H Γαλλική Επανάσταση και τα… ειρηνικά ιδανικά του “δημοκρατικού τόξου”
Λίγα μόλις χρόνια μετά την επανάσταση στην Γαλλία και την Άλωση της Βαστίλλης στην οποία ευρίσκοντο φυλακισμένοι δύο ψυχοπαθείς και ένας σαδιστής κακοποιός ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ, τους οποίους απελευθέρωσαν οι μεγάλοι πατέρες του “δημοκρατικού τόξου” είχαμε τον αποκεφαλισμό του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄!
Δεν έφτασε όμως το αίμα αυτό στους εξεγερμένους, οι οποίοι με επικεφαλής έναν εγκληματία ονόματι Έμπερτ με καθόλου γαλλικό όνομα, εισέβαλαν τον Σεπτέμβριο του 1793 στην Συμβατική απαιτώντας κατάλληλα μέτρα για την σωτηρία του λαού, τα οποία κατά την κρίση τους έπρεπε να είναι ένας επαναστατικός στρατός, ο οποίος θα συνοδεύεται από ένα κινητό δικαστήριο και μία μεταφερόμενη γκιλοτίνα για τους αποκεφαλισμούς! Στην ίδια συνεδρίαση της Συμβατικής ένας άλλος ηγέτης αυτής της επανάστασης, η οποία δεν ήταν επανάσταση, αλλά σφαγή, δήλωσε ότι δεν θα πρόκειται για παράνομες πράξεις εκδίκησης, αφού πρόκειται να τις διατάξουν έκτακτα δικαστήρια.
Την “λαμπρή” παράδοση της Γαλλικής Επανάστασης συνέχισαν οι μπολσεβίκοι με τα εκατομμύρια τις εκτελέσεις και την γενοκτονία σχεδόν δέκα εκατομμυρίων Ουκρανών με διαταγή του Στάλιν από πείνα και η παράδοση συνεχίζεται… μόνο που τώρα δεν έχουνε την δυνατότητα ούτε κεφάλια να κόβουν και να τα δείχνουν σε δημόσια θέα με γκιλοτίνες, ούτε να στήνουν σταλινικά στρατόπεδα στην παγωμένη Σιβηρία. Έχουν όμως άλλους τρόπους… όπως ψευδομάρτυρες, φανταστικές κατηγορίες, φυλακές για όσους τους κόβουν ψήφους και δεν ανήκουν στην παρέα τους και αποκλεισμούς.
