10 Ιανουαρίου 1993 – 10 Ιανουαρίου 2020. 27 χρόνια ύπαρξης της Λαϊκής Εθνικιστικής Εφημερίδας ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Μια πολύτιμη έντυπη συνεισφορά στον συνολικό ιδεολογικό και πολιτικό αγώνα του ομώνυμου Κινήματος των Ελλήνων Εθνικιστών. Ένας ακόμη χρόνος προστέθηκε στο σύνολο αυτών, όπου η συγκεκριμένη έντυπη έκφραση υπεράσπισης του Έθνους, της Τιμής και της Αλήθειας έπραττε με συνέπεια…
Η Ιδεολογία αποτελεί την οργανωμένη και ολοκληρωμένη συλλογή Ιδεών, οι οποίες έχουν να κάνουν με την Φυσική Τάξη και τις πνευματικές και υλικές δραστηριότητες της ανθρώπινης ζωής. Ο σκοπός κάθε ιδεολογίας είναι να επιφέρει ριζική αλλαγή στην ανθρώπινη κοινωνία, σύμφωνα με τα ήθη και τα πρότυπα τα οποία αυτή η ιδεολογία έχει στην ιδεολογική φαρέτρα…
Ο Εθνικός μας ποιητής Κ. Παλαμάς, υπήρξε δυσθεώρητα μεγάλος στοχαστής. Ο Παλαμάς ως ποιητής, ως λόγιος, ως παιδαγωγός, έζησε όλες τις κρίσιμες στιγμές του Έθνους. Και το στήριξε, το βοήθησε, το ενδυνάμωσε.
Μια από τις μεγαλύτερες συγχύσεις στην, έτσι κι αλλιώς, μπερδεμένη εποχή που ζούμε είναι η συνταύτιση των λέξεων και πολύ περισσότερο των εννοιών, του Ιδεολόγου και του φανατικού.
Οποιαδήποτε προσπάθεια «να αλλάξουμε τον κόσμο», «να σώσουμε την Πατρίδα», «να ξανακάνουμε τον Έλληνα αφέντη στον Τόπο του», δεν μπορεί να έχει κανένα ουσιαστικό ενεργητικό και ευεργετικό περιεχόμενο, εάν προηγουμένως δεν έχουμε φροντίσει να ξεκαθαρίσουμε το τι συμβαίνει με την εσωτερική μάχη την οποία δίνουμε.
Με αφορμή κάποιο παλαιότερο σύνθημα της Χρυσής Αυγής το οποίο αποτελεί παράφραση ενός σπουδαίου Ευρωπαίου στοχαστή η νέα αγωνιστική χρονιά βρίσκει το Κίνημα μας σε μία ιστορική καμπή, καθώς εξέρχεται ενωμένο από τις αλλεπάλληλες κακουχίες των προηγούμενων ετών κι αρχίζει να βρίσκει ξανά το βηματισμό του προς μία ανοδική κατεύθυνση.
Γράφω αυτό το κείμενο, το πρώτο για το 2020, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα πρέπει μέσα σε ελάχιστες γραμμές να προσπαθήσω να αποτυπώσω με τον πλέον αξιοπρεπή τρόπο όχι απλώς την πορεία της χρονιάς που πέρασε, αλλά και το τι βρίσκεται παραπέρα. Έχοντας την πεποίθηση ότι δεν είναι οι λέξεις, αλλά οι σκέψεις και…
Καθώς και το 2019 φτάνει κι αυτό στο τέλος της ύπαρξής του μέσα στην διαδρομή της Ζωής και της Ιστορίας, έρχεται ξανά εκείνη η εσωτερική επιθυμία, που με διακατέχει κάθε φορά που ένα ακόμη έτος βαδίζει στην ολοκλήρωσή του, και με οδηγεί σε μια ακόμη κατάθεση εκ βάθους καρδίας. Ίσως να παραξενέψει, προβληματίσει και δημιουργήσει…
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ζούμε σε έναν βαθιά αρρωστημένο κόσμο, βουτηγμένο στον υλισμό της νεομαρξιστικής πανούκλας και του φιλελευθερισμού των τοκογλύφων που εκφράζει η δεξιά, βουτηγμένο σε μια επίπλαστη υλική ευδαιμονία, τυφλό απέναντι σε υψηλές ιδέες. Αλυχτούν τα σκυλιά της παγκοσμιοποίησης προσπαθώντας να φέρουν τον ζόφο στην ανθρωπότητα ώστε να ικανοποιήσουν τα βλοσυρά τους ένστικτα.…
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ: Η ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ «Ένα έθνος παύει να έχει ψυχή, όταν δεν θέτει πάνω από το χρήμα, από ένστικτο και χωρίς καμμία αμφισβήτηση, ένα σύνολο ιδανικών που τα θεωρεί τα θεμέλια της ύπαρξης του. Ένα έθνος που βάζει πάνω απ’ όλα το χρήμα, παύει να είναι έθνος και γίνεται το όργανο εκείνου του…