Ήταν 1 Νοεμβρίου του 2013, μια φαινομενικά συνηθισμένη ημέρα σαν όλες τις άλλες. Όλοι μας απορροφημένοι στην κουραστική ρουτίνα της μνημονιακής καθημερινότητας, στις σχολές, στην εργασία και τις λοιπές κοινωνικές υποχρεώσεις. Μια ρουτίνα έσπασε με μια αναπάντεχη και φρικιαστική είδηση, την οποία αναμεταδίδαν ανήσυχες φωνές στους διαδρόμους και έκτακτα τηλεοπτικά δελτία. “Πυροβολισμοί έξω από τα γραφεία…
“Ας μη βρέξει ποτέ το σύννεφον, και ο άνεμος σκληρός ας μή σκορπίση το χώμα το μακάριον που σας σκεπάζει.” Έξι χρόνια συμπληρώνονται από την πικρή εκείνη ημέρα για όλους τους Έλληνες Εθνικιστές, κατά την οποία το αίμα δύο νέων Εθνικιστών, που φυλούσαν Θερμοπύλες, στις γειτονιές της Αθήνας, έβαψε την λεωφόρο Ηρακλείου και σημάδεψε ανεξίτηλα…
Την 1η Νοεμβρίου 2013, δυο νεαροί Έλληνες, οι Μανώλης Καπελώνης και Γιώργος Φουντούλης, δολοφονήθηκαν άνανδρα στο πεζοδρόμιο κάτω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής, στο Νέο Ηράκλειο. Δολοφονήθηκαν απλά και μόνον διότι ήσαν μέλη του Εθνικιστικού Κινήματος.
Την 1η Νοεμβρίου του έτους 2013 το κόκκινο παρακράτος δολοφονεί άνανδρα δύο νεαρούς Εθνικιστές στο Νέο Ηράκλειο. Πέντε χρόνια μετά το αντεθνικό Κράτος, τα κόμματα της ξενοδουλείας, καθώς και οι εργολάβοι της ενημέρωσης που όπλισαν το χέρι των δολοφόνων θέλουν πάση θυσία να διαγράψουν τα ονόματα των Ηρώων της Εθνικής μας Αντίστασης.
1η Νοεμβρίου 2013, ώρα 19.05. Ο χρόνος σταματάει, ταυτόχρονα όμως αποκτά και μια αιώνια διάσταση. Δύο Ξεχωριστοί και Συνειδητοποιημένοι Έλληνες, δύο Χρυσαυγίτες, δολοφονούνται άνανδρα από το αριστερό παρακράτος που δημιούργησε η μεταπολίτευση και συντηρεί μέχρι και σήμερα η κυβέρνηση Σαμαρά.