο ότι απαγορευόταν να ανακριθώ από την Αστυνομία, αφού ανήκα στην δικαιοδοσία των Ενόπλων Δυνάμεων.
Μαζί μου είχα μία μικρή αποσκευή με ελάχιστα προσωπικά είδη, ξυριστικά για να ξυρίζομαι κάθε μέρα σαν Αξιωματικός και να μη βλέπουν καμία κούραση στο πρόσωπό μου οι ανακριτές του αντεθνικού καθεστώτος.
Και ένα βιβλίο με ποίηση (την ποιητική ανθολογία, εκδόσεις Πάπυρος σε μέγεθος Βίπερ), γιατί η ποίηση είναι η μεγαλύτερη δύναμη κάθε Ιδεολογίας, γιατί οι στίχοι γκρεμίζουν τείχη, γιατί η Ιδεολογία μας δεν είναι τίποτε άλλο από αυτήν την ίδια την ποίηση του 20ου αιώνα.
Με κατηγορούν άδικα για τις βόμβες της 24ης Ιουλίου του 1978 παρ’ όλο το γεγονός ότι αποδεδειγμένα την 24η Ιουλίου εγώ ευρισκόμουν στην πόλη της Μυτιλήνης, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα!
Κατηγορούν γι’ αυτή την υπόθεση δώδεκα άτομα. Με βούλευμα απαλλάσσονται τους επόμενους μήνες τα οκτώ.
Τελικώς, δικαζόμαστε τέσσερις και καταδικαζόμαστε δύο και ο μόνος που πηγαίνει φυλακή είμαι εγώ με μία ποινή ακριβώς για να πάω φυλακή και συγκεκριμένα 13 μήνες… Τότε το ανώτατο όριο εξαγοράσιμης φυλακής ήταν δώδεκα μήνες και όχι τα πέντε χρόνια που είναι σήμερα.
Ο Αύγουστος με βρήκε στις Στρατιωτικές φυλακές Αυλώνος, όπου έλαβα και την διαταγή καθαιρέσεως από Αξιωματικός για καθαρά πολιτικούς λόγους με εντολή του κράτους της Νέας Δημοκρατίας.
Ελάχιστους μήνες μετά με μεταφέρουν στο κάτεργο της Αίγινας, σε φυλακές που σήμερα έχουν καταργηθεί. Στην συνέχεια στον Κορυδαλλό, από όπου και αποφυλακίστηκα το 1979.
Αύγουστος του 1978 υπόδικος. Αύγουστος του 2020 και πάλι υπόδικος! 42 χρόνια μια στιγμή, αλλά η Σημαία παραμένει ίδια, η Πίστη πάντα δυνατή.
42 χρόνια μια στιγμή, μια στιγμή γεμάτη υπέροχους αγωνιστές, αλλά και πολλούς λιποτάκτες, πολλούς προδότες και μια Πατρίδα ακόμη σκλαβωμένη, να περιμένει την στιγμή να ηχήσουν οι σάλπιγγες και το Έθνος να ξαναβρεί και πάλι την χαμένη του Αξιοπρέπεια.
