Η εικόνα ενός γερανοφόρου φορτηγού μέσα στην Αγία Σοφία δεν αποτελεί μια ακόμη ατυχή είδηση. Είναι μια πράξη προσβολής απέναντι στο σπουδαιότερο μνημείο της Ρωμιοσύνης. Όταν βλέπεις ένα μνημείο 1.500 ετών να αντιμετωπίζεται σαν οικοδομικό υπόστεγο, δεν μπορείς να μιλήσεις για αβλεψία αλλά για περιφρόνηση. Για μια συνειδητή προσπάθεια να υποβαθμιστεί αυτό που συμβολίζει η Αγία Σοφία: το μεγαλείο του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.
Η Αγία Σοφία δεν χτίστηκε ως μουσείο ούτε ως «πολυπολιτισμικός χώρος». Χτίστηκε ως ο ναός στο κέντρο της αυτοκρατορίας μας. Είναι το κορυφαίο επίτευγμα του Ιουστινιανού και το αρχιτεκτονικό θαύμα που όρισε ολόκληρη εποχή. Το να μπαίνουν φορτηγά και βαριά μηχανήματα σε αυτόν τον χώρο προσβάλλει την ιστορική μας συνέχεια, γιατί ανοίγει τον δρόμο σε μια λογική που λέει πως η Ιστορία μπορεί να σβηστεί, να ξαναγραφτεί και να ξαναβαφτιστεί ανάλογα με το ποιος έχει το πλεονέκτημα της στιγμής.
Και ενώ αυτά συμβαίνουν, η Ελλάδα επιμένει να παριστάνει πως υπάρχει ελληνοτουρκική φιλία. Μια φιλία που υπάρχει μόνο μονόπλευρα, γιατί η Τουρκία δεν έχει καμία διάθεση φιλίας. Έχει μόνο απαιτήσεις, αμφισβητήσεις και διεκδικήσεις εις βάρος μας. Κι όμως, κυβερνήσεις της Ελλάδας, δεξιές και αριστερές, εξακολουθούν να επενδύουν πολιτικά σε αυτό το ψευδές αφήγημα. Μόνο η Χρυσή Αυγή στην κοινοβουλευτική της παρουσία έλεγε τα πράγματα με το όνομα τους χωρίς υπεκφυγές και εξωραϊσμούς. Αντί για αποφασιστική στάση βλέπουμε χαμόγελα, «θετική ατζέντα» και διαρκή διάθεση υποχώρησης για να μη χαλάσει το δήθεν καλό κλίμα. Αυτό δεν λέγεται διπλωματία, είναι ραγιαδισμός. Μια βαθιά ριζωμένη νοοτροπία που φοβάται να υψώσει ανάστημα, ακόμη κι όταν ποδοπατείται κάτι ιερό.
Η Αγία Σοφία σήμερα αποκαλύπτει το πραγματικό ερώτημα: θέλουμε να είμαστε ένα έθνος που περιμένει την έγκριση των άλλων ή ένα έθνος που στέκεται στα πόδια του; Ένα έθνος που αποδέχεται σιωπηλά την υποβάθμιση της ιστορίας του ή ένα έθνος που υπερασπίζεται την κληρονομιά του χωρίς φόβο και χωρίς να κρύβεται πίσω από «καλές προθέσεις»;
Ό,τι κι αν κάνουν, όσο κι αν προσπαθήσουν, η Αγία Σοφία παραμένει αυτό που είναι. Το λίκνο της Ορθοδοξίας. Το σύμβολο του αιώνιου Ελληνισμού. Η Ιστορία δεν αλλάζει με γερανούς. Η μνήμη δεν σβήνεται με πάνελ. Και η ταυτότητα ενός μνημείου δεν καθορίζεται από την εκάστοτε πολιτική σκοπιμότητα, αλλά από τον λαό που το γέννησε και το κουβαλά μέσα του. Όσο υπάρχουμε εμείς, όσο η Ελλάδα παραμένει ζωντανή, η Αγία Σοφία δεν θα είναι ποτέ ένας απλός «χώρος». Θα είναι πάντα η καρδιά της Πόλης. Και όποιος δεν το βλέπει, δεν έχει πρόβλημα όρασης. Έχει πρόβλημα συνείδησης.
