(Διαχρονικό κείμενο του Γ. Δημητρακόπουλου, Συνταξιούχου Εκπαιδευτικού) Τέλος, να δούμε και ποιοι άλλοι –εκτός από τους κουκουέδες- δεν ήθελαν την Ένωση της προαιώνιας ελληνικής γης της Βορείου Ηπείρου με την Μητέρα-Πατρίδα. Πάμε πίσω, στα χρόνια μετά τον Β΄ Π.Π., τότε που χαράσσονταν τα νέα σύνορα, που είχε ξεκινήσει ο λεγόμενος «ψυχρός πόλεμος», που είχε τεθεί…
Την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς, ομάδες ανδρών που φέρουν ποιμενικά κουδούνια περιφέρονται στους δρόμους και αναβιώνουν το έθιμο των Κουδουνάτων. Οι Κουδουνάτοι συμβολίζουν την ψυχή των πεθαμένων και την αναγέννηση της γης, καθώς η παράδοση αυτή φέρει έντονα ποιμενικά και φυσιολατρικά στοιχεία. Οι ήχοι από τα κουδούνια θεωρείται πως «ξορκίζουν το κακό».
Ξεκούραστα νέφη σκέπαζαν τον Ηπειρωτικό ουρανό, με έναν ορίζοντα, όπου το φως καταλάμβανε αρμονικά όλο και περισσότερο χώρο. Η γη που κάποτε τόλμησε να τρομάξει την ακμάζουσα Ρώμη, όταν οι υπόλοιποι Έλληνες λυσσομανούσαν μεταξύ των ιδίων, έμοιαζε ενωμένη. Φάνταζε ενιαία, υπό το εθνικό λάβαρο έπειτα από τόσους χειμώνες στην οθωμανική σκιά. Τίποτε δεν θα μπορούσε…
Στο ενδιάμεσο, ο Κλεομένης στην Σπάρτη είχε καταφέρει ένα ισχυρό πλήγμα κατά του Άργους, στη Σηπεία. Επίσης, λέγεται ότι λίγο αργότερα κατάφερε να αντιμετωπίσει και τις έριδες που είχαν δημιουργηθεί εξαιτίας μιας φιλοπερσικής μερίδας της πόλης, την οποία εκπροσωπούσε ο βασιλιάς Δημάρατος, γιος του Αρίστωνα, από τον οίκο των Ευρυποντιδών.
Μεγάλες προσπάθειες έχουν καταβάλει οι φιλελεύθεροι και μαρξιστές εχθροί του Εθνικισμού, προκειμένου να παρουσιάσουν μία ψευδεπίγραφη εικόνα ότι δήθεν οι Εθνικιστές είναι και ήταν ανέκαθεν αμόρφωτοι αγροίκοι.
Ο αφανιστικός βομβαρδισμός της ανοχύρωτης Δρέσδης από βρετανικά και αμερικανικά βομβαρδιστικά την νύχτα της 13ης προς την 14η Φεβρουαρίου 1945, τεράστιος σε κλίμακα και συγκλονιστικός σε ανθρώπινες απώλειες, αμφίβολης έως μηδενικής στρατιωτικής σκοπιμότητας, παραμένει ένα δύσοσμο και λερό στίγμα στην τάχα «αγνότητα» των προθέσεων των Συμμάχων. Παραμένει ένα ατιμώρητο ηθικό έγκλημα, μία αποτρόπαια «πράξη τρόμου» (σύμφωνα με τον…
(Διαχρονικό κείμενο του Γ. Δημητρακόπουλου, Συνταξιούχου Εκπαιδευτικού) Από τις 11 έως τις 13 Φεβρουαρίου του 1949, έγινε η μάχη της Φλώρινας («Λερίν» κατά τους πολιτικούς προγόνους των κουκουέδων, στα βουλγαρικά…), ανάμεσα στον Εθνικό Στρατό και στους κομιτατζήδες του ΚΚΕ.
Ήταν 12 του Φεβρουαρίου 1945, όταν υπογράφηκε η περιβόητη «Συμφωνία της Βάρκιζας», στο εξοχικό του πολιτικού Παναγιώτη Κανελλόπουλου στο παραθαλάσσιο προάστιο των Αθηνών, με την οποία τερματίστηκε και επισήμως η κομμουνιστική ανταρσία των «Δεκεμβριανών», η οποία όμως είχε ήδη συντριβεί στα πεδία των μαχών.
Γράφει ο Γ. Δημητρακόπουλος, Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός Έληξε μια ημέρα του 1945 σαν την σημερινή η περιβόητη Διάσκεψη της Γιάλτας, η σημαντικότερη που πραγματοποίησαν οι «Σύμμαχοι» κατά την διάρκεια του Β΄ Π.Π., εφόσον εκεί συμφωνήθηκαν οι σφαίρες επιρροής της μεταπολεμικής Ευρώπης.
Ο Δαρείος, λίγο πριν το τέλος του 6ου αιώνα π.Χ., έθεσε σε εφαρμογή το μεγαλεπήβολο σχέδιο του και μετά από μακρά προετοιμασία και