Με την ευκαιρία της λήξης της ξενοκίνητης ανταρσίας 1946-49 δημοσιεύουμε μερικές ανέκδοτες φωτογραφίες της περιόδου εκείνης. Πρόκειται για ανέκδοτες φωτογραφίες και ένα έγγραφο από τα προσωπικά αρχεία μαχητών του Εθνικού Στρατού και της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής. Η λήθη δεν μπόρεσε να σκεπάσει τις μνήμες. Σε πείσμα των καιρών, σε πείσμα όλων όσων θέλουν να παραχαραχτεί…
Ήταν πριν από 10 περίπου χρόνια (συγκεκριμένα τον Ιούλιο του 2006) όταν οι ισραηλινοί εξαπολύσαν μια ακόμη επίθεση προς την περιοχή του Λιβάνου. Με αφορμή αυτήν την επέτειο είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία, όχι μόνο να προσπαθήσουμε να κάνουμε μια παρουσίαση της καταπίεσης που υφίστανται οι Παλαιστίνιοι από το κράτος Ισραήλ, αλλά και να επιχειρήσουμε…
Γράφει ο Αντίοχος Τέτοιες μέρες πριν από 67 χρόνια, τελείωσε ο συμμοριτοπόλεμος, με νίκη του Εθνικού Στρατού. Όμως, τι θα γινόταν αν είχαμε το αντίθετο αποτέλεσμα; Ας δούμε τις συνέπειες, σε πολύ χοντρές γραμμές:
(Διαχρονικό κείμενο του Γ. Δημητρακόπουλου, Συνταξιούχου Εκπαιδευτικού)
Σαν σήμερα, στις 28 Αυγούστου 1987, με πράξη του υπουργικού συμβουλίου γίνεται η άρση της εμπολέμου καταστάσεως ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αλβανία.
Φέτος συμπληρώνονται 67 χρόνια από τη νίκη του Ελληνικού Εθνικού Στρατού επί των κομμουνιστο-συμμοριτών στα πεδία των μαχών στο Γράμμο και στο Βίτσι. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, τιμούμε τη μνήμη των πεσόντων ηρώων του Ελληνικού Στρατού στις μάχες του 1949.
Γράφει ο Αντίοχος Μπορεί τα κομμούνια της επίσημης σελίδας του Περισσού να έκαναν το… κορόιδο για την επέτειο του Συμφώνου Ρίμπεντροπ-Μολότωφ (για να μην ξεφτιλιστούν…), αλλά τα κομμούνια των ανεπίσημων οργάνων του Περισσού είπαν τα δικά τους, με τη θρασύτητα που τα διακρίνει.
‘‘Σε κλίμα συναισθηματικής φόρτισης πραγματοποιήθηκε η επίσημη τελετή για την ολοκληρωτική ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Η τουρκική σημαία κατέβηκε από τον ιστό και την θέση της πήρε η γαλανόλευκη. Οι τελευταίοι τούρκοι στρατιώτες αποχωρούν από την Καρπασία ύστερα από 50 χρόνια παρουσίας’’.
Ο Σταύρος Στυλιανίδης γεννήθηκε στη Γιαλούσα, της επαρχίας Αμμοχώστου, στις 21 Μαρτίου 1927. Tελείωσε το δημοτικό σχολείο του χωριού και εγκαταστάθηκε στη Λευκωσία με τη μητέρα και την αδελφή του. Ο πατέρας του είχε πεθάνει, όταν ήταν βρέφος. Ρίχτηκε στη βιοπάλη από πολύ μικρός και ήταν πολύ ριψοκίνδυνος. Ασχολείτο ερασιτεχνικά με μπαρούτια και όπλα.
Οι θρύλοι είναι ακόμα ζωντανοί… Ο νόμος του ισχυρού, το μοιρολόι, ο γδικιωμός. Η ομορφιά είναι ακόμα αδυσώπητη. Τα τραχιά βουνά, οι απόκρημνες ακτές, τα ολοπέτρινα χωριά. Η Μάνη είναι ακόμα (και θα ’ναι πάντα) μοναδική. Γιατί έτσι. Αγαπημένη θαλασσινή γωνιά το Λιμένι. Στο βάθος το Καραβοστάσι κι από πάνω το Οίτυλο… Αγιος ο Θεός,…