«…τα Olympic Games επέστρεψαν στη γενέτειρά τους, το Λονδίνο…», δήλωσε κατά την τελετή έναρξης των τελευταίων Games στο Λονδίνο, ο περιφερόμενος ανά τον κόσμο (δίκην μαϊντανού) “Αθάνατος” και με ύφος χιλίων βλαχόμαγκων, πολύς κύριος Ζακ Ρογκ.
Ένα Ελεύθερο Έθνος δεν στηρίχθηκε ποτέ σε ένα διεφθαρμένο Κράτος, με την ίδια απαρέγκλιτη λογική που ένα πελατειακό Κράτος δεν θα μπορούσε ποτέ να διασφαλίσει την Ελευθερία ενός Έθνους.
Φόβος, Απόγνωση, Θυμός, Απελπισία… Τι ειν’ πάλι τούτο το κακό που μας εβρήκε εμάς τους άμοιρους , τους αθώους, τους ταπεινά κλίνοντες την κεφαλή, τους φτωχοδιάβολους της ζωής αυτής; Όλα έμορφα φτιαγμένα δείχναν και οι ζωές μας να κυλούνε ήσυχα και παστρικά ραμμένες.
«Κουραστήκαμε να απευθυνόμαστε σε ανθρώπους, που παριστάνουν τους εθνικιστές, τους εθνικιστές όμως στα λόγια, όντας πρόθυμοι σε κάθε περίσταση να γλείψουν την εκάστοτε εξουσία. Κουραστήκαμε να απευθυνόμαστε σε ημιμαθείς και βλάκες, που παριστάνουν τους προφήτες…. Βαρεθήκαμε τους “εθνικόφρονες” της πεντάρας, τους “δεξιούς” της καρπαζιάς και τους διάφορους “κλόουν”…
Ένα πρόσταγμα κυριαρχεί σε κάθε στρατιώτη. Μία είναι η κυρίαρχη φωνή που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Που επιτάσσει την εγρήγορση, σε αντιδιαστολή με τον εφησυχασμό. ΠΙΣΤΕΥΕ- ΥΠΑΚΟΥΕ-ΠΟΛΕΜΑ! Είναι το έναυσμα για κάθε Έλληνα Εθνικιστή, για κάθε Έλληνα Χρυσαυγίτη, είναι το σάλπιγμα τρίπτυχο που ηχεί εκκωφαντικά στον νου συγκλονίζοντας τους νευρώνες του εγκεφάλου.
«Που πάμε; Θα νικήσουμε ποτέ; Προς τι όλη τούτη η μάχη; Σώπα! Οι πολεμιστές ποτέ δε ρωτούνε»! Ν. Καζαντζάκης Ένα έτος κι ένας μήνας πέρασε από την θριαμβευτική είσοδο του Κινήματος, στο τελευταίο οχυρό του Εχθρού του Λαού μας.
«Η λυδία λίθος της διαχρονικής αξίας και αλήθειας μιας κοσμοθεωρίας βρίσκεται ακριβώς στην ικανότητά της να πετύχει τη διαμόρφωση και καθοδήγηση της καθημερινής ζωής.»
Όταν η επιθυμία μεταμορφώνεται επιτακτικά σε ανάγκη, είναι η στιγμή που η Ιδέα μετουσιώνεται σε Πράξη. Είναι η στιγμή που το ενσυνείδητο φλέγεται να εκφράσει όλα αυτά που ο νους συλλαμβάνει, κρίνει, αποδέχεται. Η στιγμή που νομοτελειακά αποφασίζει ο άνθρωπος να γκρεμίσει το τείχος του ψεύδους που περίτεχνα έχτισαν άλλοι γύρω του, με μοναδικό σκοπό…
Σαράντα χρόνια μεταπολίτευση. Σαράντα χρόνια σε ένα “πολιτικά ορθό, δημοκρατικό” σύστημα. Σαράντα χρόνια μίζας, διαφθοράς, διασπάθισης δημοσίου χρήματος, ψηφοθηρικής συναλλαγής κ.α. όμορφα κομματικά επακόλουθα… Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, μια δύναμη που μετρούσε ήδη τρεις δεκαετίες πολιτικής δράσης, αρχίζει να αναστατώνει αυτό το “αγγελικά πλασμένο” πολιτικό σύστημα.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που κοίταξες ψηλά; Που έστρεψες το βλέμμα σου στον ουρανό; Που είδες τον ήλιο να σε χαιρετάει και ανέπνευσες ελεύθερα; Θυμήσου ποια ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες ελεύθερος; Σε μάθανε να κοιτάς κάτω. Χαμηλά. Να μη βλέπεις γύρω σου, μα πάνω απ’ όλα να μη κοιτάς ψηλά. Η καθημερινότητα…